Interview met koningin Raina van Jordanië

"Wat vindt u van het verbod in Westerse landen op het dragen van een hoofddoek door een islamitische vrouw?"

"Beoordeel een vrouw naar wat in haar hoofd zit en niet wat ze op haar hoofd draagt", antwoordde koningin Raina aan de journalist.

De trend van het interview was gezet, het was duidelijk dat je deze "Chanel prinses" niet zomaar uit balans bracht.

Raina werd in 1970 geboren in Koeweit in een Jordaans gezin van Palestijnse oorsprong.

Haar vader was kinderarts in een Koeweits ziekenhuis en Raina studeerde business of administration in Caïro.

Toen Saddam Hoessein in 1990 Koeweit binnenviel, vluchtte het gezin terug naar Jordanië.

Daar werd prins Abdullah tijdens een diner verliefd op de mooie Raina en zes maanden later op 10 juni 1993 trouwden ze.

Ze zet zich in voor de verbetering van de positie van de vrouw, beter onderwijs en meer scholen voor kinderen, microfinanciering voor beginnende ondernemers en het bewaren van de Jordaanse culturele erfenis.

Ze is meertalig, reist de hele wereld rond en staat sinds 2008 op de Harper's list van 100 machtigste vrouwen ter wereld.

Maar kan je de identiteit van de Palestijnse moslima belichamen en tegelijkertijd een mode-icoon zijn voor de westerse wereld?

"Je bent een ster", probeerde de journalist.

"Dat klinkt als een compliment en een complement.", antwoordde de koningin, "want als je in de rode driehoek van de Palestijnse vlag een ster aanbrengt, dan heb je de Jordaanse vlag.”

"Ze maakt zelf de opening naar de politiek", dacht de journalist.

"Mevrouw de koningin, wat is het geheim van Jordanië dat het in de loop van de laatste decennia een zekere stabiliteit en vrede heeft gekend terwijl het omringd is door conflicthaarden als de Joods-Palestijnse kwestie, de Burgeroorlog in Syrië en de explosieve situatie in Irak."

"Weet je, meneer", antwoordde Raina, "het Jordaanse volk is altijd overheerst geweest door machtige staten; denk maar aan de Assyriërs, Babylonieërs, de Perzen, de Grieken en de Romeinen.

Toen in de zevende eeuw na Christus de Islambeweging oprukte vanuit Mekka en Medina, kwamen uit het verre Europa de kruisvaarders ons lastig vallen omdat ze vonden dat ze het Heilige Land moesten beschermen.

Later kwamen Egypte en vooral de Turken op het toneel en in de 20e eeuw waren de kolonialen van Europa plots in ons geïnteresseerd.

Net als Vlaanderen, een klein landje ergens aan de Noordzee, hebben wij geleerd om te overleven door ons aan te passen.

In de eerste eeuw voor Christus onder Pompeius werden de belangrijkste steden ten oosten van de Jordaan door de Romeinen verenigd in een semi onafhankelijke tiensteden bond, de Decapolis.

In Jerash kan je nog de ruïnes zien van Gerasa met de triomfboog van Hadrianus, die hippodroom, een amfitheater, de tempel van Artemis en een prachtig ovalen forum, uniek in de oudheid.

In Umm Qais kan je in een andere Decapolisstad, Gadara, kuieren langs het amfitheater en het leuke tongewelf is waarschijnlijk een restand van de vroegere winkeltjes.

Je hebt er een prachtig uitzicht over het meer van Tiberias en de Golanhoogte.

En uit dezelfde tijd stamt onze grote trots : Petra, het wereldwonder van de Nabateeën.

Dit volk werd een eerste keer vermeld in de vierde eeuw voor Christus.

Het waren nomaden die hun kamelen en schapen in de woestijn weidden en woonden in tenten bij de waterbronnen waarvan zij alleen het bestaan kenden.

In de tweede eeuw voor Christus werd het een koninkrijk. Ze haalden vooral hun invloedssfeer uit de controle van karavaanroutes die door deze strategisch belangrijke streek passeerden.

Ze sloten deals met de Romeinen waardoor ze hun handelsmonopolie en relatieve onafhankelijkheid konden behouden.

In hun bouwwerken combineerden ze elementen van de Grieks-Hellenistische en Romeinse cultuur tot een specifieke Nabateeën-architectuur. Deze werd herontdekt door Johann Ludwig Burckardt in 1806 toen hij vermomd als moslim op zoek ging naar de bronnen van de Niger.

Heb je in Petra de monumentale graftombes al gezien uitgehouwen in de okergele en roodbruine rotsmassa?

Ben je al geklommen tot de grote offerplaats van de High Place en ben je dan afgedaald langs de Wadi el-Farasa waarbij je de Leeuwenfontein passeert en het Soldatengraf en uiteindelijk langs de grote Colonnadestraat naar het Amfitheater trekt?

Net voor je de Sikh-kloof binnenwandelt, word je stil van het Schathuis van de farao met de godin Isis in het midden en Castor en Pollux met hun paarden in de zijnissen beneden.

De Decapolis en Petra leven in ons voort. Wij Jordaniërs zetten onszelf op de kaart niet door anderen te overheersen maar door diplomatisch en respectvol met onze buren om te gaan."

“En Lawrence of Arabië?” probeerde de journalist, :“Was dat geen grote held hier in de woestijn een kleine 100 jaar geleden?”

“U bedoelt Peter O’Toole uit de meervoudige Oscarwinnaar van David Lean in 1962?” antwoordde ze vol ironie : “ U weet toch dat de Golf van Aqaba zeer strategisch was voor de Britten en dat ze de Duitsers en de Turken hebben teruggedreven tot aan Damascus en dat ze dan aan de Arabieren allerlei beloften hebben gedaan over onafhankelijkheid die ze niet zijn nagekomen omdat ze met de Fransen een deal hadden gemaakt over de verdeling van het Midden-Oosten?

Nee, meneer, Lawrence van Arabië mag dan wel een sympathie gehad hebben voor de Arabische nomaden maar onze held is hij zeker niet.

Positief is wel dat hij het toerisme in de Wadi Rum woestijn een enorme boost heeft gegeven ook al zou hij nooit gedronken hebben van de bron die naar hem genoemd is.”

“Van Hollywood naar het Vaticaan”, dacht de journalist, “van de woestijn naar de Jordaan” :

"Is het je diplomatiek talent dat de paus in 2000 naar Betanië heeft gehaald?

Het is toch niet evident om in een zo "beladen" zone het opperhoofd van de Katholieke Kerk uit te nodigen op een heilige plaats niet alleen voor christenen maar ook voor joden en moslims?" en hij dacht aan die drie kerkjes die op de heuvelrug waren ingeplant: een Koptische en Armeense en een moskee en ook aan de Grieks-orthodoxe kerk vlakbij de Jordaan waar veel dooprituelen plaatsvinden.

"Geef aan de paus wat de paus toekomt, geef aan Israël wat Israël toekomst, en aan Mohammed wat Mohammed toekomt. Staat zoiets niet in de bijbel?" zei ze wat smalend.

De journalist dronk zijn thee leeg en nam afscheid van de koningin op het monumentale terras van het Kempinski hotel van Aquaba, dat als een Kandinsky-schilderij neergeplaveid was in de Rode Zee.

Toen ze statig als een pauw de hotellobby verliet, vroeg hij zich af aan wat zij haar schoonheid danken had?

Misschien was het de reflexologische therapie of de massage met hete, zwarte stenen of de silicone-gelaatsbehandeling of de moddermassages van de Dode Zee die het verschil maakten?

Maar wat voor vrouw hield zich verborgen achter de publieke sluier die ze niet droeg?

Zou haar binnenste even gepekeld zijn als de Dode Zee waar de vissen rechtsomkeer maken of eerder levenswekkend zoals het water van de Jordaan waarin een man Gods was gedoopt nu meer dan 2000 jaar geleden