Pascale Platel kamertheater

 

Toneelvoorstelling Pascale Platel 12/03/2023

 

 

Hoe kan je door een onbekend publiek laten kijken in je kwetsbaarheid op een ernstige, relativerende, brutale en humoristische toon zodat elke valse melancholie, plat medelijden of arrogante zelfingenomenheid gebannen wordt.

Pascale Platel deed het.

In de kamervoorstelling ten huize Van de Velde, leek ze met haar blinkende rode botten het somber zwart van haar tuniek uit te lachen, terwijl ze ook haar eigen voorgekauwde show regelmatig onderbrak en verstoorde door praatjes te maken met het publiek.

“Waar was ik gebleven?” vroeg ze dan als examenvraag aan de toehoorders op de eerste rij.”

 

Ze had ongetwijfeld een pijnlijke relatiebreuk achter de rug en ze was meer dan waarschijnlijk naar Nepal gevlogen.

Ze had vermoedelijk op die lange vlucht contact gehad met de stewardess en een aantal medepassagiers maar zoals in “The Life of Pi” van Yann Martel, had ze haar eigen verhalende gedachten aan boord van het vliegtuig, ingepakt in een ontmoeting-confrontatie tussen sterrenbeelden.

Elk teken van de dierenriem vertolkte haar eigen beschouwingen over relaties en alles wat hierbij kan mislopen met tussendoor de Kleine Prins en de Roos van Antoine de Saint Exupéry in een hoofdrol.

 

Het vraagt moed om als bekende, bevallige actrice te etaleren dat je gedumpt bent door je geliefde, die afwijzing publiek te analyseren en vooral te relativeren met scherpe en soms ingenieuze humor zonder de persoonlijke dramatiek onder de mat te vegen.

 

Pascale Platel voerde een intiem en grappig existentieel gesprek met het publiek.
Het waren vermoedelijk de verbaasde, verraste, soms wat ongelovige blikken van de toehoorders die haar de brandstof gaven om haar verhaal verder te borduren en uiteindelijk zich wat cosy in haar zelfspot te wentelen.

Maar hoe meer zij op haar gemak kwam, hoe ongemakkelijker het publiek zich begon te voelen.
De zaal reageerde bij momenten schaterlachend en geamuseerd, dat wel, maar ook geraakt in de grote en kleine afwijzingen die in hun eigen relationeel repertoire verborgen zaten en nooit zo’n bevrijdende en grappige relativering hadden kunnen vinden.

Of hoe een artieste er in slaagde om fictie en realiteit door elkaar te weven en met een beetje klei en lippenstift op een grote mond, een persoonlijk drama tot kunst te verheffen en het publiek met open mond achter te laten.

 

Bart Van Daele