Bonjorno in Milaan oktober 2012

Bonjorno Giorgio Armani
Bonjorno Gentile de Fabriano

Ze ontmoetten elkaar op een terras van de Duomo van Milaan, 250 treden hoog waar je tussen de ronddartelende gotische spitstorentjes een uitzicht hebt over de stad Milaan.

"Waarom heb je niet meer geschilderd over het leven in de straten van Milaan zoals het was bijna 600 jaar geleden", vroeg Giorgio Armani aan de 15e-eeuwse schilder Gentile da Fabriano.

"Waarom waren jullie altijd bezig met Maria's en kindjes en heiligen, dan een keer in een verheerlijkte pose en een andere keer op de meest gruwelijke wijze gemarteld?"

"Waarom zie je in jouw uitstalramen alleen maar poppen of gekke figuren die gemaakt zijn als decor om je peperdure kleren en schoenen en handtassen te kunnen verkopen?", antwoordde Fabriano.

"Maar op de catwalk zijn het levende, prachtige vrouwen die mijn ontwerpen optillen tot een magische prikkeling voor de zinnen", replikeerde Armani.

"Net zoals jouw mannequins zich niet etaleren als echte mensen maar eerder als onbereikbare iconen, een fantasme van het perfect onbereikbare, zo leefden mijn Maria's en heiligen ook als perfecte wezens in de geesten van de mensen en ze gaven troost en zin aan hun bestaan wat van jou madammen niet zo kan gezegd worden", antwoordde Fabriano.

"Bij jou ging het om religieuze fantasmen, bij mij om seksuele", zei Giorgio Armani, "maar volgens Freud is het ene tot het ander te herleiden, niet?
Maar  jij was al eeuwen dood toen de Weense psychiater zijn theorieën ontwikkelde en ook jouw schilders-erfgenamen hebben de laatste 200 jaar het religieuze meer en meer vervangen door het naakt als inspiratiebron.

Uiteindelijk is dit wat ontspoord in de pornografie maar waarbij je moet toegeven dat een wandeling door de Via Monte Napoleone een  ander esthetisch réveil evoqueert dan een tochtje door de rosse buurten van een grootstad."

"Ik geef toe dat jullie de laatste zes eeuwen niet stilgezeten hebben en dat de laatste dagen een tsunami aan nieuwe inzichten en technologische hoogstandjes op mij afgekomen is ", zei een herrezen Fabriano, "maar vergeet niet dat Leonardo da Vinci in zijn tijd innovaties heeft gerealiseerd in concepten van technologie en schilderkunst die in jullie tijden slechts geëvenaard konden worden door een horde van topspecialisten over een aantal generaties heen.

Met de giga-specialisatie zijn jullie misschien een beetje het overzicht kwijt geraakt.
Bij jullie speelt het multidisciplinair overleg zich voor kanker af tussen de radiotherapeut, de fysicus, de oncoloog en de chirurg,  bij ons waren het de godsman, de schilder, de zanger, de handelaar en de koning die spraken over de zin en de onzin van het leven.

Trouwens over zin gesproken, je kan wel zeggen dat de evocatie van het katholiek geloof in mijn tripieken niet meer aangepast is aan deze moderne tijd maar of de reusachtige reclameborden op deze Dom meer inspirerend zijn voor de zoektocht naar de zin van het leven, valt zeker te betwijfelen."

"Het katholiek geloof is niet mee geëvolueerd en is blijven hangen in de prentjes van de middeleeuwen en het hiërarchisch conservatisme van enkele hoogbejaarden hier wat verderop in Rome", repliceerde Armani ,"van het moslimgeloof onthouden we vooral de fundamentalistische excessen en het hindoeïsme blijft bij zijn kastesysteem dat in onze democratische samenleving als discriminerend wordt ervaren.
De vrouw mag ofwel geen priester worden of ze moet een burka dragen terwijl ze in mijn creaties tenminste een ereplaats krijgt als een diva in het schrijn van onze etalages.

De Duomo, de Santa Maria della Grazie en de San Marco in Milaan lokken elk jaar duizenden bezoekers niet omwille van de spirituele kracht die kunstenaars als jij bezielde maar uit respect en bewondering voor het culturele erfgoed dat aan onze beschaving ten grondslag ligt. Het zijn de beelden en de kleuren en de taferelen van vroegere tijden die de bezoekers begeesteren, niet het geloof of de ziel van de schilder of dat van de gemeenschap die hem inspireerde."

Fabriano zuchtte want hij wist niet goed raad met zoveel moderne wijsheid.

Samen met Armani wandelde hij van de terrassen weer naar beneden de Dom binnen en wees naar een soort van schrijn met een lichtje dat boven het koor was opgehangen.

"Je zal wel onmiddellijk zeggen dat het historisch onjuist is,", meneer Armani, "maar het is een relikwie van de nagel waarmee Christus aan het kruis is opgehangen.

Heeft de moderne geest ook een antwoord op de vraag naar het lijden?

Of is oorlog gereduceerd tot een dommigheid van onderontwikkelde landen die de mensenrechten niet goed kennen en zijn ziekte, lijden en dood niet meer dan een technisch probleem waarvoor de geneeskunde in de loop van de volgende jaren wel oplossing zal vinden? Is de doelstelling van het leven niet verworden tot een betekenisloze passage waar men op korte termijn zoveel mogelijk leuke ervaringen moet  opdoen en liefst op een voorspelbare en gecontroleerde manier. Misschien is dat wel de nagel van jullie doodskist."

Giorgio Armani liep terug naar zijn Via Monte Napoleone een en hij keek naar zijn kleren en schoenen en handtassen.





Hij nam zijn parfum : het rook naar eeuwig leven...