Pelvic Pleasure in Lissabon

Pelvic Happiness : het had de titel kunnen zijn van de opvolger van 50 tinten grijs, hoewel wijlen Willy Vandersteen er zeker een Pelvic Pleasure van had gemaakt.

Anatomisch bestaat het bekken uit twee hele grote oren die mekaar subtiel kussen aan de top van de pubis of schaamstreek en op deze wijze het walhalla van het genot als een grot omhullen, dorsaal gesteund door het heiligbeen.

Op een natte Valentijnsdag in Lissabon zou er over de interpretatie van Pelvisch Plezier niet te veel discussie mogen zijn.

Het was Elvis the Pelvis die 60 jaar geleden al door had dat schokken en rollen van de onderbuik tot boven de knie de meest exotische sappen bij jonge meisjes kon mobiliseren.

En eens ze vanop paarszwart gekleurde affiches je pelvis hadden getarget, raakte je er nog moeilijk onderuit.

De Praça do Comercio werd gezien als de ultieme G-plek waarboven de stadsdelen van Alfama, Chiado an Bairro Alto hun bekkenvleugels hadden uitgezwaaid.

Het werd een guilty pleasure als je een gloednieuw monument voor Portugese gesneuvelden in Belem aanzag als een strak icoon van de menselijke onderbuik waarvan de toegang werd bewaakt door militaire poortwachters.

Een paar honderd meter verderop aan de oevers van de Taag, had je in de Torre van Belem ongetwijfeld een rechtopstaande reuzephallus herkend.

Zo had je het besef verloren dat de Toren van Bethlehem in 1520 door Manuel I was gebouwd.

Het machtige fort op een voormalig rotseilandje in de Taag moest de toegang tot Lissabon verdedigen en was daarnaast ook een herinnering aan de ontdekking van Brazilië in 1500.

“Pelvic Happiness for Pelvic Cancer Patients” was in feite de naam van een congres voor chirurgen en oncologen die in een gloednieuw etablissement in Lissabon debatteerden over welke verminking ze in het bekken zouden aanrichten en hoe drastisch ze daarbij tewerk zouden gaan.

Het was georganiseerd door de Champalimaud Foundation, een berg geld die in 2004 bij testament geschonken was door Antonio de Sommer Champalimaud.

Tijdens zijn leven had deze Portugese industrieel in Brazilië en Portugal een zakenimperium uitgebouwd in de cementindustrie, scheepsbouw en het bank- en verzekeringswezen.

Hij overleed op 86-jarige leeftijd aan pancreaskanker en het was zijn wens dat geïnvesteerd werd in onderzoek met het oog op de verbetering van de gezondheid en welzijn voor alle mensen met voorkeur voor de ontwikkelingslanden.

Zo supporteerde de stichting een wereldbefaamde researchgroep voor neurosciences en reikte jaarlijks een prijs uit van 1 miljoen neuro voor onderzoek in het domein van slechtzienden.

In 2010 hadden ze het lint doorgeknipt van de Champalimaud Centre for the Unknown, een hypermoderne kankerkliniek in Belem aan de oevers van de Taag.

De kliniek werd geleid door Maria Leonor Beleza, een juriste die van ’85 tot ’90 Minister van Volksgezondheid geweest was.

De kliniek  beschikte over drie van de meest geavanceerde lineaire versnellers, 2 NMR’s, een Pet-CT en een team van internationaal vermaarde oncochirurgen waarvan sommigen van buiten Portugal regelmatig werden overgevlogen.

Voorlopig was het een ambulant centrum maar de realisatie van een oncologische  verpleegéénheid was in voorbereiding evenals de uitbouw van een intensive care unit van 16 bedden.

De CEO zei niet zonder enige trots dat het patiëntenaantal op 3 jaar bijna was vertienvoudigd en dat andere privéhospitalen hen benijdden omdat ze break even draaiden met een lage operationele kost.

Het was niet duidelijk in hoever de afschrijvingen en intrestlasten van de monumentale kankerkliniek in de kostprijs waren verdisconteerd.

Het gebouw keek je aan met amandelvormige ogen waarin de exotische palmbomen van de Orangerie werden weerspiegeld.

Het binnenplein eindigde op een vijver die naadloos scheen over te gaan in de Taag wat reminiscenties opriep van luxezwembaden in Egypte die je de illusie verkochten dat je de Nijl opzwom.

Als er een Michelingids voor hospitalen zou bestaan, was dit er zeker ééntje buiten categorie : “Pelvic Wellness voor Pelvic Cancer.”

Zoals in de science fiction “Soylent Green” waar je als versleten burger op de tonen van Griegs Morgenstimmung werd teruggevoerd naar de klaterende beekjes en de groene bossen van je jonge jaren net voor de euthanasiebaxter zich in je lichaam kwam nestelen.

Het leek alsof dit gebouw je wou vertellen dat kanker helemaal zo erg niet was.

Als je maar kon rekenen op het Dream Team van Champalimaud in hun Welness  Tempel aan de oevers van de Taag.

Alsof kanker tegenwoordig geen probleem meer hoefde te zijn voor hen die het konden betalen.

Aan de overkant van de spoorweg bevond zich de beroemdste patisserie van Portugal : de Antiga Confeitaria de Belem.

Mensen stonden in lange rijen aan te schuiven om een van de zoetige, romige, taartjes in een krokant jasje van bladerdeeg, te bemachtigen.

De patisserie was al 5 generaties in handen van dezelfde familie.

De chef zou zich elke dag terugtrekken in een geheime kamer om het mengsel te maken voor de vulling van de 10.000 taartjes die 7 dagen op 7 over de toonbank gingen.

Een uniek recept voor gastric pleasure voor jong en oud, ziek en gezond, arm en rijk.

Plezier op een iets hoger niveau dan dat van de pelvische contouren...