Toneelvoorstelling
Pascale Platel 12/03/2023
Hoe kan je door een onbekend publiek laten kijken in je kwetsbaarheid op een ernstige, relativerende, brutale en humoristische toon zodat elke valse melancholie, plat medelijden of arrogante zelfingenomenheid gebannen wordt.
Pascale
Platel deed het.
In
de kamervoorstelling ten huize Van de Velde, leek ze met haar blinkende rode
botten het somber zwart van haar tuniek uit te lachen, terwijl ze ook haar
eigen voorgekauwde show regelmatig onderbrak en verstoorde door praatjes te
maken met het publiek.
“Waar
was ik gebleven?” vroeg ze dan als examenvraag aan de toehoorders op de eerste
rij.”
Ze
had ongetwijfeld een pijnlijke relatiebreuk achter de rug en ze was meer dan
waarschijnlijk naar Nepal gevlogen.
Ze
had vermoedelijk op die lange vlucht contact gehad met de stewardess en een
aantal medepassagiers maar zoals in “The Life of Pi” van Yann Martel, had ze
haar eigen verhalende gedachten aan boord van het vliegtuig, ingepakt in een ontmoeting-confrontatie
tussen sterrenbeelden.
Elk
teken van de dierenriem vertolkte haar eigen beschouwingen over relaties en
alles wat hierbij kan mislopen met tussendoor de Kleine Prins en de Roos van
Antoine de Saint Exupéry in een hoofdrol.
Het
vraagt moed om als bekende, bevallige actrice te etaleren dat je gedumpt bent
door je geliefde, die afwijzing publiek te analyseren
en vooral te relativeren met scherpe en soms ingenieuze humor zonder de
persoonlijke dramatiek onder de mat te vegen.
Pascale
Platel voerde een intiem en grappig existentieel gesprek met het publiek.
Het
waren vermoedelijk de verbaasde, verraste, soms wat ongelovige blikken van de
toehoorders die haar de brandstof gaven om haar verhaal verder te borduren en
uiteindelijk zich wat cosy in haar zelfspot te wentelen.
Maar hoe meer zij op
haar gemak kwam, hoe ongemakkelijker het publiek zich begon te voelen.
De zaal reageerde bij momenten schaterlachend en geamuseerd, dat wel, maar ook
geraakt in de grote en kleine afwijzingen die in hun eigen relationeel repertoire
verborgen zaten en nooit zo’n bevrijdende en grappige relativering hadden
kunnen vinden.
Of hoe een artieste er
in slaagde om fictie en realiteit door elkaar te weven en met een beetje klei
en lippenstift op een grote mond, een persoonlijk drama tot kunst te verheffen
en het publiek met open mond achter te laten.
Bart
Van Daele
