zaterdag 29 maart 2014

De window cleaners van Chicago

"Chicago is the cleanest city in the world.
“Chicago h
as the most brilliant architecture of the world.”
“Sears Tower is not anymore the tallest building in the world but
it was an eternal milestone and the Dubai project is not more than a copy.”
Chicago has the president of the United States and Chicago has the best window cleaners of the world."




Bill en George waren opgehangen ergens ter hoogte van de 47ste verdieping van Wells Street, waar ze hun bijdrage leverden aan de legendarische netheid van Chicago downtown.



De gemiddelde Amerikaan heeft al een goed zelfwaardegevoel maar als hij hangt te zweven tussen hemel en aarde met zijn neus voor een wolkenkrabber, door zijn stadsgenoten gebouwd, kan hij zeker niet meer aan de neiging weerstaan om het allemaal groter te zien.

Op 8 oktober 1871 ontstond een brand in de Windy City doordat de koe van Mrs O'Leary een lantaarn omstootte die een bussel hooi ontstak en via wat houtsprokkels uiteindelijk de hele stad. De brand duurde drie dagen en er waren 300 doden en 18.000 gebouwen werden vernield.
I
n de jaren 1880 werden de beste architecten ter wereld naar Chicago gehaald en ze kregen een blank canvas gepresenteerd om een nieuwe stad te bouwen.
‘s Wereld
s eerste skyscraper verrees uit de as in 1885 naast een aantal andere belangrijke gebouwen gecreëerd door wat werd genoemd "The Chicago School of Architecture”.
Daniel Burnham was één van de eerste designers running de show met zijn credo: "Make no little plans for they have no magic to stir men's blood. Make big plans..."





In de jaren 30 creëerde de Democratische Partij van Chicago de legendarische "machine" die politics zou controleren voor de volgende 50 jaar.
V
ader Richard J. Daley nam de burgemeesterssjerp in ‘55 onder het onofficiële motto: "I'll scratch your back if you scratch mine."
Hij werd vijf keer herverkozen tot hij stierf, still in office, in 1976.
Zijn zoon
Richie M. Daley brak het record van zijn vader met een regeerperiode van 22 jaar tot 2011 toen hij zich niet meer verkiesbaar stelde onder het motto "Time has to move on".

"Geen enkele stad ter wereld had leiders zoals de Daley's", sprak Bill nog steeds in megalomane moed : “maar de vraag is waarom ze zo great waren.”
"Mijn zoon heeft een boek gelezen van een zekere Rick Foster", zei George, "die beweert dat goede leiders happy leiders zijn



Hij zou over heel de wereld mensen hebben geïnterviewd over wat hen gelukkig maakt en het zou vooral te maken hebben met bewust keuzes maken, luisteren, vertrouwen geven, en de waarheid spreken.
Als leiders zorgen dat ze zelf gelukkig zijn, w
erkt dat aanstekelijk op anderen die ook gelukkig worden en beter presteren en op het eind van de rit wordt de cashflow daar alleen maar beter van."
"Is het daarom dat de" boss" ons in tabellen giet", vroeg Bill, "en voortdurend uitrekent hoeveel glazen wij wassen per uur en wat het verschil is tussen de uren die hij ons betaalt en de uren die wij werkelijk met onze neus tegen de glazen hangen. Business Intelligence noemt Steven Burger dat en het staat allemaal in fancy tabellen met cijfers en gekleurde vlaggetjes die onze ploegbaas elke maand onder zijn neus geschoven krijgt. Als hij teveel rood gekregen heeft, besmet hij ons met zijn unhappiness.“
"Maar geef toe", sprak George, "als je mensen niet controleert, dan worden ze lamlendig en lui en op die manier zou Chicago nooit geworden zijn wat het nu is.”
"Je moet aandachtig zijn voor die dingen waarmee je mensen kan motiveren", repliceerde Bill waarop George vervolgde :
V
olgens Foster zijn er vier soorten people :
T
en eerste de bevers : die zijn altijd in de weer om al hun taakjes netjes geordend op te lijsten en slechts tevreden op het einde van de dag als alles is afgewerkt.
Ten tweede de dolfijnen : dat zijn de mensen die overal rondzwemmen en graag kwetteren en tetteren met alle medewerkers om samen het grote project te realiseren.
Ten derde de uilen : het gaat om heel wijze mensen die rustig het grote geheel bekijken vanop een tak en als ze alle elementen met hun competente geest hebben geanalyseerd, nemen ze een beslissing en doen wat juist en nodig is.
Ten vierde de vossen : die zijn altijd in beweging en raken eindeloos ge
ïrriteerd als de zaken blijven hangen of niet vooruitgaan zoals hun drive het oplegt.
Als je begrijpt hoe mensen in mekaar zitten, of het nu burgers zijn of medewerkers of klanten of patiënten, dan kan je inspelen op hun manier van zijn en hen zo meenemen in wat je wil bereiken.

“Sounds to me rather manipulative”, zei Bill :”je moet vertrekken van wat de mensen zelf willen, also the weak and the poor.”
“Sounds to me like left wing
European", repliceerde George : "Gisteren las ik in de krant dat een zekere Chris Van Gorder de gouden medaille heeft ontvangen van het American College of Health Care Executives hier in Chicago.


De man werkte 35 jaar geleden als politieagent toen hij tussenkwam bij een echtelijke ruzie in Monterey. De vrouw ramde zijn Patrol met haar voertuig en Chris verbleef een jaar in een orthopedisch ziekenhuis in Los Angeles.
Hij zou nooit meer in staat zijn om zijn politiewerk terug op te nemen en na de lange herstelperiode bood hij zichzelf aan in een ziekenhuis om een aantal dingen op te zetten rond safety.
"Give me three months and you can decide whether you'r gonna hold me or dismiss", zei hij tot zijn overste.
Hij bleef, hij ging bijstuderen en maakte snel carrière.
In 1999 aanvaarde hij de post van chief healthcare operations van Scripps Health dat op dat ogenblik 20 miljoen$ verlies leed.
Zes maanden later was hij CEO en op dit ogenblik is Scripps één van de toporganisaties van het land. Hun werk met stamcellen en het menselijk genoom is changing medicine worldwide.
Daarnaast werkt hij als vrijwilliger in de San Diego County Sheriff’s Search and Rescue Academy.
“Mijn job bij Scripps is high level finance”, zegt hij “maar ik herinner me mijn werk als streetcop, working on the field.
Ik vind voldoening in het zorgen voor, het stabiliseren en transporteren van patiënten naar één van onze hospitalen.
Dit remembers me aan Scripps core misson which is patiënt care.”
Dit heeft niets te maken met bevers of dolfijnen, maar alles met met de onverzettelijke wil om de "American dream" te realiseren. Iedereen heeft de keuze om het bijltje erbij neer te leggen of de hand aan de ploeg te slaan en zijn ideaal op de kaart te zetten”, eindigde George niet zonder enige pathetiek.


"En wat als onze politieagent net iets meer gehandicapt was geweest zodat hij ook het logistiek jobke niet had kunnen doen?", vroeg Bill :"Wie ging dan zijn doktersrekening betalen?"
"Maar hij was toch verzekerd vanuit het politiekorps", antwoordde George, "en indien niet was er toch nog altijd Medicaid als staatsverzekering voor de "poor".
De US Army en de Police zorgen goed voor mensen die gezondheidsproblemen hebben omwille van het feit dat ze voor het land hun plicht hebben gedaan."
"Neemt niet weg dat zelfs met de nieuwe Affordable Care Act van Obama, vandaag nog altijd meer dan 40 miljoen Amerikanen niet verzekerd zijn”, repliceerde Bill :



“Hoe kunnen wij blijven uitleggen aan onze "citizins" en de rest van de wereld dat wij beschikken over het duurste gezondheidszorgsysteem ter wereld met een levensverwachting en kindersterfte dat slechter is dan het gemiddelde van de Westerse wereld en dat dan nog maar voor een goeie 80% van de bevolking."






“En Obama gaat dat oplossen!”, klonk het wat ironisch twee ruiten verder : "Verzekeringsmaatschappijen verplichten iedereen te verzekeren en burgers verplichten om een verzekering af te sluiten is een massieve aanfluiting van onze economische principes : vrijheid van contractering en vrijheid van ondernemen. Onze Chicago-democraat heeft de deadline voor zijn mandaten al direct mogen verlengen want er zijn slechts 6 miljoen Amerikanen die ingetekend hebben in plaats van de 7 die als minimumtarget vooropgesteld waren.
En naar het schijnt gaan de uitgaven voor health care de komende jaren exploderen. Alsof de overheid geld over heeft om het gezondheidszorgsysteem nog wat bij te sponsoren. Meer belastingen op mijn loonbriefje of meer ruiten voor minder geld dat is de ultieme consequentie van heel dat Obama Care gedoe".

Bill vervolgde : "En toch komen ze van heel de wereld naar onze congressen voor de nieuwste wetenschappelijke inzichten en hoe men het gezondheidsniveau en de zorg moet organiseren om twee keer zoveel obesen te hebben dan in Europa en bijna 10 keer meer dan in Japan.



Nochtans, onze landgenoten denken nog steeds dat ze een fantastische gezondheid hebben maar dan wel één met een bijzonder hoog % "gemiste zorg" vooral ten gevolge van beperkt inkomen.




Mijn zus heeft een baantje in het Hyatt Regency Hotel en vertelde me hoe deze week experten van heel Amerika maar ook vanuit Europa, China, Japan Brazilië en nog een paar uithoeken, verbroederden in de Grand Ballroom om de heilige iconen van het Amerikaans gezondheidszorgmanagement te eren.


We zijn de motoren en de geldschieters van heel wat internationale programma's zoals de UNO, de Wereldbank en de WHO en Bill Gates alleen pompt miljoenen euro's in buitenlandse charity initiatieven als spinoff van zijn Microsoft goudmijn.
We hadden de eerste man op de maan, we zijn
koplopers in IT, we hebben de beste basketballers, het meest gevreesde leger en de mooiste wolkenkrabbers maar onze Health is poor quality en onze Health Care poor access.”

"n welk land staat de Mayo Clinic", klonk het ietwat bijtend terwijl George zich twee ramen hoger rees : "Waar is de John Hopkins University, de Duke University en het kankermekka MD Anderson? Worden Stanford en Harvard niet beschouwd als de beste medische faculteiten ter wereld? En wat te zeggen van de komeet Epic in Wisconsin, die zichzelf profileert als het nieuwe Google van de  EPD's.
Ik heb mijn eigen dossier op smartphone, kan zelf afspraken maken, vragen stellen aan mijn arts, ik krijg inzicht in mijn medische gegevens en uitleg en aanbevelingen in verband met mijn medische problemen. Mijn dochter is verpleegster en mijn persoonlijke health coach als er iets misgaat."

"Lucky man, having the right connections, is this also part of the American Dream?"
Bill's cynisme werd ondergedompeld in het verkeersgemurmel van Wells Street.



Enkele minuten later stond hij met twee voeten weer op Amerikaanse bodem, 30 seconden later stond George aan zijn zij.
Het was tijd voor een break langs Michigan Avenue met het
Art Institute, een groet aan Riccardo Muti, dirigent van het Chicago Symphony Orchestra en langs het Milleniumpark kuierden ze tot in de Wabash Avenue.




Daar doken ze een Engelse pub binnen voor een Belgium beer.
"So guys", the waitress said, "I had some Belgian folks here a few days ago and they were talking about JCI, innovation, pay for performance and harmfull budget cuts
I couldn't understand their cosy language but I think they were attending that congress for Health Care Executives in the Hyatt.


“I presume they wanted to learn something from our American Health Care Organizations.”

"Might that they will learn more from each other than from our executive guys", Bill said.
"Just as we do", George replied," chatting by the window of our skyscrapers.
Although we will never agree on the health care thing..."