Pelvic
Happiness : het had
de titel kunnen zijn van de opvolger van 50 tinten grijs, hoewel wijlen
Willy Vandersteen er zeker een Pelvic Pleasure van had gemaakt.
Anatomisch bestaat
het bekken uit twee hele grote oren die mekaar subtiel kussen aan
de top van de pubis of schaamstreek
en op deze wijze het walhalla van het genot als een grot omhullen, dorsaal
gesteund door
het heiligbeen.
Op een
natte Valentijnsdag
in Lissabon zou er over de interpretatie van
Pelvisch Plezier niet te veel discussie mogen zijn.
Het was Elvis
the Pelvis die 60 jaar geleden al door had dat schokken en rollen van de onderbuik tot boven de knie de meest exotische sappen
bij jonge meisjes kon mobiliseren.
En eens ze vanop paarszwart gekleurde
affiches je pelvis hadden getarget, raakte je er nog moeilijk onderuit.
De Praça do Comercio werd gezien als de
ultieme G-plek
waarboven de
stadsdelen van
Alfama, Chiado an Bairro Alto
hun bekkenvleugels
hadden uitgezwaaid.
Het werd een guilty pleasure als je een gloednieuw monument
voor Portugese gesneuvelden in Belem aanzag
als een strak icoon
van de menselijke onderbuik
waarvan de toegang werd bewaakt door
militaire poortwachters.
Een paar honderd meter verderop aan de
oevers van de Taag, had je in de Torre van Belem ongetwijfeld een rechtopstaande
reuzephallus herkend.
Zo had je het besef verloren dat de
Toren van Bethlehem in 1520 door Manuel I was gebouwd.
Het machtige fort op een voormalig
rotseilandje in de Taag moest de toegang tot Lissabon verdedigen en was
daarnaast ook een herinnering aan de ontdekking van Brazilië in 1500.
“Pelvic
Happiness
for Pelvic Cancer Patients” was in feite de naam van een congres voor chirurgen
en oncologen die
in een gloednieuw etablissement
in Lissabon debatteerden over
welke verminking
ze in het bekken
zouden aanrichten
en hoe drastisch ze daarbij tewerk zouden gaan.
Het was georganiseerd door de Champalimaud
Foundation, een berg geld die in 2004 bij testament geschonken was door Antonio
de Sommer Champalimaud.
Tijdens zijn leven had deze Portugese
industrieel in Brazilië en Portugal een zakenimperium uitgebouwd in de
cementindustrie, scheepsbouw en het bank- en verzekeringswezen.
Hij overleed op 86-jarige leeftijd aan
pancreaskanker en het was zijn wens dat geïnvesteerd werd in onderzoek met het
oog op de verbetering van de gezondheid en welzijn voor alle mensen met
voorkeur voor de ontwikkelingslanden.
Zo supporteerde de stichting een
wereldbefaamde researchgroep voor neurosciences en reikte jaarlijks een prijs uit
van 1 miljoen neuro voor onderzoek in het domein van slechtzienden.
In 2010 hadden ze het lint doorgeknipt
van de Champalimaud Centre for the Unknown, een hypermoderne kankerkliniek in
Belem aan de oevers van de Taag.
De kliniek werd geleid door Maria
Leonor Beleza, een juriste die van ’85 tot ’90 Minister van Volksgezondheid
geweest was.
De kliniek beschikte over drie van de meest geavanceerde
lineaire versnellers, 2 NMR’s, een Pet-CT en een team van internationaal
vermaarde oncochirurgen waarvan sommigen van buiten Portugal regelmatig werden
overgevlogen.
Voorlopig was het een ambulant centrum
maar de realisatie van een oncologische
verpleegéénheid was in voorbereiding evenals de uitbouw van een intensive
care unit van 16 bedden.
De CEO zei niet zonder enige trots dat
het patiëntenaantal op 3 jaar bijna was vertienvoudigd en dat andere
privéhospitalen hen benijdden omdat ze break even draaiden met een lage operationele
kost.
Het was niet duidelijk in hoever de
afschrijvingen en intrestlasten van de monumentale kankerkliniek in de
kostprijs waren verdisconteerd.
Het gebouw keek je aan met amandelvormige
ogen waarin de exotische palmbomen van de Orangerie werden weerspiegeld.
Het binnenplein eindigde op een vijver
die naadloos scheen over te gaan in de Taag wat reminiscenties opriep van
luxezwembaden in Egypte die je de illusie verkochten dat je de Nijl opzwom.
Als er een Michelingids voor hospitalen
zou bestaan, was dit er zeker ééntje buiten categorie : “Pelvic Wellness voor
Pelvic Cancer.”
Zoals in de science fiction “Soylent Green”
waar je als versleten burger op de tonen van Griegs Morgenstimmung werd
teruggevoerd naar de klaterende beekjes en de groene bossen van je jonge jaren
net voor de euthanasiebaxter zich in je lichaam kwam nestelen.
Het leek alsof dit gebouw je wou
vertellen dat kanker helemaal zo erg niet was.
Als je maar kon rekenen op het Dream Team
van Champalimaud in hun Welness Tempel aan
de oevers van de Taag.
Alsof kanker tegenwoordig geen probleem
meer hoefde te zijn voor hen die het konden betalen.
Aan de overkant van de spoorweg bevond
zich de beroemdste patisserie van Portugal : de Antiga Confeitaria de Belem.
Mensen stonden in lange rijen aan te
schuiven om een van de zoetige, romige, taartjes in een krokant jasje van
bladerdeeg, te bemachtigen.
De patisserie was al 5 generaties in
handen van dezelfde familie.
De chef zou zich elke dag terugtrekken
in een geheime kamer om het mengsel te maken voor de vulling van de 10.000
taartjes die 7 dagen op 7 over de toonbank gingen.
Een uniek recept voor gastric pleasure
voor jong en oud, ziek en gezond, arm en rijk.
Plezier op een iets hoger niveau dan
dat van de pelvische contouren...
