Stuck in Death Valley

Ze waren op een paar tientallen miles van Death Valley gekomen toen totaal onverwacht de weg was afgesloten.

Er stond een wegversperring en een plakkaat met volgende vermelding : “road closed”.

Een quick view on the map leerde hen dat het meer dan 2 uur zou kosten om via een andere weg Death Valley te bereiken.

Ze belden aan bij een “local” op het eerste zicht zonder resultaat hoewel een duidelijke hoorbaar TV-noise de aanwezigheid van een levend wezen verried.

Uiteindelijk kwamen twee keffende honden en een man met ontbloot bovenlijf hen van tussen een profijtige deuropening begroeten.

De man was tussen de zestig en de zeventig en onverwacht vriendelijk toen hij hoorde dat ze Belgen waren.

“Mijn vader was Schots maar zijn ouders waren van Belgische afkomst, ergens vanuit een dorp waarvan ik de naam vergeten ben”, sprak hij.

Hij legde uit dat er drie dagen voordien een overstroming was geweest en dat de weg overspoeld was geweest met modder en grind.

Stijn herinnerde zich dat zulk een fenomeen in de gids was beschreven en enkel een combinatie van deze 2 statements vanuit een verschillende bron konden onze wetenschappers overtuigen dat er in deze bloedhete en dorre woestijn overstromingen konden zijn die wegen blokkeerden.

De man probeerde gedurende meer dan 20 minuten de wegenpolitie te bereiken voor meer informatie maar tevergeefs.

Op zijn advies besloten ze om terug te keren via Barstow en zo via de zuidkant Death Valley te bereiken hoewel ook aan die kant wegblokkades niet uitgesloten waren.

Het worst scenario was direct naar Las Vegas door te rijden en Death Valley links te laten liggen.

Maar als aspirant- ingenieur had Stijn geleerd ”problems te tackelen” door zorgvuldig meerdere informatiebronnen te consulteren.

Hoewel hij akkoord was met het omwegscenario, deed hij een wagen stoppen aan de overkant van dezelfde straat.

“Ik heb daarnet iemand toch langs die geblokkeerde weg gestuurd”, antwoordde een vrouw, “en ik heb er niets meer van gehoord, dus het zal wel ok zijn.”

Wat geruststellend klonk voor Stijn en de vrouw, klonk beangstigend voor Jo en Julie.
Niets meer van gehoord…

Toen hij enigszins tegen de zin van zijn zussen besloot om de shortcut te nemen, slaagde hij erin om zijn optimisme beslissend te onderbouwen toen hij als een wildeman een auto tegenhield die uit de tegenovergestelde richting kwam om hem te ondervragen als ervaringsdeskundige.

“No problem with this road”, klonk het als het beslissende argument dat zijn stelling moest bewijzen.

Jo en Julie legden zich neer bij het verdict weliswaar met de penalisatie dat Stijn alle kilometers van dit stuk en misschien wel van de rest de tocht voor zijn rekening zou moeten nemen.

Maar hoewel inschattingen heel plausibel kunnen zijn en stellingen kunnen bewezen worden, is er boven de wetenschap nog de realiteit van het ongerijmde.

Na 20 miles in de “forbidden area” reed de SUV lek.

De paniek van de meisjes werd mee gevoed door verongelijkte woede terwijl Stijn in de auto-manual zat te bladeren hoe je met een krik, een schroevendraaier, een reservewiel en wat kracht en handigheid dit onverwacht probleem kon tackelen.

Mobile connection was zero, road traffic eveneens zero maar gelukkig hadden ze op aanraden van de reisgids, 5 maal 3,5 liter water meegenomen.

Ze hadden ook net voor het woestijngebied volgetankt maar veel schoten ze daar niet mee op.

Stijn, Jo en Julie waren die morgen om 6u nochtans met veel vertrouwen met een huurwagen uit San Francisco vertrokken om op één dag via een ommetje langs Death Valley, naar Las Vegas te rijden.

Ze hadden genoeg geld gespaard met vakantiejobs en “parental sponsoring” om een droomtripje in mekaar te steken naar Las Vegas maar om de slechte reputatie van Vegas voor het thuisfront wat te vergoelijken moest San Francisco de schijn ophouden van culturele belangstelling en Death Valley van hun interesse in de natuur.

Julie en Jo waren pas afgestudeerd respectievelijk als apotheker en jurist terwijl Stijn zijn eerste jaar zou starten als burgerlijk ingenieur.

Is het niet zo dat transities in een mensenleven, vaak gepaard gaan met rituelen die verwijzen naar het afscheid van wat geweest is en het onbekende van wat nog moet komen.

Bestaat er niet zoiets als de vrijgezellenfuif vlak voor het huwelijk en anderzijds de retraite van een persoon of een groep of een bedrijf dat voor belangrijke beslissingen staat?

Vindt men in de meeste religies ook niet zoiets als vasten en carnaval hoewel het laatste in de meeste Westerse culturen de bovenhand schijnt te halen?

Bij hun bezoek aan San Francisco de dag voordien, waren ze met het anachronistisch kabeltrammetje naar de Golden Gate gereden.

Ze waren zeer gefascineerd door de grootsheid van de roodbruine brug maar ook teleurgesteld omdat een deel aan hun oog onttrokken was door de mist die blijkbaar alleen op die plaats de eeuwig zomerse atmosfeer van deze cult-stad kon verstoren.

Hadden ze toen al de mysterieuze leegte van de overkant voorvoeld en was het daarom dat ze absoluut nog het futuristisch complex van Yerba Buena hadden willen bezoeken?

Was het alsof de trip van San Francisco naar Las Vegas absoluut langs Death Valley moest passeren omdat alle grote transities zich afspelen tussen verleden en toekomst en vooral tussen ontbering en vervulling.

Ze hadden intussen meer dan 7u gereden vanuit de metropool rond San Francisco en Palo Alto, door het dorre Californische binnenland om via Bakersfield en de zuidelijke uitlopers van de Sierra Nevada, Death Valley te bereiken.

Net op het moment dat de never ending party van Las Vegas in zicht kwam, scheen Death Valley zijn killer-imago ten volle eer aan te doen.

Stijn kreeg de bouten niet losgeschroefd van het wiel met de kapotte band waardoor de temperatuur binnen het trio nog hoger opliep dan het Fahrenheit-niveau van de lucht.

Stijn kreeg een lawine van verwijten over zijn kop maar het geruzie verstomde vrij snel vanuit de wetenschap dat dit de probleemsituatie niet zou oplossen maar verergeren.

Alle uitwegen werden overwogen : met 2 terugstappen naar het dorp, 20 miles in de verzengende hitte of eerder stappen in de andere richting naar Furnace Creek, het enige oasedorpje in de heetste woestijn ter wereld.

Jo vroeg zich af of ze niet konden verder rijden met een platte band.

Ze dronken, ze aten nog wat van de koeken die ze in San Francisco gekocht hadden en het werd donker.

De angst werd groter en werd steeds minder gedeeld.

Het werden 3 bange vogeltjes die dachten over vroeger, hun thuis, herinneringen en over een toekomst waarvan ze gedroomd hadden maar die leek opgelost in de mist van de Golden Gate en verschroeid door de hitte van Death Valley.

Hoelang zou hun waterreserve volstaan, konden ze de airco van de wagen aan de praat houden zonder te rijden, wanneer zou de eerste auto passeren in dit kerkhof van verdwaalde trekkers?

Onze 3 studenten zijn inderdaad de wegversperring gepasseerd maar ze hebben geen lekke band gehad.

Het dramatisch scenario bestond alleen in de doemgedachten van Jo en Julie en het bleef nadien hangen in het besef dat elke overgang, elke reis door een kleine speling van het lot kan veranderen in een nachtmerrie.

Het werd integendeel een begeesterende passage langs de veelkleurige rotswoestijn met zijn unieke zandduinen bij Stovepipe Wells, de palmboomoase van Furnice Creek en het geribt maancoloriet op het Zabriskie Point.

Ze arriveerden in Las Vegas gesteund in hun rug door een geelrode sundown over de mountains van Death Valley.

's Anderendaags waren ze getuige van de strijd tussen de natuurelementen en de mens.

De Coloradorivier had zijn kracht getoond bij het uitslijten van de Grand Canyon en de vele overstromingen die de streek hadden geteisterd voor de jaren 30.

Met de bouw van de Hooverdam, had de mens deze wilde rivier getemd en werd de regio van water en elektriciteit voorzien.

Maar het waterverbruik was zodanig toegenomen dat heel Nevada en in het bijzonder Las Vegas binnen een achttal jaar met grote tekorten zou kampen.

Daar was in Sin City helemaal niets van te merken.

Het aantal zelfmoorden zou er fenomenaal hoog zijn maar toch leek iedereen er te feesten, drinken, vrijen, trouwen en gokken alsof de sky van de Strip werkelijk de limit was.

Vanop de 340m hoge Stratosphere, sprongen ze naar in benji beneden alsof ze wilden aantonen dat ook de zwaartekracht hier niet zou gelden.

In een lange straat kon je er wandelen langs de Empire State Building en De Chrysler Tower van New York, de piramide van Gizeh, de Eifeltoren en de Campanile van het San Marcoplein van Venetië.

Op zaterdagavond was het alsof de hele wereld samenstroomde in het grootste karnaval ter wereld.

In de casino’s kreeg je gratis drank en pin-up grils en je kon in enkele uren schatrijk worden terwijl je je amuseerde.

Las Vegas verleidt jong en oud, arm en rijk.

Het verkoopt alles wat het "es" verlangt zonder dat het “üeber-ich” zich al te veel zorgen hoeft te maken.

Maar wie kan onze drie companen verwijten dat ze zich wat lieten drijven op dit feest van het genot.

Gaven maanden van afmattende examens soms geen vrijgeleide om even de remmen los te laten?

's Zaterdagsavonds eindigden ze hun “Strip Adventure” in "Treasure Island Hotel" voor het optreden van Cirque du Soleil.

Was het de bedoeling om het "Mystère" van hun toekomst te gaan bekijken?

Het brocante, kitscherige circus van Las Vegas transformeerde zich in deze show in een andere, meer tedere illusie :

wat de mens kan evokeren in kleur, muziek en acrobatie, bijna tot in de perfectie uitgevoerd.

Gelukkig was er de clown die lachte met de gekke mensen in de zaal.

Gelukkig ook dat een trampolinesprong van een pluimvrouwtje mislukte.

Ze stond wat verdwaasd terug recht, haar compagnons vingen haar op, toetsten af of ze het nog opnieuw wou doen en gaven haar onzichtbare schouderklopjes.

Ze sprong en landde feilloos op het levend raamwerk van de artiesten.

Zo lichtte ze voor onze vrienden een tipje op van de sluier boven de Golden Gate.