(deze blog is een vervolg op 'Twaalf apostelen in Kaapstad")
Er kwam geen druppel uit de kraan.
De Kaap kreunde droog onder de
zengende zon.
De Tafelberg serveerde geen water
meer.
De Twaalf Apostelen hadden
tevergeefs geprobeerd om wijn in water te veranderen.
De grote en kleine Constantia’s hadden
hun deuren gesloten omdat steeds grotere groepen toeristen alleen maar hun
dorst kwamen lessen.
Een radicale zwartengroepering had
enkele weken voordien de Franschhoek-châteaux bestormd omdat die hadden
gesproeid om hun jaaroogst te vrijwaren.
Kort nadien had een Gugulethu-gang
de Belgische eigenaar van restaurant “Den Anker” overvallen en vermoord, vermoedelijk
niet alleen omwille van het geld maar vooral als protest tegen de privileges
die hotels en restaurant hadden gekregen bij de extreem gerantsoeneerde
waterdistributie.
Als afschrikking had de politie hen
opgesloten op Robben Island maar dit had niet kunnen verhinderen dat de
toeristen massaal hadden afgehaakt.
De pinguïns van Boulder Beach
kwetterden opgelucht adem toen ze van het cameraleger verlost waren tot ze hun
drinkpotjes langzaam zagen uitdrogen.
Een verloren gevaren griend kwam hen
on the Waterfront met zijn rugfonteintjes een beetje uitlachen.
In Camps Bay had de plaatselijke
elite zich bang teruggetrokken wachtend op de apocalyps die als een trage
tsunami hun villa’s en zeiljachten zou overspoelen.
“Hebben wij ook meegemaakt”, knikte
Petrus tegen zijn apostelmaats :”In het Cenakel in Jeruzalem weet je nog, uit
schrik dat de Joden ons gingen pakken.”
“Ja”, lachte Thomas :” maar ik denk
niet dat de Heilige Mandela zal neerdalen met vurige tongen om hen te redden.”
“Bekertjes water met ijs zou
misschien wel hun geest kunnen verfrissen”, schaterde Bartolomeüs het uit.
“En jij Nelson, wat denk jij?” vroeg
Johannes :”Je bent zo stil.”
De versteende Nelson voelde zijn
geliefkoosde stad aan de andere kant van de berg trillen van dorst, angst en
ontreddering.
Hij zweeg.
“Ze hebben mijn erfenis verknoeid”,
mompelde hij tenslotte.
“Jacob Zuma, mijn oude strijdmakker en
celmaat op Robbeneiland, heeft de zaak van het ANC verraden.
De droogte was een excuus om zijn
wanbeleid door externe factoren te rechtvaardigen.
Hoe regelen ze de water supply in de
woestijnen van Arabië, Australië, Amerika en Noord Afrika, denk je?
Zuma was alleen geïnteresseerd in de
geldkraan en die staat nu ook droog.
Hij heeft de ANC vlag besmeurd met
corruptie en verkrachting en met zijn “Shoot the Boer” lied in 2012 heeft hij
de blanke Zuid-Afrikanen nodeloos geschoffeerd.
Zijn aftreden als president kwam
veel te laat en zijn opvolger Cyril Ramaphosa is ook niet begonnen met een schone lei.
Nadat die in 2012 was gekozen tot vicepresident, heeft hij
niet ingegrepen terwijl staatsbedrijven werden uitgehold en het kabinet danste
naar het pijpen van de Indiase zakenbroers Gupta en hun manipulaties.
Het ANC is verworden tot een goddeloze
jungle, survival of the fittest.”
Die nacht had Nelson Mandela een
vreemde droom.
Middenin een vallei erecteerde zich een
massieve rotsformatie.
“The pinnaccle”, fluisterde een
wharthog hem in het oor :
“Kom, ik toon je “God’s Window” en
Mandela zag een Tuin van Eden, verzwolgen in een grijswit laag uitgezakt
wolkendek.
“Dit alles is van jou als je in
aanbidding voor mij neervalt.”
Toen de mist was opgeklaard, werd
het landschap gedomineerd door drie reuzerotsblokken, hun voeten geplant in de
uitlopers van een canyon met een wand als een leeggelopen kaasbol.
Langs schuimspuwende watervallen, ging
het bergop-bergaf, een tunnel door, die toegang gaf tot een reusachtige steppe.
Daar overschouwden giraffen de hinkstapspringende
impala’s, statige kudu’s, profijtig dravende zebra’s en norse wildebeesten die
zich aan de elegantie van die drie vergaapten..
Het waren geen roze olifanten die
als plompe, omgekeerde kegels bomen afknapten of levend vilden om dan te gaan
chillen in de plaatselijke modderpoel met een selfiedouche.
Mama en papa nijlpaard bleven zich
vuilweken in bad terwijl ze hun driekoppige kroost voor het voorbijrijdend
publiek etaleerden.
Even verderop lag een buffel te
siësten.
Dansend tussen de grond, de bomen en
de lucht figureerde zich de Zuid Afrikaanse vogelfamilie uit de anonimiteit met
hun vranke bekjes, geschilderde vleugeltjes en luchtvaartshows.
Een luipaardschildplad predikte
onthaasting op straffe van verplettering door een safaricar.
Hoe schattig die 5 cheetha-tjes in
het lommer van een “spike thorn” of de 3 hyena-tjes die bij valavond
nieuwsgierig uit hun hol waren gekropen als welkomscomité voor mama die het
diner had meegebracht.
Een struisvogel keek en begreep en hield
zijn bek dicht.
Een ogenblik later was Mandela in de
huid gekropen van de giraf.
Hij stond wantrouwig elke plekje in
de omgeving af te kammen voorleer zijn metershoge buisbenen spastisch in te
plooien zodat zijn nek een haalbare kaart kreeg voorgeschoteld om zijn lippen
te laten drinken in een waterput.
Toen hij weer opveerde, spotte hij
in zijn linkerooghoek een cohorte hijgende leeuwen wiens intentie als
bloeddorstig salivaat uit hun muil
druipte.
Nelson giraf verstijfde en stampte
hevig met zijn achterpoot waardoor hij verschrikt wakker werd.
Ontsteld vertelde hij zijn droom aan
zijn stenen vrienden en in het bijzonder aan Johannes die (weliswaar ten
onrechte) de Apocalyps op zijn oeuvre had staan.
“Kan je hier iets van maken, Jo?”
“Je droom gaat niet alleen over
Zuid-Afrika, Nelson, maar over waar het met de hele wereld naar toe gaat.
The pinnacle rots staat voor de fallus
en het ego van wereldleiders die niets meer zijn dan de emanatie van het
zelfgenoegzaam nationalisme van hun burgers.
Zo wordt het wereldtoneel beheerst
door de grote drie : King Trump, Keizer Xi-Jinping en Tsaar Poetin.
God’s view is helemaal vertroebeld
geraakt in archaïsche kerken bezoedeld met pedofilie en Allah heeft zich
verkocht aan de jihad.
De Motlatse Canyon verwijst naar de
diepe kloof tussen rijk en arm die door de eeuwen heen nog is uitgediept en het
streepje water dat hen onderaan nog aan mekaar moet plakken, dreigt te worden
verdampt in klimaatoorlogen, megamigraties en cyberwars die grote gaten slaan
in moeizaam opgetrokken rotsmuren.
Langs de “Strijd-Om-Tunnel” ben je in
het Kruger National Park meegevoerd naar het dagelijks leven van de mensen.
De wilde dieren vertelden je het
verhaal van verschillende religies, rassen, volken en families, elk met hun
eigen uitzicht, karakter, hun gewoonten, hun sterke en hun zwakke punten.
Ze lijken vreedzaam naast elkaar te
leven maar zijn vaak in competitie voor hetzelfde voedsel en territorium.
De brute force van de olifant, de
buffel en het nijlpaard staan tegenover de gracieuze vliegsprong van de impala
en de seductieve pose van de zebra.
Elk van de vogels heeft zijn eigen naam
en samen met de schildpad willen ze op fijnzinnige wijze het leven versnellen of
vertragen met hun artistieke beauté.
Maar er is ook een clubje dat zich
niet vergenoegd met een liberaal leven en laten leven maar zich tot doel heeft
gesteld de anderen, vooral de zwakken, uit te moorden.
Eerst vermommen ze zich in schattige
volkspoesjes maar eens volgroeid, ontpoppen deze populisten zich tot ware
roofdieren en koele killers van al wat ze op hun weg ontmoeten.
De struisvogel-intellectueel ziet
het gevaar maar zal er voor kiezen om zijn kop in het zand te steken.
Dit Zuid-Afrika heeft een nieuwe spirit
nodig, een nieuw “unembeza” of bewustzijn van mens en natuur, een nieuwe Mozes
die zijn volk leidt door de woestijn en levend water uit de rotsen slaat tot
“Lisbon en Berlin” watervallen die de vlakten tussen hoog en laag moeten
overbruggen.
“Jij bijvoorbeeld”, richtte Mandela
zich snel tot Petrus : “op jouw steenrots heeft de heer zijn Kerk gebouwd.”
“Of laten we onze plaatselijke Elon Musk
vragen om met een technologie-tje de aarde weer bewoonbaar te maken”, probeerde
Andreas Petrus uit de wind te zetten.
“Of massaal te emigreren naar Mars”,
lachte Bartholomeus.
“Of jij Nelson” kwam Petrus’ repliek
met enige vertraging ;”Jij bent de herder geweest van het blankzwarte
dierenrijk. Je hebt de Apartheid afgeschaft.
Jij hebt de aanvallen van de leeuwen,
de jachtluipaarden en de hyena’s doorstaan.
Zuid-Afrika en de wereld wachten op
een nieuwe Messias en jij bent onze uitverkoren apostel.”
“Eén ding ben je vergeten uitleggen,
beste Johannes”, zei Mandela :”Ook al heb ik geschiedenis geschreven en het
hele dierenrijk vanop een hoogte overschouwd, ik blijf een bange giraf die
dorst heeft en telkens weer bang is om te drinken, bang om verscheurd te worden
door bloeddorstige leeuwen die nog op zoveel plaatsen op onze planeet staan te
hijgen van hebzucht en machtswellust.
Moest ik Boeddhist zijn, kon je me
nog wel een reïncarnatie-tje opdringen maar samen met jullie behoor ik tot de
iconen van het hiernamaals, hier versteend in Kaapstad om nieuwe helden aan te
moedigen tot het nemen van Kaap De Goede Hoop.”
De elf bleven stil.
“Ook al zou ik nog een keer als
giraf willen drinken van de poel, samen met mijn kinderen bovenop de Leeuwenkop
zonder bang te zijn, net voor de zon ondergaat in Unembeza.
Met dank aan :
-Vlak en het Unembeza-team voor het prachtig verblijf, de tips en de fietssafari
-Sien, Ruth, Nel en Tuur voor de driving, de fauna-expertise en de foto's
-Sien, Ruth, Nel en Tuur voor de driving, de fauna-expertise en de foto's
Geen opmerkingen:
Een reactie posten