Nachtvlucht naar Calgary, 9-11 augustus 2017

9 augustus : Lissabon

Te laat die avond reed hij de opengesperde berenmuil van het huis binnen.

Het nijdig jankende alarm had een indicatie kunnen zijn dat hij dreigde verscheurd te worden in de buik van een leeg karkas waar Felipa en Florença alleen hun herinnering hadden nagelaten en de kinderen enkel bij een feest of een nostalgisch moment hun nest nog even kwam koesteren.

Maar zo voelde het voor Tiago Dantorius helemaal niet

Hij had op zijn vergaderingentocht die dag enkel halfverkleumde broodjes zien passeren terwijl hij wachtend, luisterend, onderbrekend of aanvallend zijn positie in de human systems had getaxeerd en ingenomen.

Vergaderen was voor hem eerder een kunst geworden dan een technisch opgezette communicatie, waarbij posities, attitudes en waarden de fundamenten vormden van een communicatieformaat met agendapunten, beleidsnota's, cijfers en documenten. Ook al was het na elven, hij zou zich spinnend terugtrekken in zijn klein paleis waar hij zich aanstelde tot kok om voor zichzelf een diner te prepareren dat de sandwiches moest doen vergeten.

Hij twijfelde of hij die avond een politieke reportage uit de kast zou halen dan wel voor de derde keer met Humphrey Bogaert en Ingrid Bergman “Rick’s Café Américain” binnenstappen.

Uiterst zelden was zo laat op de avond een boek erin geslaagd de TV-buis te verdringen enerzijds omdat de combinatie met een nachtmaal minder praktisch was maar ook omdat Dantorius in zijn "laten gaan modus” lezen te inspannend vond.

Van Casablanca wandelde Dantorius zijn bureel binnen en achteloos nam hij vanuit de kast een Zen-boekje mee naar zijn slaapkamer om een paar wijze woorden van Shunryu Suzuki voor het slapengaan nog even te refreshen.

Vanonder boeddhistische wijsheden ontpopte zich plots een licht beduimelde kaft van een boek dat op de achterbank van zijn herinnering was terecht gekomen : "Nachtvlucht naar Calgary".

Op de kaft stond een foto met een soort van prieeltje met totempalen en een bank met uitzicht op een meer.

Wanneer hij de kaft opensloeg, overviel hem een zekere huivering die de korf vol woorden en zinnen helemaal in het brandpunt van zijn intussen hypervigiele geest deponeerde.

Hij herkende het geschrift :

Met jou, nu al 8 jaar samen : misschien ooit een bestemming

Lissabon 25 mei 2014

Florença

Het was alsof de bliksem had ingeslagen en zijn gezellig ingetogen kasteeltje had omgetoverd in een koudvochtige kerker van eenzaamheid.

Casablanca had voor hem reeds ongemerkt het voorspel geïntroduceerd van een opwinding die eerder doordrenkt was van verdriet dan van genot maar hem onweerstaanbaar naar een climax scheen te duwen.

Hij herinnerde zich dat die dag op de raad van bestuur van een softwarehuis, een collega had afgemeld omdat hij onverwacht ziek geworden was en daardoor ook zijn geplande reis naar Canada had moeten annuleren.

"Davia Travel" was de naam van de reisorganisatie die hij toevallig in zijn geheugen had opgeslagen.

Koortsachtig begon hij aan een grote opruimactie van zijn mailconnectie met de wereld.

Hij ramasseerde zijn paspoort, kredietkaarten en belangrijkste papieren en liet zijn meeneemlijstje zich materialiseren in zijn valies.

Zijn verstekmail was tegelijkertijd zijn ontslagbrief als directeur.

"I'm out of office from today for an undefined period of time. I will have irregular access to my emails and although I will try to fulfill my responsibilities for ongoing matters, I cannot assure that I will be able to respond and manage all of your requests. Accept my apologies for this."

Hij reproduceerde een elektronische ETA toelating voor Canada en vanaf 8u 's morgens hing hij aan de telefoon bij de Davia’s om de plaats van zijn collega in te nemen.

10 augustus : van Brussel naar Montreal/Calgary/Banff

Vier uur later zat hij op het vliegtuig met een groep van gemiddeld zestigers, merendeels twee aan twee, die veel langer gepland dan hij, hadden ingetekend voor een vakantie-avontuur in West Canada.

Het boek was van de hand van Keith Scott en uitgegeven bij “De Rode Ceder”.

Op de achterflap las hij de samenvatting : het was een autobiografisch werk over een Canadese dokter, afkomstig uit een welstellend burgerlijk gezin, die na zijn echtscheiding een praktijk runde in Calgary met assistentie van zijn zus.

Tijdens één van zijn trips naar Alberta en British Columbia ontmoette hij een mesties van Iers-indiaanse afkomst…

Tiago wendde zijn blik af toen de stewardess hem een glas witte wijn inschonk en verzuimde de korte inhoud verder te lezen.

Hij wilde altijd wel graag weten waar het boek ongeveer over ging maar kon zich mateloos irriteren wanneer in de synthese de clue of de ontknoping al werden verklapt.

In Montreal liep het mis.

Hevig onweer had het vliegtuig gedurende meer dan 2u in de lucht gehouden en toen de ijzeren vogel met zijn poten op de tarmac kraste, was de volgende vogel naar Calgary al gaan vliegen.

Op de luchthaven was hij getuige van een experiment waarbij een leiderloos systeem gedoemd was om zelfsturende mechanismen te ontwikkelen.

Door de koppels werd impliciet een trekker naar voor geschoven maar toen de meesten toch schenen te kiezen voor een full participatief leiderschap en er dus geen beweging kwam, stelde Tiago een vrouwelijke einzelganger naast hem voor om informatie in te winnen over de volgende vlucht.

Hij liet subtiel één van de duoverantwoordelijken het initiatief en zelf vluchtte hij weg in de coulissen van een trendy wijnbar.

Voor 13 Canadese dollar kon je een triootje witte wijn bestellen elk voor ongeveer 30% gevuld waarbij hij een Franse riesling kon vergelijken met een Italiaanse pinot grigio en een Franse druif waar hij nog nooit van gehoord had.

Werd gevolgd door een kaas- en vleesschotel met kleine geroosterde broodsneetjes en een tweede triootje van rood, ditmaal een Spaanse tempranillo tegenover een merlot en een Portugese trincadeira.

Veertig jaar geleden scheelde het geen haar of hij had als Lissabonner in Montreal bijna drie weken doorgebracht in het olympisch dorp naar aanleiding van de Spelen van 76.

In een quizprogramma had hij met glans de voorrondes gewonnen, bestaande uit een theoretische quiz en het leveren van sportprestaties.

Hij was in de finale verloren van een Coimbraanse die perfect geblokt had in welke Canadese stad het zeilen zou plaatsvinden maar niet wist dat Rick Demont in München als eerste had aangetikt in de 400 m vrije slag doch was gedeclasseerd wegens doping.

Zo had deze tabellenblokker toch nog een vraag gerateerd mar ze won uiteindelijk met 2 punten voorsprong.

De tweede prijs was een groene sportzak…

Montreal was voor hem ook dat creatief genie dat Cirque du Soleil ter wereld had gebracht.

En er welden reminiscenties op van de studiereis met de Portugese software leaders in 2003.

Gestart in Quebec waren ze toen via Montreal en Ottawa naar Toronto gereisd met de Niagara Falls als supersonische afsluiter.

Het was op deze as van noord naar zuid dat Morela, de vrouw van een collega directeur, progressief zijn nucleus amoris had ingenomen.

Hij herinnerde zich hoe hij binnensmonds had gefluisterd "die trut is daar weer" toen hij haar in de crew had gespot, hoe zij  hem had gevraagd om apart ergens aan een tafeltje iets te drinken, hoe ze voor hem had gesupporterd tijdens de ijshockey, hoe ze samen hadden gedanst op de tonen van de Canadese groep Nickelback : "This is how you remind me what I really am."

Zoals gewoonlijk was zijn verliefdheid wat ontspoord in een te voortvarende veroveringsstrategie met weinig besef dat haar man zijn rol als lijfwacht meer dan ernstig zou nemen en dat er 5000 km verder nog een echtgenote voor zijn kinderen zorgde.

Het was het begin geweest van een passionele sms- en telefoon relatie met in de loop van de volgende twee jaar vier ontmoetingen waarvan hij nog moeiteloos de cinema kon reproduceren.

"Een beetje immoreel", dacht hij nu over zichzelf en toch enigszins fier dat de grenzen van het fatsoen niet waren overschreden.

Eigenaardig genoeg had hij beslist om van Felipa te scheiden op het moment dat het laatste perspectief voor een toekomst met deze vrouw was opgeblazen.

"Wij bestaan allen slechts uit bontgevlekte flarden die zo los met elkaar zijn verbonden dat  elk ervan voortdurend fladdert zoals hij wil; daarom bestaan er even zovele verschillen tussen ons en onszelf als tussen ons en de anderen", Michel de Montaigne, Essays"

las hij  als een voorbeschouwing in zijn "Nachtvlucht naar Calgary".

Was Montreal niet de thuishaven van Pierre Trudeau die als breeddenkend Québécois in 1982 de Constitution Act had gerealiseerd.

Deze moest een einde maken aan de zogenaamde "révolution tranquille" waarbij Quebec eerst cultureel en nadien ook politiek zijn eigen identiteit wou versterken door zich af te zetten tegen Engelstalig Canada.

In 1534 werd de Golf van St Lauwence ontdekt door Jacques Cartier en hij arriveerde in de Iroquois dorpen Hochelaga en Stadacona, respectievelijk het latere Montreal en Quebec.

Hij noemde het land New France maar omdat hij geen goud had kunnen vinden was de Franse monarchie maar matig geïnteresseerd.

Het was Samuel de Champlain die in 1604 de eerste Franse kolonie stichtte : Acadia (in Nova Scotia).

Hij stichtte Québec om zich te verdedigen tegen de brutale aanvallen van de Iroquois.en hij zette de pelshandel op met de Hurons waardoor Canada een economisch relevante handelspartner werd voor de Europeanen.

Zijn tweede grote taak, de bekering van de inboorlingen tot het Christendom, werd geen onverdeeld succes zoals de Jezuïet Jean de Brebeuf tijdens zijn marteldood moest ondervinden.

Twee Engelsen, Grosseilliers en Radisson, overtuigden een groep Engelse handelaars om zelf in Hudson Bay een firma op te richten die de controle over de pelshandel van de Fransen zou overnemen : de Hudson Bay Company, één van de grootste bedrijven ever.

Een toename van vijandelijke sentimenten tussen Engelsen en Fransen, leidde tot een oorlog die beslecht werd in het voordeel van de Engelsen bezegeld in 1763 met het Verdrag van Parijs.

Een Anglikanisering van de trotse Québécois liep op een sisser uit en wat volgde waren moeizame pogingen om enerzijds de eigenheid van het Franse Québec te erkennen en het toch te blijven situeren als onderdeel van het moederland Canada. 

In 1791 werd met de Constitutional Act een onderscheid gemaakt tussen Upper (anglofiel) en Lower (frans) Canada.

Het duurde tot 1867, nu 150 jaar geleden, dat het Engelse parlement de Canadese Confederatie goedkeurde,  bestaande uit de provincies Ontario, Quebec, New Brunswick en Nova Scotia onder de naam "Dominion of Canada".

Enkele jaren later sloten de provincies uit het huidige West-Canada zich daarbij aan.

Tiago's vader had hem verteld dat Europa de Canadezen dankbaar mochten zijn omdat ze ons hadden geholpen in de twee Wereldoorlogen ook al waren de Québécois nooit makkelijk te overtuigen geweest om ten strijde te trekken voor de Britse koningin.

In de slipstream van mei '68 was er in Québec een soort van culturele revolutie ontstaan om de eigen identiteit te versterken.

Het was uit de hand gelopen tijdens de oktobercrisis van 1970 toen een Britse diploma James Cross en Pierre Laporte, de Minister van Werk van Québec, werden gekidnapt door radicale groepen.

Een referendum voor onafhankelijkheid werd nipt verloren door de separatisten maar Engels- en Franssprekend Canada bleven "two solitudes" zoals de Montreal-schrijver Hugh Mac Lennan in '45 de relatie tussen de twee had omschreven.

Tiago dacht aan Felipa, Morela, Florança en zichzelf, misschien wel aan zichzelf en zichzelf.

Met twee van deze vrouwen had hij lange tijd in een confederatie geleefd, met de derde was hij niet verder geraakt dan een tijdelijk nabuurschap.

Ook al was Canada voor hem een ver en relatief onbelangrijk land, hij had altijd gesupporterd voor de éénheid van Canada, net zoals hij zelf geloofde in duurzame affectieve relaties, ondubbelzinnig en uniek met een commitment voor lange termijn als het niet kon in een huwelijk dan toch wel in een blijvend engagement.

Professioneel was hij tot voor een etmaal sinds 2012 directeur geweest van Mediplus, een software company gespecialiseerd in medische toepassingen.

In tegenstelling tot relaties, was het aspect duurzaamheid in professioneel engagement er één van korte tot middellange termijn vermits professionele scherpte dreigde af te botten als men te lang op dezelfde stoel bleef zitten (precies wat sommigen nogal eens plachten te zeggen over het huwelijk..).

Waarom had hij in godsnaam toegegeven aan dit waanzinnig idee om iets te gaan zoeken in de bossen en de bergen van Alberta en British Colombia?

Was het een nostalgisch verlangen naar Florença of de stille hoop om haar op één of ander manier terug te vinden?

In tegenstelling tot zijn huwelijk, had hij nooit het gevoel gehad dat de verstrengeling van hun wortels onherstelbaar was doorgehakt

"Fuire le bonheur de peur qu'il ne se sauve", had Serge Gainsbourg geschreven voor Jane Birkin.

Of was zijn tocht een onderdompeling in een soort affectieve revitalisatie van verloren liefdes precies om los te laten.

In dit geval wist hij niet of dit ook het einde zou betekenen van zijn vurig geloof in het paradigma van de "long term relationship" dan wel het instappen in een nieuwe concept van affectieve relaties.

"Geen doelen stellen", had Tao hem geleerd.

"Ten volle opgaan in het momentum”, had Zen hem ingefluisterd.

Misschien moest hij niets doen en alleen maar wachten tot er iets gebeurde.

Hij nam zijn boek en hij las over een arts die verzot was op literatuur en filosofie, veel reisde en een passie had voor vrouwen, wijn en beren.

11 augustus : Banff

Om 4u in de morgen belandde het clubje Belgische toeristen in Calgary vanwaar ze met bussen verscheept werden naar een hotel in Banff.

Hadden ze nog een paar uur gewacht, dan hadden ze meteen de jetlag gebiased en waren ze in het home-ritme ingeschoven maar elkeen strompelde naar zijn bed zonder de minste notie van dag of nacht.

Maar precies deze schimmige uren die zich van de klassieke tijdstelling hadden losgemaakt, hadden hem uit zijn affectieve slaap gewekt of misschien had hij gewoon gedroomd.

Viereneenhalf uur later bevond hij zich in een bed dat hij niet kende, op een tijd die hij slechts indirect kon schatten aan de sterkte van de lichtspleet tussen twee bruine rolgordijnen en zelfs toen hij in de spiegel keek had hij moeite om het gezicht te herkennen.

Het voerde hem terug naar een passage in het boek dat hij in Montreal tijdens de witte wijnproeverij was begonnen.

"Ik zag eruit als een hoogmoedige mensenverachter die alles wat menselijk is minacht en misantroop die voor alles en iedereen een spottende opmerking paraat heeft. Na een eindeloze nacht waarin ik zonder slaap en troost was gebleven, zou ik de laatste zijn die op anderen neerkeek. Zoals ik eruit zag -dacht ik- was ik nooit geweest geen minuut in mijn leven.

Vergaat het anderen ook zo, dat ze zichzelf niet herkennen in hun uiterlijk?
Dat ze tot hun schrik een afgrond ontdekken tussen de waarneming die de anderen van hen hebben en de manier waarop ze zichzelf beleven?

De afstand tot de anderen wordt nog veel groter als we beseffen dat onze uiterlijke gestalte door de andere nog anders wordt waargenomen dan door onze eigen ogen. Het inbeeldingsvermogen dwingt ons uiterlijk in een vorm waarin ze bij de eigen wensen en verlangens passen maar maakt ze ook zo dat in hen de eigen angsten en vooroordelen kunnen worden bevestigd. Maar misschien moeten wij dankbaar zijn voor de bescherming van die vreemdheid voor elkaar? Hoe zou het zijn als wij onbeschermd door de dubbele breking die het geduide lichaam inhoudt tegenover elkaar zouden staan? Als we, omdat er niets wat scheidt en vertekent tussen ons zou staan, als het ware totaal in elkaar op zouden gaan?"

Het boek op zijn nachttafel was echt en het accuraat vocaliseren van dit lang citaat was voor hem het bewijs dat hij niet droomde.

Aan de ontbijttafel waren het zijn laatste momenten om de eindeloze afstand tussen hem en de 20 andere werelden rustig te beschouwen en te koesteren.

De uiterlijke verschijning van elk van hen en ook de zijne had in ieders hoofd een stereotiep beeld gevormd dat vanaf nu langzamerhand zou worden vertroebeld en verhelderd en nooit meer scherp zou kunnen worden afgetekend.

Hij balanceerde tussen de veilige solitude en de nieuwsgierigheid om hun uiterlijke schillen en vooral zijn eigen vooroordelen, stuk voor stuk af te pellen.

Deze vervorming van het eigen beeld en vooral dat van de ander was pas echt beangstigend geweest in de laatste maanden dat zijn relatie met Florença was afgesprongen.

In eenzelfde week had hij haar verschrikkelijk gemist, bemind, vervloekt, verweten en vergeven.

Zen had hem verteld dat elke positie, elke uiterlijke verschijning, elke emotie en elk denken niet meer impliceerden dan een vluchtig moment, voortdurend verschuivend en veranderend als emanatie van een kosmisch gegeven dat je eigen persoontje ver te boven ging.

Was dat misschien de reden dat lange termijn relaties niet schenen te werken? Emoties waren te volatiel en er kwam altijd een moment dat ze zelfs jaren opgebouwde verbindingen uitrekten en verbroken.

Er was op het eerste zicht niemand in de groep die zijn specifieke aandacht trok, laat staan hem affectief beroerde, misschien gewoon al door het feit dat hij tot zijn ontzetting vermoedde dat hij de jongste was en één van de enige die als einzelganger was geland ook al bleek dit achteraf niet helemaal juist ingeschat.

Nog maar een maand geleden was hij op missie geweest in India met een collega en vijf studenten en nu was hij op weg met een groep zestigplussers.

Dat hij zichzelf als 59-jarige percipieerde als net middenin deze twee generaties, was waarschijnlijk de bevestiging van wat Scott in zijn boek had beschreven.

In zijn dromen zag hij zich in het gezelschap van een mooie vrouw van vooraan de dertig maar dit was uiteraard niet meer dan de universele fantasie van elke man die de helft van het leven is gepasseerd.

Na enige aarzeling organiseerde hij mee het tafeldebat, hij liet iedereen zich voorstellen, knoopte gesprekjes aan over waar ze woonden en na een eitje, een toost met confituur en twee koffies werd er voorzichtig gepolst wat iedereen "deed" of "gedaan had".

Sommigen vonden zijn vragen wat te intrusief en lieten dit discreet merken.

Als entree voor hun eerste journey werden ze gedropt vlak voor het Fairmont Banff Springs Hotel, wat voor een aantal onder hen, gezien de hoge kostprijs van de reis, een meer logische verblijfplaats was geweest.

Het gebouw was geconstrueerd in 1888 door de "Canadian Pacific Railway" op instigatie van zijn voorzitter William Cornelius Van Horne.

In die periode was de westkust van Canada net geannexeerd door de toenmalige Confederatie, gedomineerd door de oostelijke provincies en deze integratie moest worden geconsolideerd door een spoorweg van de Atlantische naar de Pacific Coast.

Het project was aangestuurd door sir Hugh Allan, een prominent scheepsbouwer uit Montreal en was gefinancierd geweest door Amerikaans en Schots geld.

Aanvankelijk had sir John A. McDonald, de eerste premier van de Confederatie, aangegeven dat al het vreemd kapitaal uit het project moest worden geweerd doch toen hij zelf geld nodig had voor zijn verkiezingscampagne riep hij Allan ter hulp en hij won de verkiezing.

De liberale partij kwam erachter en verspreidde het schandaal dat eerste minister McDonald aan Hugh Allan de Pacific Railway cadeau gedaan had in ruil voor diens fondsen.

Het was het einde van McDonald's politieke carrière, nog des te pijnlijker gezien hij ook zijn vrouw verloor aan een slepende ziekte en zijn dochter Mary een aangeboren hersenenafwijking had.

Het hotel werd in het begin van de 20e eeuw volledig verbouwd tot het in 1928 zijn huidige verschijningsvorm kreeg met 760 kamers in Victoriaanse stijl.

Tiago wist dat Florença als jong meisje met haar vader in Banff had verbleven en hij vroeg zich af of ze hier had gelogeerd.

Het was een jaar geleden dat hij haar nog had ontmoet en als zijn perceptie over zijn vroegere geliefde in al haar volatiliteit vertroebeld was, dan kon hij zich zeker niet inbeelden hoe ze zich als jong meisje in de Canadese Rocky Mountains had gedragen en gevoeld.

"Ik was niet knap, niet zo slim volgens mijn vader en had weinig of geen zelfvertrouwen", had ze ooit gezegd.

"Ik was ook niet knap, ik had het niet met meisjes en ik was zelfzeker op een manier dat je beter onzeker bent." dacht Tiago.

Ooit hadden ze een fotoalbum aan mekaar laten zien wat, puur geïnduceerd door jeugdfoto's, had geleid tot een consonante conclusie: "wij zouden in die periode nooit op elkaar gevallen zijn".

Allebei waren ze in de loop van de jaren sterk geëvolueerd, met professioneel een blitzcarrière en ook naar uitstraling en sex-appeal waren ze vermoedelijk een paar banken naar voor geschoven, al kan men een verband tussen het ene en het andere niet volledig uitsluiten.

Na hun beider echtscheiding waren ze in 2006 met elkaar in de boot gestapt en ondanks al hun passie, kwaliteiten en hun ondubbelzinnige intentie om samen oud worden, hadden ze eind 2015 totaal onverwacht schipbreuk geleden.

Of misschien toch niet zo out of the blue als hij de auteur van het boek mocht geloven:

"Het is een vergissing te denken dat in een leven de beslissende momenten waarop de vertrouwde richting voor altijd verandert, vol luide felle dramatiek moet zijn en gepaard gaat met hevige gemoedsaandoeningen.

De waarheid is, dat de dramatiek van een het hele leven bepalende ervaring er vaak één is van een ongelooflijk milde soort.

Die heeft zo weinig gemeen met een knal, een steekvlam en een vulkaanuitbarsting dat de ervaring meestal niet wordt geregistreerd op het moment waarop zij wordt ondergaan. Als een ervaring zijn revolutionaire gevolgen ontplooit en ertoe aanzet dat een leven in een geheel nieuw licht wordt gedompeld in een totaal nieuwe melodie krijgt, dan doet ze dat geruisloos en in die schitterende geruisloosheid ligt haar bijzondere adel.

Aanvankelijk leek de bus gevuld met hoodoo's, vreemde wezens van een andere planeet zonder duidelijk gezicht of naam, haast onbeweeglijk aan elkaar geplakt.

Was het de majestueuze impressie van Lake Moraine die de eerste barsten in deze versteende constructie forceerde?

Telma liep naast hem in de steeds verder getrokken sliert die zich vanzelf manifesteert als een groep zich kuierend over langere afstanden beweegt.

Ze was manager in een voedingsbedrijf en haar man was drie jaar voordien in een verkeersongeval gestorven.

Ze had geen tijd gehad om afscheid te nemen en hoewel ze geen emoties wou etaleren waren de rouw en het alleen zijn daaropvolgend nog te vermoeden in haar spreken.

Telma en Tiago hadden het over vroegere reizen, rouw, over verloren liefdes of ze nu nog leefden of niet, over yoga en zen.

Er leek een draad van exclusiviteit geweven die haar voor Tiago binnen de groep een aparte positie gaf.

Het was ook aan de oevers van dit meer dat Constanca en Carlito hun huwelijksoutfit aantrokken om dag op dag hun 40-jarig jubileum te vieren.

Twee jaar geleden was daar in de Rocky Mountains hun  kleinkind verwekt.

Zo deden ze al 40 keer, vertelde Constanca : “En ik blijf het doen omdat ik geloof dat het geluk brengt.”

“Een huwelijk en een “lijn” die zo lang standhouden”, dacht Tiago.
Op beide fronten had hij het niet gehaald.

Castle Mountain moest naar generaal Eisenhouwer genoemd worden maar toen die, zoals de “grote” Dylan, het niet de moeite vond om voor de ceremonie op te dagen, werd smalend een klein grasveldje rechtsboven op de rotspartij als zijn golfterrein genaamd.

Ook van het kasteel Fairmont Château Lake Louise vroeg hij zich af of Florença op die jonge leeftijd een dergelijke luxe had mogen proeven.

Het idee voerde hem terug naar één van hun laatste reizen naar Kenia waarvan ze achteraf vertelde dat het een killer was geweest vooral omdat de meeste hotels niet het minimum comfort niveau haalden dat reizen voor haar tot een feest maakten.

Het klopte dat hij haar enigszins naar die reis had geduwd ook al was het voorstel oorspronkelijk van haar gekomen waarbij hij zich afvroeg of ze nog samen waren geweest moesten ze in die herfst van 2014 naar Ile de Ré gevlogen zijn.

De werkelijke regisseur van ons leven is het toeval -een regisseur vol wreedheid barmhartigheid en verwarrende charme-

Haar toegeving om hem de trip te gunnen was teveel geïnfundeerd geweest met een zeker revoltegevoel van dien aard dat de reis per definitie geen succes kon worden.

Tiago had pas later begrepen dat tijdens die unieke road trip door de Keniaanse hoogvlakte, de breuklijnen waren getekend van de latere aardbeving.

Met dank aan :

-Pascal Mercier, auteur van "Nachttrein naar Lissabon"
-Insight Guides Canada
-Philippe, onze gids van "Anders dan Anders" van wie ik veel heb geleerd

-mijn mede-Canada-reizigers omwille van de prachtige trip tesamen, hun inspiratie en foto's