zaterdag 24 maart 2018

Apocalyps in Zuid-Afrika


(deze blog is een vervolg op 'Twaalf apostelen in Kaapstad")

 Er kwam geen druppel uit de kraan.





De Kaap kreunde droog onder de zengende zon.
De Tafelberg serveerde geen water meer.



De Twaalf Apostelen hadden tevergeefs geprobeerd om wijn in water te veranderen. 




De grote en kleine Constantia’s hadden hun deuren gesloten omdat steeds grotere groepen toeristen alleen maar hun dorst kwamen lessen.
Een radicale zwartengroepering had enkele weken voordien de Franschhoek-châteaux bestormd omdat die hadden gesproeid om hun jaaroogst te vrijwaren.





Kort nadien had een Gugulethu-gang de Belgische eigenaar van restaurant “Den Anker” overvallen en vermoord, vermoedelijk niet alleen omwille van het geld maar vooral als protest tegen de privileges die hotels en restaurant hadden gekregen bij de extreem gerantsoeneerde waterdistributie.




Als afschrikking had de politie hen opgesloten op Robben Island maar dit had niet kunnen verhinderen dat de toeristen massaal hadden afgehaakt.





De pinguïns van Boulder Beach kwetterden opgelucht adem toen ze van het cameraleger verlost waren tot ze hun drinkpotjes langzaam zagen uitdrogen.





Een verloren gevaren griend kwam hen on the Waterfront met zijn rugfonteintjes een beetje uitlachen.


Llandudno, Hout Bay en Noordhoek leken spooksteden zonder buitenlands weefsel, klaar voor plundering en desintegratie.





In Camps Bay had de plaatselijke elite zich bang teruggetrokken wachtend op de apocalyps die als een trage tsunami hun villa’s en zeiljachten zou overspoelen.



“Hebben wij ook meegemaakt”, knikte Petrus tegen zijn apostelmaats :”In het Cenakel in Jeruzalem weet je nog, uit schrik dat de Joden ons gingen pakken.”
“Ja”, lachte Thomas :” maar ik denk niet dat de Heilige Mandela zal neerdalen met vurige tongen om hen te redden.”
“Bekertjes water met ijs zou misschien wel hun geest kunnen verfrissen”, schaterde Bartolomeüs het uit.

“En jij Nelson, wat denk jij?” vroeg Johannes :”Je bent zo stil.”
De versteende Nelson voelde zijn geliefkoosde stad aan de andere kant van de berg trillen van dorst, angst en ontreddering.





Hij zweeg.

“Ze hebben mijn erfenis verknoeid”, mompelde hij tenslotte.
“Jacob Zuma, mijn oude strijdmakker en celmaat op Robbeneiland, heeft de zaak van het ANC verraden.
De droogte was een excuus om zijn wanbeleid door externe factoren te rechtvaardigen.
Hoe regelen ze de water supply in de woestijnen van Arabië, Australië, Amerika en Noord Afrika, denk je?
Zuma was alleen geïnteresseerd in de geldkraan en die staat nu ook droog.
Hij heeft de ANC vlag besmeurd met corruptie en verkrachting en met zijn “Shoot the Boer” lied in 2012 heeft hij de blanke Zuid-Afrikanen nodeloos geschoffeerd.
Zijn aftreden als president kwam veel te laat en zijn opvolger Cyril Ramaphosa is ook  niet begonnen met een schone lei.
Nadat die in 2012 was gekozen tot vicepresident, heeft hij niet ingegrepen terwijl staatsbedrijven werden uitgehold en het kabinet danste naar het pijpen van de Indiase zakenbroers Gupta en hun manipulaties.
Het ANC is verworden tot een goddeloze jungle, survival of the fittest.”

Die nacht had Nelson Mandela een vreemde droom.
Middenin een vallei erecteerde zich een massieve rotsformatie.



“The pinnaccle”, fluisterde een wharthog hem in het oor :



“Kom, ik toon je “God’s Window” en Mandela zag een Tuin van Eden, verzwolgen in een grijswit laag uitgezakt wolkendek.



“Dit alles is van jou als je in aanbidding voor mij neervalt.”

Toen de mist was opgeklaard, werd het landschap gedomineerd door drie reuzerotsblokken, hun voeten geplant in de uitlopers van een canyon met een wand als een leeggelopen kaasbol.




Langs schuimspuwende watervallen, ging het bergop-bergaf, een tunnel door, die toegang gaf tot een reusachtige steppe.





Daar overschouwden giraffen de hinkstapspringende impala’s, statige kudu’s, profijtig dravende zebra’s en norse wildebeesten die zich aan de elegantie van die drie vergaapten..









Het waren geen roze olifanten die als plompe, omgekeerde kegels bomen afknapten of levend vilden om dan te gaan chillen in de plaatselijke modderpoel met een selfiedouche.



Mama en papa nijlpaard bleven zich vuilweken in bad terwijl ze hun driekoppige kroost voor het voorbijrijdend publiek etaleerden.




Even verderop lag een buffel te siësten.


Dansend tussen de grond, de bomen en de lucht figureerde zich de Zuid Afrikaanse vogelfamilie uit de anonimiteit met hun vranke bekjes, geschilderde vleugeltjes en luchtvaartshows.





Een luipaardschildplad predikte onthaasting op straffe van verplettering door een safaricar.



Hoe schattig die 5 cheetha-tjes in het lommer van een “spike thorn” of de 3 hyena-tjes die bij valavond nieuwsgierig uit hun hol waren gekropen als welkomscomité voor mama die het diner had meegebracht.




Een struisvogel keek en begreep en hield zijn bek dicht.


Een ogenblik later was Mandela in de huid gekropen van de giraf.



Hij stond wantrouwig elke plekje in de omgeving af te kammen voorleer zijn metershoge buisbenen spastisch in te plooien zodat zijn nek een haalbare kaart kreeg voorgeschoteld om zijn lippen te laten drinken in een waterput.
Toen hij weer opveerde, spotte hij in zijn linkerooghoek een cohorte hijgende leeuwen wiens intentie als bloeddorstig salivaat  uit hun muil druipte.



Nelson giraf verstijfde en stampte hevig met zijn achterpoot waardoor hij verschrikt wakker werd.

Ontsteld vertelde hij zijn droom aan zijn stenen vrienden en in het bijzonder aan Johannes die (weliswaar ten onrechte) de Apocalyps op zijn oeuvre had staan.
“Kan je hier iets van maken, Jo?”
“Je droom gaat niet alleen over Zuid-Afrika, Nelson, maar over waar het met de hele wereld naar toe gaat.
The pinnacle rots staat voor de fallus en het ego van wereldleiders die niets meer zijn dan de emanatie van het zelfgenoegzaam nationalisme van hun burgers.



Zo wordt het wereldtoneel beheerst door de grote drie : King Trump, Keizer Xi-Jinping en Tsaar Poetin.



God’s view is helemaal vertroebeld geraakt in archaïsche kerken bezoedeld met pedofilie en Allah heeft zich verkocht aan de jihad.



De Motlatse Canyon verwijst naar de diepe kloof tussen rijk en arm die door de eeuwen heen nog is uitgediept en het streepje water dat hen onderaan nog aan mekaar moet plakken, dreigt te worden verdampt in klimaatoorlogen, megamigraties en cyberwars die grote gaten slaan in moeizaam opgetrokken rotsmuren.



Langs de “Strijd-Om-Tunnel” ben je in het Kruger National Park meegevoerd naar het dagelijks leven van de mensen.



De wilde dieren vertelden je het verhaal van verschillende religies, rassen, volken en families, elk met hun eigen uitzicht, karakter, hun gewoonten, hun sterke en hun zwakke punten.
Ze lijken vreedzaam naast elkaar te leven maar zijn vaak in competitie voor hetzelfde voedsel en territorium.
De brute force van de olifant, de buffel en het nijlpaard staan tegenover de gracieuze vliegsprong van de impala en de seductieve pose van de zebra.



Elk van de vogels heeft zijn eigen naam en samen met de schildpad willen ze op fijnzinnige wijze het leven versnellen of vertragen met hun artistieke beauté. 
















Maar er is ook een clubje dat zich niet vergenoegd met een liberaal leven en laten leven maar zich tot doel heeft gesteld de anderen, vooral de zwakken, uit te moorden.
Eerst vermommen ze zich in schattige volkspoesjes maar eens volgroeid, ontpoppen deze populisten zich tot ware roofdieren en koele killers van al wat ze op hun weg ontmoeten.





De struisvogel-intellectueel ziet het gevaar maar zal er voor kiezen om zijn kop in het zand te steken.




Dit Zuid-Afrika heeft een nieuwe spirit nodig, een nieuw “unembeza” of bewustzijn van mens en natuur, een nieuwe Mozes die zijn volk leidt door de woestijn en levend water uit de rotsen slaat tot “Lisbon en Berlin” watervallen die de vlakten tussen hoog en laag moeten overbruggen.




“Jij bijvoorbeeld”, richtte Mandela zich snel tot Petrus : “op jouw steenrots heeft de heer zijn Kerk gebouwd.”
“Of laten we onze plaatselijke Elon Musk vragen om met een technologie-tje de aarde weer bewoonbaar te maken”, probeerde Andreas Petrus uit de wind te zetten.
“Of massaal te emigreren naar Mars”, lachte Bartholomeus.
“Of jij Nelson” kwam Petrus’ repliek met enige vertraging ;”Jij bent de herder geweest van het blankzwarte dierenrijk. Je hebt de Apartheid afgeschaft.
Jij hebt de aanvallen van de leeuwen, de jachtluipaarden en de hyena’s doorstaan.
Zuid-Afrika en de wereld wachten op een nieuwe Messias en jij bent onze uitverkoren apostel.”
“Eén ding ben je vergeten uitleggen, beste Johannes”, zei Mandela :”Ook al heb ik geschiedenis geschreven en het hele dierenrijk vanop een hoogte overschouwd, ik blijf een bange giraf die dorst heeft en telkens weer bang is om te drinken, bang om verscheurd te worden door bloeddorstige leeuwen die nog op zoveel plaatsen op onze planeet staan te hijgen van hebzucht en machtswellust.
Moest ik Boeddhist zijn, kon je me nog wel een reïncarnatie-tje opdringen maar samen met jullie behoor ik tot de iconen van het hiernamaals, hier versteend in Kaapstad om nieuwe helden aan te moedigen tot het nemen van Kaap De Goede Hoop.”

De elf bleven stil.

“Ook al zou ik nog een keer als giraf willen drinken van de poel, samen met mijn kinderen bovenop de Leeuwenkop zonder bang te zijn, net voor de zon ondergaat in Unembeza.




Met dank aan :
-Vlak en het Unembeza-team voor het prachtig verblijf, de tips en de fietssafari
-Sien, Ruth, Nel en Tuur voor de driving, de fauna-expertise en de foto's