EPD Race in Daytona

Het was precies een jaar geleden dat de Vlaamse ziekenhuisdirecteurs hun queeste waren gestart op zoek naar de E-graal.

Er was intussen een bezoek geweest aan Epic in Verona, een delegatie was naar Porto en Evora gereisd op uitnodiging van Alert, ze waren Soarian gaan zien in Lausanne en ChipSoft in Utrecht en Bergen op Zoom. Er was intens overleg geweest tussen de IT-directie van UZ Gent, de vertegenwoordiging van de CGK-ziekenhuizen en Zorgnet om een gemeenschappelijke marktstrategie te ontwikkelen. Er werd beweerd dat het Leuvense Nexuz zich zou verzelfstandigen en een commercieel aanbod voor de Vlaamse markt voorzien.

Het was de bedoeling om twee of drie internationale systemen te lanceren op de Belgische markt waarbij CGK zich actief aanbood als lokale integrator gaande van actieve vendor op basis van licensing van een internationaal systeem tot het bieden van services bij implementatie, support en infrastructuurbeheer.

Men had indruk dat de verschillende opties niet helemaal vergelijkbaar waren en een belangrijke vraag bleef vanwaar het geld moest komen in deze barre budgettijden.Het was niet duidelijk of de Vlaamse ziekenhuiswereld zich zomaar zou laten segmenteren in een tweetal projecten met een gemeenschappelijk lastenboek en besluitvorming.Om toch snel progressie te kunnen maken had men na lange onderhandelingen de vendors kunnen overtuigen om deel te nemen aan de Daytona 500 en de winnaar te belonen met een megacontract.

Epic zag deze thuismatch wel zitten en ze voorzagen hun Rolls Royce van de nodige attributen om de tegenstand te overklassen.

Een deel van de Vlaamse Himss-delegatie kreeg in de pits een overview van alle technologische snufjes terwijl de Epic ladies een andere groep op sleeptouw namen rond de sponsoring en hoe door goede samenwerking kosten konden worden "gesaved".

De degelijkheid van Duitse wagens heeft nooit ter discussie gestaan en als een Nederlandse Amerikaan een vurig pleidooi houdt voor het Germaans systeem van Siemens, zou dit de laatste twijfels moeten wegnemen. 

Het ging echter over een multi-site implementatie van een juridisch gefuseerde company die al decennialang met Siemens werkte en zijn betoog gaf in die zin geen antwoord op de vraag om met een groep van onafhankelijke Vlaamse constructeurs in een gemeenschappelijk traject te gaan. De Siemens lady en de demo oogden mooi ondanks een technisch oponthoud en de generaals van Siemens hadden een bemoedigende boodschap waar je geen speld komt tussen krijgen en zo waren er ook geen vragen.

De Nederlandse ChipSoft-car was overgevaren vanuit Amsterdam en ze demonstreerden enkele nieuwe features van hun nieuw HiX-model met betrekking tot het gepersonaliseerd cliëntendossier en beleidsinformatie.

Ook in deze pits was het programma wat overvuld doch als gastheer waren ze opnieuw impeccable al vergaten ze dat Belgen actief moeten gestimuleerd worden om vragen te stellen en in debat te gaan. Ze kregen een goede score van onze Himss'ers.

Aan de zuiderse charme van de Portugese Alert-bolide kon aanvankelijk niemand weerstaan.

Peetvader George had een race-auto op de wereldkaart gezet en de ook al goed ogende demonstratrice nam ons mee in een wervelende demo van kleuren en foto's en iconen met een hoog smartphonegehalte.

Haar aflossingsbeurt had iets te lang geduurd toen ze de stok doorgaf aan haar man die de mogelijkheden toonde van Alert wat betreft planning en business Intelligence. De Belgische Himss'ers geraakten in tijd en ademnood om nog vragen te kunnen stellen.

In het Himss labyrint stonden ze nog even stil bij de Cerner-car waarvan gezegd werd dat zij in de VS op gelijke voet kon concurreren met Epic.

In Europa hadden ze implementaties in Frankrijk (6), Engeland (25) Duitsland en men prospecteerde in Scandinavië.

Ze aarzelden nog om op de Belgische proposal in te gaan op het circuit van Daytona.

Vlak voor de race werden de piloten aan het publiek voorgesteld.

Na het gebed en vaderlandslievende gezangen, zoemde het leger koersauto's in drill over het circuit.

Toen de vlagauto die de bronstige koersmachines onder controle hield, links afsloeg, schoten de brullende bolides met een ruk vooruit, zij aan zij opgehangen aan de muurbochten van het circuit.

Alert nam een blitzstart van dichtbij gevolgd door Epic met heel waakzaam de oranje koersauto in hun zog. Ze wisten dat Siemens volgde en dat je Duitse ploegen nooit mag onderschatten.

Na een paar ronden nam Epic resoluut de leiding terwijl ChipSoft in één van de hangende bochten voorbij Alert probeerde te schaatsen. 

En toen begon het te regenen…

200.000 toeschouwers zochten beschutting, de koers vertraagde en werd stilgelegd. De Vlaamse Himss-delegatie wachtte en wachtte doch in plaats van minder begon het alleen maar heviger te regenen.

De beschutting onder de tribunes bleek verre van waterdicht en opgejaagd door steeds vettere waterstralen, spurtten ze naar de bus.
De Himss'ers waren verkleumd, nat en ontgoocheld.

Forcea probeert tevergeefs met Hotflo de ploeg wat op te warmen, Dell trachtte met Big Data de proporties en de evolutie van de storm te vatten.

Terwijl Nextel de communicatie met de buitenwereld trachtte te herstellen, werd E-Trinity ter hulp geroepen om het noodlijdende systeem van de bus terug stabiel te krijgen.

Al de Belgische consultants ten spijt roetsjte de bus als een losgeslagen projectiel over de high way tot hij plots met een vernietigende klap tot stilstand kwam.

Het deed denken aan de fatale vliegtuigcrash op 6 februari 1958 waarbij de hele ploeg van Manchester United in één keer van de kaart werd geveegd.

Wat zou er worden van het Vlaamse EPD als de hele Himmsploeg was weggespoeld.

Alleen de Leuvense KWS'ers is hadden de bus gemist…

Het volgende ogenblik werden de Vlaamse CEO's en CIO's wakker in een grote luchtballon.

Deze werd bestuurd door twee taterende Donald Duck's en de bemanning werd verwend door een harem Mini Mouses. 

Via Japan en China vlogen ze richting Noorwegen boven de Vikingen en de trollen en dan via Parijs de Middellandse Zee over tot Marokko.

Met zijn toverstokje parkeerde Mickey Mouse de delegatie op het Jemaa-el-Fna plein in Marakesh om alleszins de mannen in hogere sferen te brengen met een bloedmooie buikdanseres.

De leerling tovenaar veranderde de luchtballon in een Venetiaanse gondel en die vaarde door tot Portofino Bay waar ze zich enkele dagen konden laten gaan aan de sprookjesachtige geneugten van DisneyWorld.

Moesten ze zich intussen te dik hebben gegeten, konden ze zich voor een slordige 40.000$ laten corrigeren in het Florida Hospital van Orlando.

Maar hoe “funny” and “spectacular” de trip ook was, een grondtoon van melancholie en onvermogen bleef hun limbisch systeem vertroebelen.

Het hele project om eindelijk de E-Graal  te bemachtigen was letterlijk in het water gevallen en hoe Mickey, de Donalds en de Mini Mouses zich ook uitputten in klantvriendelijkheid, het kon de wanhoop van de Vlaamse Himms’ers niet verzachten.

"Natuurlijk niet!" klonk provocatief uit de mond van Fred Lee :"Service is niet gelijk aan Experience".

Het waren Pine en Gilmore die in 1998 het concept “experience economy” introduceerden tegenover de traditionele “agrarian, industrial en service economies”.

Fred Lee had gewerkt als senior vice president van het Florida Hospital en ook voor Disney University.

"What if Disney ran your hospital" door hem geschreven in 2005, werd een internationale bestseller.

De “main theme” was dat klantvriendelijkheid zoals opgevat werd in de Disney pretparken, perfect kon worden toegepast in de gezondheidszorg.

Doch in het pretpark Epcot legde Lee eerder het accent op de verschillen tussen Disney en Health care.

Gezondheidszorg is geen service economie maar een experience economie net als Disney maar dan experience niet in de zin van “fun for family” maar “care and comfort” voor menselijk ziek zijn en lijden.

Hij vertelde het verhaal van Judy bij wie net de diagnose van borstkanker was gesteld en die tijdens het bezoek van haar man haar tranen had bedwongen om zich sterk te houden. Toen haar echtgenoot was vertrokken was de verpleegster in de kamer binnengaan, had zich beleefd voorgesteld, haar temperatuur genomen en gezegd dat Judy altijd kon bellen als ze iets nodig had.

Tenminste zo was het scenario en zo was het gepland toen de verpleegster haar ronde deed, maar toen ze Judy's krop in de keel had opgemerkt, had ze haar hand genomen waarop een stortvloed van tranen Judy overspoelde.

Dit was wat deze patiënte nodig had, daar was ze dankbaar voor en daarom had ze ook goed kunnen slapen die nacht.

Fred Lee voerde zijn helden ten tonele: Disney, Deming, Hans Selye en Moeder Theresa.

Waar we dachten dat hij ons ging vertellen dat kwaliteit 100% discipline was, procedure, repetitie en meten om te weten, kwam Lee met een verhaal over betrokkenheid en hoe human compassion misschien meer evidence based was en via ingewikkelde psycho-immunologische pathways, meer tot genezing bijdroeg dan de regeltjes van quality and safety.

Ook Kathleen Bartholomew had de Himms’ers al gewezen op de hefboomkracht van “culture and responsability” voor patiëntveiligheid  eerder dan “rules and procedures” ook al was dat laatste wel een essentieel onderdeel van een veiligheidscultuur.

Fred Lee kreeg in Epcot geen staande ovatie en moet waarschijnlijk het gevoel gehad hebben dat zijn boodschap bij het Vlaamse publiek niet diep genoeg was kunnen landen.

Fred Lee heeft zich vergist.

We voelden onze krop in de keel maar we wilden ons vermannen om onze twijfels in de queeste naar E-Graal niet aan elkaar te laten zien.

Misschien was er een troostende hand in België om ons verdriet de vrije loop te laten.

Die van Laurette Onkelinx misschien of die van Jo Vandeurzen, dachten de vrouwen onder ons.

Liefst een gevulde hand toch wel…