woensdag 31 juli 2013

Stuck in Death Valley

Ze waren op een paar tientallen miles van Death Valley gekomen toen totaal onverwacht de weg was afgesloten.



Er stond een wegversperring en een plakkaat met volgende vermelding : “road closed”.
Een quick view on the map leerde hen dat het meer dan 2 uur zou kosten om via een andere weg Death Valley te bereiken.
Ze belden aan bij een “local” op het eerste zicht zonder resultaat hoewel een duidelijke hoorbaar TV-noise de aanwezigheid van een levend wezen verried.
Uiteindelijk kwamen twee keffende honden en een man met ontbloot bovenlijf hen van tussen een profijtige deuropening begroeten.
De man was tussen de zestig en de zeventig en onverwacht vriendelijk toen hij hoorde dat ze Belgen waren.
“Mijn vader was Schots maar zijn ouders waren van Belgische afkomst, ergens vanuit een dorp waarvan ik de naam vergeten ben”, sprak hij.
Hij legde uit dat er drie dagen voordien een overstroming was geweest en dat de weg overspoeld was geweest met modder en grind.
Stijn herinnerde zich dat zulk een fenomeen in de gids was beschreven en enkel een combinatie van deze 2 statements vanuit een verschillende bron konden onze wetenschappers overtuigen dat er in deze bloedhete en dorre woestijn overstromingen konden zijn die wegen blokkeerden.
De man probeerde gedurende meer dan 20 minuten de wegenpolitie te bereiken voor meer informatie maar tevergeefs.
Op zijn advies besloten ze om terug te keren via Barstow en zo via de zuidkant Death Valley te bereiken hoewel ook aan die kant wegblokkades niet uitgesloten waren.

Het worst scenario was direct naar Las Vegas door te rijden en Death Valley links te laten liggen.
Maar als aspirant- ingenieur had Stijn geleerd ”problems te tackelen” door zorgvuldig meerdere informatiebronnen te consulteren.
Hoewel hij akkoord was met het omwegscenario, deed hij een wagen stoppen aan de overkant van dezelfde straat.
“Ik heb daarnet iemand toch langs die geblokkeerde weg gestuurd”, antwoordde een vrouw, “en ik heb er niets meer van gehoord, dus het zal wel ok zijn.”
Wat geruststellend klonk voor Stijn en de vrouw, klonk beangstigend voor Jo en Julie.
Niets meer van gehoord…
Toen hij enigszins tegen de zin van zijn zussen besloot om de shortcut te nemen, slaagde hij erin om zijn optimisme beslissend te onderbouwen toen hij als een wildeman een auto tegenhield die uit de tegenovergestelde richting kwam om hem te ondervragen als ervaringsdeskundige.
“No problem with this road”, klonk het als het beslissende argument dat zijn stelling moest bewijzen.
Jo en Julie legden zich neer bij het verdict weliswaar met de penalisatie dat Stijn alle kilometers van dit stuk en misschien wel van de rest de tocht voor zijn rekening zou moeten nemen.
Maar hoewel inschattingen heel plausibel kunnen zijn en stellingen kunnen bewezen worden, is er boven de wetenschap nog de realiteit van het ongerijmde.
Na 20 miles in de “forbidden area” reed de SUV lek.
De paniek van de meisjes werd mee gevoed door verongelijkte woede terwijl Stijn in de auto-manual zat te bladeren hoe je met een krik, een schroevendraaier, een reservewiel en wat kracht en handigheid dit onverwacht probleem kon tackelen.
Mobile connection was zero, road traffic eveneens zero maar gelukkig hadden ze op aanraden van de reisgids, 5 maal 3,5 liter water meegenomen.
Ze hadden ook net voor het woestijngebied volgetankt maar veel schoten ze daar niet mee op.

Stijn, Jo en Julie waren die morgen om 6u nochtans met veel vertrouwen met een huurwagen uit San Francisco vertrokken om op één dag via een ommetje langs Death Valley, naar Las Vegas te rijden.



Ze hadden genoeg geld gespaard met vakantiejobs en “parental sponsoring” om een droomtripje in mekaar te steken naar Las Vegas maar om de slechte reputatie van Vegas voor het thuisfront wat te vergoelijken moest San Francisco de schijn ophouden van culturele belangstelling en Death Valley van hun interesse in de natuur.
Julie en Jo waren pas afgestudeerd respectievelijk als apotheker en jurist terwijl Stijn zijn eerste jaar zou starten als burgerlijk ingenieur.
Is het niet zo dat transities in een mensenleven, vaak gepaard gaan met rituelen die verwijzen naar het afscheid van wat geweest is en het onbekende van wat nog moet komen.
Bestaat er niet zoiets als de vrijgezellenfuif vlak voor het huwelijk en anderzijds de retraite van een persoon of een groep of een bedrijf dat voor belangrijke beslissingen staat?
Vindt men in de meeste religies ook niet zoiets als vasten en carnaval hoewel het laatste in de meeste Westerse culturen de bovenhand schijnt te halen?

Bij hun bezoek aan San Francisco de dag voordien, waren ze met het anachronistisch kabeltrammetje naar de Golden Gate gereden.



Ze waren zeer gefascineerd door de grootsheid van de roodbruine brug maar ook teleurgesteld omdat een deel aan hun oog onttrokken was door de mist die blijkbaar alleen op die plaats de eeuwig zomerse atmosfeer van deze cult-stad kon verstoren.



Hadden ze toen al de mysterieuze leegte van de overkant voorvoeld en was het daarom dat ze absoluut nog het futuristisch complex van Yerba Buena hadden willen bezoeken?



Was het alsof de trip van San Francisco naar Las Vegas absoluut langs Death Valley moest passeren omdat alle grote transities zich afspelen tussen verleden en toekomst en vooral tussen ontbering en vervulling.
Ze hadden intussen meer dan 7u gereden vanuit de metropool rond San Francisco en Palo Alto, door het dorre Californische binnenland om via Bakersfield en de zuidelijke uitlopers van de Sierra Nevada, Death Valley te bereiken.

Net op het moment dat de never ending party van Las Vegas in zicht kwam, scheen Death Valley zijn killer-imago ten volle eer aan te doen.
Stijn kreeg de bouten niet losgeschroefd van het wiel met de kapotte band waardoor de temperatuur binnen het trio nog hoger opliep dan het Fahrenheit-niveau van de lucht.
Stijn kreeg een lawine van verwijten over zijn kop maar het geruzie verstomde vrij snel vanuit de wetenschap dat dit de probleemsituatie niet zou oplossen maar verergeren.

Alle uitwegen werden overwogen : met 2 terugstappen naar het dorp, 20 miles in de verzengende hitte of eerder stappen in de andere richting naar Furnace Creek, het enige oasedorpje in de heetste woestijn ter wereld.
Jo vroeg zich af of ze niet konden verder rijden met een platte band.

Ze dronken, ze aten nog wat van de koeken die ze in San Francisco gekocht hadden en het werd donker.
De angst werd groter en werd steeds minder gedeeld.
Het werden 3 bange vogeltjes die dachten over vroeger, hun thuis, herinneringen en over een toekomst waarvan ze gedroomd hadden maar die leek opgelost in de mist van de Golden Gate en verschroeid door de hitte van Death Valley.
Hoelang zou hun waterreserve volstaan, konden ze de airco van de wagen aan de praat houden zonder te rijden, wanneer zou de eerste auto passeren in dit kerkhof van verdwaalde trekkers?

Onze 3 studenten zijn inderdaad de wegversperring gepasseerd maar ze hebben geen lekke band gehad.
Het dramatisch scenario bestond alleen in de doemgedachten van Jo en Julie en het bleef nadien hangen in het besef dat elke overgang, elke reis door een kleine speling van het lot kan veranderen in een nachtmerrie.

Het werd integendeel een begeesterende passage langs de veelkleurige rotswoestijn met zijn unieke zandduinen bij Stovepipe Wells, de palmboomoase van Furnice Creek en het geribt maancoloriet op het Zabriskie Point.





Ze arriveerden in Las Vegas gesteund in hun rug door een geelrode sundown over de mountains van Death Valley.



's Anderendaags waren ze getuige van de strijd tussen de natuurelementen en de mens.
De Coloradorivier had zijn kracht getoond bij het uitslijten van de Grand Canyon en de vele overstromingen die de streek hadden geteisterd voor de jaren 30.



Met de bouw van de Hooverdam, had de mens deze wilde rivier getemd en werd de regio van water en elektriciteit voorzien.



Maar het waterverbruik was zodanig toegenomen dat heel Nevada en in het bijzonder Las Vegas binnen een achttal jaar met grote tekorten zou kampen.

Daar was in Sin City helemaal niets van te merken.



Het aantal zelfmoorden zou er fenomenaal hoog zijn maar toch leek iedereen er te feesten, drinken, vrijen, trouwen en gokken alsof de sky van de Strip werkelijk de limit was.
Vanop de 340m hoge Stratosphere, sprongen ze naar in benji beneden alsof ze wilden aantonen dat ook de zwaartekracht hier niet zou gelden.



In een lange straat kon je er wandelen langs de Empire State Building en De Chrysler Tower van New York, de piramide van Gizeh, de Eifeltoren en de Campanile van het San Marcoplein van Venetië.







Op zaterdagavond was het alsof de hele wereld samenstroomde in het grootste karnaval ter wereld.



In de casino’s kreeg je gratis drank en pin-up grils en je kon in enkele uren schatrijk worden terwijl je je amuseerde.



Las Vegas verleidt jong en oud, arm en rijk.
Het verkoopt alles wat het "es" verlangt zonder dat het “üeber-ich” zich al te veel zorgen hoeft te maken.

Maar wie kan onze drie companen verwijten dat ze zich wat lieten drijven op dit feest van het genot.
Gaven maanden van afmattende examens soms geen vrijgeleide om even de remmen los te laten?
's Zaterdagsavonds eindigden ze hun “Strip Adventure” in "Treasure Island Hotel" voor het optreden van Cirque du Soleil.
Was het de bedoeling om het "Mystère" van hun toekomst te gaan bekijken?



Het brocante, kitscherige circus van Las Vegas transformeerde zich in deze show in een andere, meer tedere illusie :
wat de mens kan evokeren in kleur, muziek en acrobatie, bijna tot in de perfectie uitgevoerd.
Gelukkig was er de clown die lachte met de gekke mensen in de zaal.


Gelukkig ook dat een trampolinesprong van een pluimvrouwtje mislukte.
Ze stond wat verdwaasd terug recht, haar compagnons vingen haar op, toetsten af of ze het nog opnieuw wou doen en gaven haar onzichtbare schouderklopjes.
Ze sprong en landde feilloos op het levend raamwerk van de artiesten.

Zo lichtte ze voor onze vrienden een tipje op van de sluier boven de Golden Gate.





maandag 22 juli 2013

The Gaucho and the Tango Dancer

He had mixed feelings leaving Salta for Buenos Aires.
How could he have considered as a real "Saltenos", as a "Macho-Gaucho" to travel to the city of the Portenas (inhabitants of Buenos Aires)?
What drove him to the Confiteria Ideal, located at a few honderd meters of the Obelisk at the Avenida 9 de Julio?



Could it be compared with the natural Obelisk, one of the icons of the Quebrada de Cafayate, the spectacular multicolor canyon in the south of Salta.


It had been at the Plaza 9 de Julio in the center of Salta that a Belgian tourist had revealed him his passion for tango.



The tourist didn’t realize how few Carlos Gardel was appreciated in the Pampa neither that outside Buenos Aires, Evita was not the kind of goddess as in the opera, otherwise, he would have started the conversation with the competition between Messi and Maradona.
Even Bergoglio was a better hit in Catholic Argentina although he was not the best friend of president Kirchner.
Argentinian gaucho's rather honor general José De San Martin, the founder of the nation, or Gil, the local Robin Hood at Salta and night mare of the Spanish.

Enrique is the name of our Gaucho.



He's Syrian of the third generation and at the age of 36, he married to an Italian of the fifth generation,
She grew up in Checoana, a village at about 35 km from Salta where Madonna's are still honored in a processions and where gaucho men and women are admired by the local community.


He's crazy about Balthazar, his 2 years old son, already owner of 2 horse and an pancho.


Enrique studied tourism and works for a local travel agency but in his free time, he puts on Gaucho clothing and goes hunting with his friends to catch his horses he let escape the week before.

"I don't trust politicians", he said to the tourist", tasting a glass of “torrentes wine” at the Piattelli bodega near Cafayate.



As most Argentinians, he's a bit reluctant to be outspoken about the Videla military regime, although he was just a kid at that time.
"The country is ruled by the farmers and the truckers", he said, "because they take hostage of the country if they don't get what they want."

"Life is difficult for middle class Argentinians", he explained, "inflation has been up to 20%, so I have to negotiate every six months about increasing my wage but I never end up to the inflation rate.
It's almost impossible to get a loan for building a house, so we agree among friends to provide the necessary cash and hire equipment to construct on our own as much as we can do."

Enrique talked about his passion for the 3-day drinking and dancing carnaval in Salta.
"Gaucho's prefer playing Argentinian folk songs on their guitar", he said.
And then he switched his MP3 to Piazolla as if he wanted to convince the tourist that a Saltenos knows about all kinds. of music, even tango…

During the drivng through the Andes mountains, following the trail of Tren al las Nubes (Train to the clouds), the El Condor Pasa like panpipes music brought them back in the lost city of Tastil.




In the 15th centrury, the Atacama were conquered by the Quechuas (better known as the Inca's) who were beaten one age later by the Spanish.
In San Antionio de los Cobres, some  indigenous were gathered in the middle of nowhere to emphasize the Argentinian presence near the border of Chili.
A social housing program and a small hospital had to compensate for this historical mistake.


The Purmamarca community and the mountain of the 7 colours were declared as cultural heritage by the Unesco and the cultural faded away in tourist business.






But their Pachamama or Mother Earth gets an indigestion of cameras, hotels and souvenir shops.



"Is it a good thing to "cultivate" these people?”, the Belgian asked.
"It's not a good thing to disrupt their culture", Daniel answered, " but it's neither defendable to leave them in their poor circumstances and unknowingness."

Leaving Salta on his way to the airport, Daniel remembered he Belgian explaining him the difference between Argentinian tango, tangowals, milonga and tango nuovo.



They discussed about the meaning of Volver, one of the favourites of Carlos Gardel and the limited number of songs without a "corazon".
I'll present you to Marina, the tourist had said, she's young, good looking and a perfect tango teacher.


Marina must have been in her early terties and she was married to a biologist who did ecological research on ants.
They lived with their 2 kids in a middle class house in Florida, one of the suburbs of Buenos Aires.
About 10 years before, she performed in tango shows as was demonstrated on a pamphlet on the wall.
She's the kind of woman you presume to have aristocratic roots although many Argentinians might evoque that impression.
Regarding the economic disaster of the last decade, Buenos Aires seems to breath an atmosphere of nostalgia and fainted glory, also resonating in tango music.

It’s the same spirit, you can experience in the estancias as Enrique thought about the El Bordo de las Lanzas, where his friend was managing the property of the aristocratic family Iturrieta de Arias.




When Enrique finally arrived in the capital of Argentina, he took the old fashioned metro, got out at the Obelisk which was surrounded by dirt and construction equipment.
“Macri, he mayor of Buenos Aires has cut the the wonderful trees in the surroundings of the monument”, Marina told him later, “and many portenas hated him for that.
He’s the leader of a new party, “Pro”, that in fact means ”conservative” and is related to the military and the big farm owners.
They represent not more than 10% nationally but up to 60% in Buenos Aires.
Kirchner and Macri are enemies!”

“I thought Buenos Aires was a Peronist rampart”, Enrique considered at that moment, “I thought the lobby of the military and the big farmers had their roots in the Pampa.
His distrust in politics was only increasing.

Enrique entered the Avenida Corrientes, took the Calle Suipagha and entered the Confiteria Ideal at the first floor, where he was  welcomed by Marina.
"Walking", she told him : "walking met your feet attached to the ground, walking on the music. Tango is a sensation from the belly down to the earth, it’s not in the head."
Enrique listened, learned, tried.

People were dripping in, they took a table, ordered for a drink and they danced.
El Abrazo at the first floor of the Confiteria is a place of tradition, where women are heavily painted, wearing coloured skirts with a slit, floating above high heels.
They looked twenty in their seductive moving and turning their hips en breasts even if they were born in the time before the second world war.



"Now your turn", Marina said, you're a man, you have to guide the woman but not like a horse, gaucho..."
Enrique putted his hand at Marina’s shoulder and they danced : the gaucho and the tango ballerina.
Buenos Aires dancing with the Pampa, dancing to a new future for Argentina…

And she gave him the illusion that's he was guiding her.
Cosi fan Tutti.