Aphrodite in Cyprus

Sinds zijn vrouw een jaar geleden aan kanker was gestorven, was zijn intentie om te emigreren gestold in zijn gedachten.

In het kader van zijn werk als verhuismanager bij Santiago Service in Hongkong, had Wen Tao Bo heel Azië rondgereisd en van de paar keren dat hij in Europa had kunnen landen, was Cyprus hem het meest bijgebleven.

Toen in oktober 2015 vijf boekhandelaars in Hongkong waren verdwenen, vermoedelijk opgepakt door de Chinese politie, had zijn half dromerige gedachte aan emigratie plots concrete vorm gekregen.

Zijn vrouw had schoorvoetend zijn eerste stapjes bijgetreden, doch toen bij haar de diagnose werd gesteld van gemetastaseerde eierstokkanker, was hun droom helemaal op het achterplan verzeild.

Hij had voor haar gezorgd zoals een zieltogende lieveling dat vraagt en op haar sterfbed had ze hem herinnerd aan de blauwe Cypriotische Zee waarin ze ooit één keer, nu vijf jaar geleden, met hem had mogen zwemmen.

Wen’s vrouw was van rijke komaf geweest en vermits ze geen kinderen hadden, zou hij genoeg deviezen bijeen kunnen rapen om zich in te kopen in Europa langs de poort waar ooit de Egyptenaren, de Feniciërs, de Perzen, Alexander de Grote, de Moslims, de Engelsen en recent de Grieken en de Turken hadden geheerst.

In de loop van de laatste 20 jaar was er op de eilanden Cyprus en Malta een enorme migratiegolf aangespoeld van mensen en van geld.

Het laatste was vooral afkomstig van Russische oligarchen die hun zwarte roebels konden witwassen in het azuur van de Middellandse Zee.

Doch naar aanleiding van de bankencrisis in 2008 hadden een aantal Cypriotische banken meegedeeld in de klappen van de wereldwijde financiële vloedgolf en tijdens de eurocrisis in 2014 hadden de Duitsers de Cypriotische banken verplicht om 40% van alle “savings” boven de 100.000 € te confisqueren als schuldaflossing.

Merkel was hier niet “la mama” maar de “bitch”.

Eigenaardig genoeg was Cyprus als poort naar Europa tot nu toe quasi volledig gespaard gebleven van bootvluchtelingen die Griekenland en Italië als hun favoriete bestemming hadden verkozen.

Het waren vooral de stinkend rijke Russen en Chinezen die zich hadden laten verleiden door “Aphrodite’s Island”.

Via zijn werk bij de “relocation company”, was Wen in contact gekomen met Marco, een bonk van een Griekse Cyprioot van Bulgaarse afkomst, die hem een dikke commissie had beloofd op elk huis dat hij aan de Chinezen kon verkopen.
Of indien hij zelf misschien geïnteresseerd was…

"Ik verkoop niet alleen huizen", had Marco gezegd : "maar ook en vooral paspoorten."

Wettelijk kon men het Cypriotisch staatsburgerschap verkrijgen op voorwaarde dat men minstens 2.000.000 € in vastgoed investeerde waarvan 75% na drie jaar opnieuw mocht worden verkocht zonder zijn paspoort te verliezen.

Vermits Cyprus spoedig zou toetreden tot de Schengenzone, zou men hiermee ongehinderd in Europa kunnen rondreizen aangezien men het Europees staatsburgerschap had verworven.

Mykonos was de naam van de organisatie die als ontwikkelaar deze projecten realiseerde en via een wereldwijd netwerk de villa’s verkocht met als welkomstcadeau een Europees paspoort.

Marco kwam hem ophalen op de luchthaven van Larnaka en scheerde met hem de kustweg af, Limassol voorbij tot in de stad Pafos.

's Avonds werd hij naast een zalig uit de hand gelopen Cypriotische meze getrakteerd op twee verschillende lokale witte wijntjes geflankeerd door een glas zivania dat hem aan grappa deed denken.

Marco liet hem genieten, niet alleen van het uitzicht op de zeevlakte rond Pafos maar ook van zijn bloedmooie Wit-Russische Olga.

Haar ouders waren professors geweest aan de universiteit van Minsk doch op een bepaald ogenblik was ze bijna in de oppositie verzeild geraakt van het autoritaire staatshoofd Loekasjenko.

Ze had net niet haar gezicht verkocht aan een oppositioneel pamflet en was uiteindelijk samen met Marco in Nederland rechten gaan studeren.

Momenteel werkte ze als desk-officemanager in een hotel.

Marco zelf was geboren uit een Bulgaars-Griekse moeder en een Pools-Duitse vader en was tijdens zijn kindertijd vanuit Bulgarije naar Cyprus gemigreerd samen met zijn moeder die bij Mykonos een baantje gekregen had in de keuken.

“Rich Dad Poor Dad”, was voor hem het beste boek aller tijden, had hij in de auto verteld : “Professoren doen grote studies en schrijven geleerde boeken maar het meest elementaire dat je moet leren is niet aan hen besteed : geld verdienen.”

Hij had zelf aan de universiteit van Groningen een bachelor marketing gevolgd en was in het bedrijf opgeklommen tot “Overseas Marketing Executive”.

Ze beschikten over hubs in Beijing, Shanghai en Guangzhou, bestaft door gemengde equipes met Cyprioten en Chinezen.

Hijzelf was niet echt georiënteerd op directe sales - hoewel hij dat wel goed kon en ook graag deed - maar eerder een “developer” van netwerken en contacten om de business te ontwikkelen en te faciliteren.

Naast zijn blonde Olga verraadde ook zijn zwarte Mercedes S320cdi dat hij op 28-jarige leeftijd al heel wat had bereikt onder de Cypriotische zon.

's Anderendaags nam hij Wen Tao Bo mee voor een kapelletjesweg langs de monumenten van de Mykonos-groep.

De compagnie was ongeveer 50 jaar geleden gesticht door George Mykonos, nu een flinke tachtiger die recent uit de handen van de president de prijs had gekregen voor beste Cypriotische ondernemer.

Naast ontwikkelaar en bouwfirma, waren ze ook eigenaar van verschillende hotels, een universiteit en een privéziekenhuis met 37 bedden inclusief spoedgevallen en intensive care.

Uiteraard leverden ze ook diensten voor onderhoud, schoonmaak en verhuurcoördinatie van de gebouwen en ze boden volledige assistentie voor het traject naar het Europees staatsburgerschap.

Zoals het op een rockfestival de gewoonte is, begon Marco de tournée met bescheiden woonblokken van meer dan 10 jaar oud, gebouwd rond een centrale zwembadtuin.

Cyprioten vormden er slechts een heel kleine fractie van dit multicultureel samenlevingsbiotoop.

Hij liet Wen kennismaken met de plaatselijke flora, de Neapolis University, het administratief hoofdkwartier en een project in aanbouw.

Hier liet Marco hem de Mykonos’ ingewanden zien : het binnenhuisdesign was er minimalistisch en ademde een klasse als verre erfenis van de bijzondere archeologische cultuurrestanten die in de omgeving van Pafos waren blootgelegd.

Wen zag Marco navigeren naar het hooggelegen Kamares-dorp met honderden villa's.

Maar onderweg kreeg hij rond de middag reeds het hoofdgerecht geserveerd :

Adonis Beach Villas.
Voor 5 miljoen euro krijg je hier het neusje van de zalm.

“Nog een assorti madame en ik ben verkocht”, dacht Wen tijdens de rondleiding door het drie verdiepingen tellende stulpje met uitzicht op de zee van Aphrodite.

De dream spots en de bijhorende miljoenen euro's werden even later weggespoeld met een glas muskaatwijn in een Bulgaars restaurant.

Tijdens deze late lunch werd Wen er opnieuw pijnlijk aan herinnerd dat grootmacht China net als de VS trouwens, de eindronde van de wereldbeker voetbal in Rusland niet had gehaald.

Hij zag hoe een piepklein landje als België de Tunesische ploeg in de pan hakte met 5-2. Enkel de namen Carrasco en Witsel deden bij hem ergens een belletje rinkelen.

Zo werd het avond en morgen de tweede dag in hotel Coral Beach.

Zondagmorgen was om kwart na tien het ontbijt al vertrokken en hij trakteerde zichzelf dan maar op een glas vers sinaasappelsap en een veel te vroege daiquiri aan de poolbar.

Het was in hetzelfde hotel dat Sheng Ling en hij nu al zes jaar geleden samen hadden gezwommen in de Cypriotische zee.

Een potpourri van verfrommelde ingezakte vrouwenlijven tot libidineuze strakke venuslichamen paradeerde langs het zwembad enkele rotsblokken verder.

Behoorde hij nog tot het eerste mannenpeloton waar mooie vrouwen nog naartoe wilden fietsen - in dat geval dan toch zeker niet meer aan de kop…

Hoewel hij zichzelf na de dood van zijn vrouw een wat strakker mountainbikeprogramma had opgelegd en allerlei trucjes had bijeengeknutseld om toch lekker te blijven eten zonder al te veel bij te komen, zou zijn witgrijze haar zijn leeftijd hebben verraden, moest hij Europese genen hebben gehad.

Maar Chinese mannen behouden hun zwarte lokken en lijken doorgaans 10 jaar jonger dan op hun paspoort geschreven staat.

Toen hij genoeg zwembaden en goddelijke stulpjes had gezien en de kwijl nog tussen zijn lippen hing, 

volgde de rest van het marketingprogramma gecentreerd op de verlokkingen van het land zelf.

“En lage taxen”, voegde Marco er aan toe :”om nog te zwijgen van het gas dat hier recent gevonden is.

En bovenal flexibel, alles kan hier worden gearrangeerd!”

Van zijn vroeger tripje had Wen onthouden dat het land van Aphrodite beschikte over een aangenaam mediterraan klimaat, omringd door een azuurblauwe zee die een wat rotsachtige kust omzoomde met hier en daar een exotisch zandstrand als een toeristische magneet.

Maar hij schrok toch wel van het feit dat het eiland nu elk jaar 3 à 4 miljoen toeristen trok terwijl er amper meer dan 1 miljoen inwoners waren.

Die leefden vooral in Nicosia die als een ontdubbelde stad de grens overkapte tussen Grieks Cyprus en Turks Cyprus.

Larnaka dankte zijn economische ontwikkeling aan de aanwezigheid van de luchthaven, Limasol was het businesscenter en Agia Napa de “party capital”.

In het centrum van het eiland lag het Troödosgebergte dat ‘s winters werd omgetoverd tot een skiresort, te combineren met een frisse duik in de zee bijna op loopafstand.

Pafos zelf was enkele decennia geleden nog een vissersdorpje dat zich langzamerhand had geprofileerd in het toerisme ook mede door enkele interessante archeologische vindplaatsen in de omgeving.

Een tussendoortje langs de haven van Kato Pafos met het Middeleeuws kasteel van de Lusignans, illustreerde de breuklijn tussen de rijke buitenlanders en de lokale vissers.

In de loop van de laatste jaren was Pafos uitgegroeid tot een middelgrote stad van 80.000 mensen, suburbs inbegrepen, waar buitenlanders met luxe-jachten massaal werden geïmporteerd.

’t Is te zeggen bij wijze van spreken want het was via businessclass dat de rijke Chinezen en Russen zich connecteerden met Cyprus om een property te kiezen of te bezoeken en in veel gevallen ook virtueel via internet of conference call wanneer de aankoop in het teken stond van een soort plan B met een luxe woning en Europees paspoort.

Voor een investering van 300.000 € kon je geen paspoort maar wel een permanente verblijfsvergunning verkrijgen op voorwaarde dat je minstens één keer om de twee jaar je hutje kwam goeiedag zeggen.

Wanneer je zelf of je familie zeven jaar op het eiland bleef wonen kon je nadien het Cypriotisch (en dus Europees) staatsburgerschap verkrijgen.

Marco vertelde dat de Mykonosgroep was opgericht in 1960 als een vastgoedontwikkelaar en bouwondernemer en vandaag was uitgegroeid tot een wereldbedrijf met meer dan 2000 werknemers.

De laatste dag net voor Wen vertrok, legde de Business Development Manager Overseas uit dat men een tiental jaar geleden een concept had vooropgesteld waarbij men de bewoner niet alleen een huis of appartement ter beschikking stelde maar ook een leefgemeenschap met mogelijkheden tot socialisering (bijvoorbeeld de Kamares club), gespecialiseerd onderwijs, een eigen hoogkwalitatief hospitaal (Iasis Hospital) en ontspanningsmogelijkheden (hotels, restaurants, golf) met een Europees paspoort erbovenop.

Gaandeweg had Mykonos zich meer en meer gericht op buitenlandse kopers, vooral Engelsen, doch die waren de laatste jaren meer naar Portugal gedevieerd.

Naar aanleiding van de bankencrisis in 2008 waren de vastgoedprijzen ook in Cyprus in mekaar gestort en het was pas in de loop van de laatste twee jaar dat de economische heropleving zich ook vertaald had in een hernemen van de woningwaarde.

Sinds 2013 was men begonnen met het koppelen van vastgoedkoop en het verwerven van een paspoort, ondersteund door een goed gelobbyde regelgeving waarbij de “captains of industry” en het “gouvernement” er gemeenschappelijk belang bij hadden om rijke buitenlanders in Cyprus te laten investeren.

Dit was niet helemaal naar de zin van de Europese Gemeenschap waardoor de Cypriotische short cut naar een Europees paspoort wel eens short zou kunnen zijn.

In Malta was recent een journaliste vermoord die corruptie op het spoor was dienaangaande van een minister van de regering.

Deze relatieve urgentie bleek de vraag naar paspoorten en huizen alleen maar te verhogen.

Op Wen’s vraag of de prijzen voor paspoortimmigranten en (meestal Europese) villakopers dezelfde waren, volgde een pseudo stoïcijns antwoord dat de korting voor eerstgenoemden wel eens lager zou kunnen zijn.

Uiteraard kon dit worden verantwoord door de dienstverlening die met het verwerven van een paspoort gepaard ging.

Een groot aantal buitenlanders kocht bij Mykonos gewoon vastgoed omdat men gedurende een zekere periode een rendement van om en bij de 5% gegarandeerd kreeg.

Marcos gaf toe dat het reële rendement 1,5% hoger bedroeg doch dit leek Wen zelfs een lage vergoeding voor het beheer van de gebouwen, de kosten voor verhuur en het risico van leegstand.

Businessmatig leek het wat het omgekeerde model van een printer waarbij men het apparaat bijna voor niets weggeeft en de profit wordt gegenereerd via de verkoop van de toners.

Bij de terugkeer naar Larnaka stelde Marco voor om even te stoppen bij Petra tou Romiou, de geboorteplaats van Aphrodite.

Badtoeristen hadden het iconische inhammetje onteerd tot een platte beach.

Plots begon het hevig te waaien met donder en bliksem gevolgd door een niets ontziende zondvloed.

Wen was zowat als enige op het strand blijven en staan en toen het grijsgrauw wolkengordijn het blauw van de hemel weer een kans wou geven, scheen de perfecte vrouw zich te verheffen uit het opspattend nat.

Hij sloot zijn ogen en hallucineerde de Venus van Botticelli die zich borst voor borst oprichtte uit het watergewoel.

"Nu of nooit” dacht Wen “dit is de godin van de liefde, haar zal ik het vragen : Oh vrouw, verheven boven alle vrouwen, ben ik nog mooi?"

Maar seconden later toen hij zijn ogen weer opende, werd hij overmand door een zwarte Aphrodite met uit de hand gelopen vrouwelijke vormen en misschien daarom net hypersensueel.

Een voorzichtig zonnepriempje trok van tussen de wolken een foto van haar maanvormig litteken schichtig weggekropen achter een krul platgeplenst schaamhaar.

Ze zag zijn blik op haar lichaam rusten en zweeg.

“Dit had je niet verwacht”, murmelde de zee met spottende golfjes tot aan zijn lange tenen.

Wen voelde de “chi” uit zijn ledematen wegstromen.

“Zoek naar de Celestijnse Belofte en dan, misschien morgen, zal je het begrijpen.”

Met dank aan :

-Capitool reisgidsen Cyprus
-Martin Viti voor de hartelijke ontvangst en rondleiding
-Sheng Ting Tsao voor de inspiratie en de foto's
-Lut voor de redactie vanuit voice