Een vuurtoren in Taiwan deel 2

Kerstmis 2018

‘s Anderendaags nam ze hem mee in oostelijke richting tot in Keelung City, vastgeknoopt aan het einde van een lange zeearm als ingang voor de tweede grootste haven van Taiwan.

De “regenstad” confirmeerde haar reputatie voor ze verder noordwaarts reden tot in Yeliu Geopark waar hij gedropt werd in een soort van abstracte historische kerststal, door duizenden jaren erosie geboetseerd vanuit een zandstenen eilandtong en overdekt met Chinese toeristen.

Ze verzaakten aan de wachtrij voor een selfie bij moeder Maria die Nefertiti bleek te heten.

Yaolo was eerder gefascineerd door de silhouetten van een vuurtoren die zijn best deed om uit de wolken te kruipen.

Nadien ging het weer zuidwaarts naar de Shifen Waterval, die zich -wat verwaand- de naam van “Little Niagara” had toegeëigend.

Vandaar nam ze hem mee naar het bergdorpje Jiufen, waarvan de naam verwees naar 9 families, die daar leefden rond 1890, zo wilde de lokale overlevering, maar meer waarschijnlijk hing dit samen met de bevoorrading in 9 loten verdeeld voor transport naar de heuvels bovenop.

Midden in de jaren dertig transformeerde het spectaculair tot het -al even arrogant- “Little Shanghai” gedurende 10 jaar goldrush om dan weer te vervallen tot een onbeduidend dorp.

In 1990 werd het door de Taiwanezen herontdekt als uniek erfgoed met kleine pittoreske straatjes en antieke huisjes, zeker na de filmopname in 1989 door Hou Hsiao Hsien over het tragisch 28 februari incident.

Tegenwoordig is het volgepropt met souvenirshops, theehuizen en eetkraampjes.

In de smalle straatjes van Jiufen kon hij het eindeloos gat in zijn kennis van Chinese lekkernijen nog een klein beetje dichtrijden in een soort permanente Kerstmarkt zonder Jezus.

Xi-Yue plakte alweer als een magneet aan een kalligrafieshop en initieerde Yaolo in de materialen en techniek van het Chinees schoon schrift.

Het was al schemerdonker toen ze even later rond een spoorweg werden gedeponeerd waar ze “sky lantaarns” verkochten die bij drommen de lucht in werden geblazen.

De topkalligrafiste plaatse een kunstwerkje in Chinese letters aan één zijde waarop hij aan de overkant in het Spaans de komst van de Chinese Bamboe wenste te bespoedigen.

Hij schreef nog een kant vol voor zijn kinderen en samen hielden ze nog een “love en peace” quote-je voor het vierde vlak vooraleer de wenslantaarn als een Zeppelin de lucht in te sturen.

Het wensen ging 2 uur later door in de Xingtian tempel in Taipé onder vorm van gebed, het uitdreven van slechte geesten en het bikkelen als medium om vragen te stellen aan de goden.

Zoals elke wijk zijn eigen godheid vereerde, was deze toegewijd aan de roodhuidige, zwartbaardige Guangong, de God van Oorlog en patroonheilige van de handelaars die er kwamen bidden voor “good fortune.

De tempel werd gebouwd in 1960 en zou uniek zijn omdat hij zich afzette tegen het verbranden van geld en donaties.

Naar aanleiding van de Culturele revolutie in China eind jaren ’60/begin ’70, werden op het Chinese vasteland veel religieuze tempels verwoest en godsdienstige praktijken verboden; daarom heeft Taiwan de grootste collectie van Chinese tempels ter wereld.

De Chinese religie, zo vertelde Xi-Yue, was een  mengeling van Taoisme, Mahayana Boeddhisme, Confucianisme en voorouderverering.

Wat dit laatste betrof, geloofde men dat mensen 2 zielen hadden, één bij de conceptie en één bij de geboorte.

Na de dood gingen deze zielen rondzwerven als kwade geesten wat slechts kon verhinderd worden door offers te brengen aan de voorouders.

De avond eindigde in een lichtorgasme rond het stadhuis die de maan deed verbleken.

Het was vlakbij haar appartement waar het lichtspel overging in een andere verblindende festiviteit.

26 december 2018

De volgende dag werden ze van Taipé naar Hualien verscheept met een soort TGV waarmee enkele maanden voordien een dodelijk ongeluk gebeurd was.

Xi-Yue had een andere maatschappij gekozen maar een ontsporing tussen hen beide had ze niet kunnen vermijden.

Die vond plaats in de trein ter hoogte van de zitplaatsen van Yaolo en Xi-Yue.

“Wanneer heb je Monica voor het laatst gezien?”, vroeg de Chinese toen de trein nog maar net vertrokken was.

“Meer dan 2 weken geleden.”

“En heb je een nieuwe afspraak gemaakt?”

“Ja, enkele dagen na deze trip”, antwoordde Yaolo rechttoe rechtaan.

“Je blijft haar zien om opnieuw met haar te kunnen beginnen”, klonk het verwijtend.

“Ik weet het niet.”

“Je weet het wel.”

“Luister, ik ben 10 jaar met Monica samen geweest en als ze na meer dan een jaar radiostilte opnieuw contact met me opneemt, laat me dat niet onverschillig.

Je weet dat ik na de breuk uiteindelijk zelf mijn eigen weg gegaan ben maar je weet ook dat het vuur van onze relatie diep in mij is blijven smeulen.

De 2 gesprekken die we hebben gehad, hebben de betekenis en het respect voor elkaar en ons samenzijn grotendeels hersteld en we willen ook uitzoeken of er nog een kans is om de draad weer op te nemen.”

“Je wist dit al voordien en daarom heb je een refundable ticket gekocht.”

“Maar ik ben toch gekomen en ik heb geen contact meer met haar sinds 2 weken uit respect voor jou en deze fantastische trip door jou georganiseerd.”

“Wat beteken ik voor jou : een reservewiel? Je houdt niet van mij.”

“Ik hou heel veel van jou.”

“Zeg dan dat je mij als vrouw begeert boven alle vrouwen.”

“Ik heb sex met je gehad.”

“Zeg dat ik je echte liefste ben en niet Monica.”

“Dit is even moeilijk te beantwoorden als vragen wat het echte China is : de Volksrepubliek China of de Democratische Republiek China van Taiwan.”

Even zweeg ze net op het moment dat de trein stilstond.

Daarna kwamen de verwijten opnieuw in razende vaart in de richting van Yaolo.

Hij begreep haar kwaadheid of liever haar ontgoocheling en verdriet die er achter verborgen zaten.

“Vertel me eens over jouw vroegere liefdes”, probeerde hij het gesprek een andere wending te geven.

Met enige tegenzin, overliep ze de liefdeskapelletjes waar zij op bedevaart geweest was en met nog meer tegenzin gaf ze toe dat ze recent nog met één van haar heiligen had geluncht zonder Yaolo daar iets van te zeggen.

Plots voelde hij zich bedot en naiëf omdat hij naar haar toe over het contact met Monica transparant geweest was.

Er volgde nu een langere treinstop en stilte tussen hen.

Ze weende.

Uiteindelijk kwam het stel weer in beweging toen ze zei : “Wat nu? Wat ga je doen?”

“Je weet, honey, dat ik je al in Nieuw- Zeeland had gezegd dat we best zouden genieten van elk moment tezamen want dat een lange termijn relatie niet mogelijk was.

De toenadering van Monica heeft hiermee op zich niets te maken maar lijkt wel het proces van afstandsname te versnellen.”

“Afstand nemen? Wat bedoel je? Hoe zie je dat?”

“Hoe zou jij dat zien?”, probeerde de Spanjaard voorzichtig.

“Daar moet ik over nadenken”, zei Xi-Yue na enige aarzeling.”

“Goed antwoord”, repliceerde Yaolo, opgelucht dat ze eindelijk de beschouwende wijs was binnengetreden.

Net toen ze, in het zicht van hun bestemming, een rivier overstaken, begon hij haar voor te lezen uit “de Aleph” van Paolo Coelho :

“Kijk naar de rivier, hier voor ons.

In de woonkamer van mijn appartement hangt een schilderij van een roos.

Het heeft ooit in een rivier gelegen zoals deze hier.

De verflagen zijn aangetast door water en weer, de randen zijn gerafeld; toch kan ik nog een gedeelte van de rode roos zien, die geschilderd is op een gouden achtergrond.

Ik ken de kunstenares.

In 2003 zijn we samen naar een woud in de Pyreneeën gegaan.

Daar hebben we een riviertje ontdekt dat op dat moment droog stond.

De bedding bestond uit stenen en daar hebben we het doek onder gelegd.

Die kunstenares is mijn vrouw.

Op dit ogenblik bevindt ze zich fysiek gezien op duizenden kilometers hiervandaan, en ze slaapt want in haar stad is de dag nog niet aangebroken, terwijl het hier vier uur ’s middags is.

We zijn al meer dan vijfentwintig jaar samen.

Toen ik haar leerde kennen, was ik ervan overtuigd dat onze relatie geen lang leven beschoren zou zijn.

De eerste twee jaar was ik er steeds op voorbereid dat één van ons zou vertrekken. De vijf jaar die volgden, bleef ik maar denken dat ieder van ons zijns weegs zou gaan zo gauw we de gewenning - die er gewoon was - als storend gingen ervaren.

Ik hield mezelf voor dat elke serieuzere verplichting me zou beroven van mijn “vrijheid” waardoor ik niet alles zou kunnen meemaken wat ik wilde."

Ik merk dat het meisje naast me zich ongemakkelijk begint te voelen.

“En wat heeft dat te maken met de rivier en de roos?"

“Het was de zomer van 2002, ik was al een bekend schrijver, had geld en meende dat de waarden die ik als basaal zag voor mijn leven, nog altijd dezelfde waren.

Maar hoe kon ik daarachter komen? Door de proef op de som te nemen.

We huurden een kamertje in een tweesterrenhotel in Frankrijk waar we vanaf toen ieder jaar vijf maanden zouden doorbrengen.

De kleerkast was niet zo groot en dus hielden we onze kleding beperkt tot het meest noodzakelijke. We maakten tochten door de wouden en de bergen, aten buiten, we hadden urenlange gesprekken met elkaar en iedere dag gingen we naar de bioscoop.

Door zo te leven werd ons duidelijk dat dingen die in de wereld als het meest exquisiet gelden, juist die dingen zijn die binnen ieders bereik liggen.

Voor ons allebei geldt dat wat we doen ook onze passie is.

Het enige wat ík voor mijn werk nodig heb is een laptop.

Het toeval wil dat mijn vrouw schilderes is. En schilders hebben grote ateliers nodig om hun schilderijen te kunnen maken en te kunnen opslaan.

Ik zou onder geen voorwaarde willen dat ze haar roeping opoffert omwille van mij, en dus stelde ze me voor om een ruimte te huren.

Maar toen ze om zich heen keek en de bergen zag, de dalen, de rivieren, de meren en de bossen, dacht ze: waarom zou ik ze niet buiten in de natuur opslaan? En waarom ga ik geen samenwerking met de natuur aan?”

Hilal blijft strak naar de rivier kijken.

“Daaruit ontstond het idee de schilderijen in de open lucht op te slaan.

Ik nam mijn laptop mee om te schrijven.

Zij knielde in het gras en schilderde.

Een jaar later haalden we de eerste doeken op, het resultaat was fantastisch en heel origineel.

Het allereerste schilderij dat ze tevoorschijn haalde, was de roos.

En ook al hebben we nu een eigen huis in de Pyreneeën, nog steeds begraaft ze haar schilderijen en graaft ze die weer op, en dat doet ze overal ter wereld.

Wat uit een soort noodzaak geboren werd, ontwikkelde zich tot een manier van scheppen.

Ik kijk naar de rivier, herinner me die roos en voel een bijna tastbare, fysieke liefde, alsof mijn vrouw hier bij me is.”

De wind is in kracht afgenomen en daardoor slaagt de zon erin voor een beetje warmte te zorgen.

Het licht om ons heen zou niet mooier kunnen zijn.

“Ik snap het en respecteer het”, zegt ze, “maar toen jij het in het restaurant had over het verleden, zei je zoiets als: de liefde is sterker. De liefde is groter dan de mens.”

“Ja. Maar de liefde bestaat wel uit keuzes.”

“In Novosibirsk wilde je dat ik je vergaf, en dat heb ik gedaan. Nu vraag ik aan jou : zeg dat je van me houdt.”

Ik pak haar hand vast. Samen kijken we naar de rivier.

“Geen antwoord is ook een antwoord,” zegt zij.

Ik sla mijn armen om haar heen en leg haar hoofd tegen mijn schouder.

“Ik hou van je. Ik hou van je omdat alle liefdes op de wereld zijn als verschillende rivieren die naar hetzelfde meer stromen, daar samenkomen en veranderen in een unieke liefde die in regen verandert en de aarde zegent.

Ik hou van jou zoals een rivier die planten, bloemen en bomen doet groeien op de plekken waar hij langs stroomt.

Ik hou van jou zoals een rivier die te drinken geeft aan wie dorst heeft en die de mensen brengt naar waar ze willen.

Ik hou van jou zoals een rivier die begrijpt dat hij in een waterval op een andere manier moet stromen en dat hij moet leren rusten in een laagte.

Ik hou van jou omdat wij allemaal op dezelfde plek geboren worden, ontstaan uit dezelfde bron die ons altijd maar blijft voeden met water.

Daardoor hoeven we, als we een zwak stroompje zijn, alleen maar even te wachten. Dan komt de lente weer, de sneeuw smelt en vult ons weer met nieuwe energie.

Ik hou van jou zoals een rivier die zwak en eenzaam begint op een berg, langzaam aanzwelt en samenstroomt met andere rivieren totdat hij vanaf een gegeven moment elke hindernis ontwijken kan om daar te komen waar hij komen wil.

Daarom ontvang ik jouw liefde en geef ik jou mijn liefde. Niet de liefde van een man voor een vrouw, niet de liefde van een vader voor een dochter, niet de liefde van God voor zijn schepselen.

Maar een liefde zonder naam en zonder uitleg, zoals een rivier, die niet uitleggen kan waarom hij zo stroomt, maar slechts verder stroomt. Een liefde die niet vraagt en die niets in ruil ervoor teruggeeft, maar zich slechts uit.

Ik zal nooit de jouwe zijn, jij zult nooit de mijne zijn, maar toch zal ik kunnen zeggen: ik hou van je, ik hou van je, ik hou van je.”

Misschien kwam het doordat het middag was, misschien kwam het door het licht, maar op dat moment leek het alsof het Universum eindelijk harmonisch werd.

We bleven daar zitten, en hadden niet de minste zin om terug te gaan naar het hotel, waar Yao vast al op me wachtte.

Pew,

Waarom is Babel Dark niet met Molly getrouwd?

Hij twijfelde aan haar. Je moet nooit twijfelen aan degene van wie je houdt.

Maar misschien vertellen ze je niet de waarheid?

Dat maakt niet uit. Jij moet hun de waarheid vertellen.

Wat bedoel je?

Je kunt niet andermans eerlijkheid zijn, mijn kind, maar wel die van jezelf.

Dus wat moet ik zeggen?

Wanneer?

Wanneer ik van iemand hou.

Dan moet je dat zeggen.

De trein vertraagde en reed het station van Hualien binnen.

Om hem te plezieren had ze een auto gehuurd want ze had al jaren niet meer gereden, verknocht als ze was aan metro en trein die Taipé en de rest van het eiland als een nederige dienaar voor haar ontsloten.

Hualien was een rustig provinciestadje dat met zijn ligging aan de Oostkust en de nabijheid van Taroko Gorge voor een belangrijk deel op toerisme gericht was.

Het huisvestte de grootste concentratie aboriginals, vooral de Ami waarvan er 9000 (van de 200000) in Hualien woonden.

De Spanjaard en de Chinese waaiden uit langs een soort rotsblokkenparcours aan de zee waarbij hun opgelaaide emoties even geleidelijk schenen te gaan liggen als de golven zich verzoenden met een vlakker stand aan de zuidkant van de stad.

Yaolo werd op een esthetisch orgasme onthaald toen hij de hotelkamer betrad die Xi-Yue voor hem geregeld had.

A room with a view

Lighthouse is waiting

Guiding his ships

Releasing his stories

She listens in silence

While he moves slowly

Under her skin

Spraying his fire

And so she receives

His love and his care

Multiple returning

When she plays the piano.

27 december 2018

Uiteindelijk besliste ze hem niet te vergezellen naar Taroko Gorge omdat ze het te gevaarlijk vond.

Yaolo vroeg zich af waarom Chinezen zo bang waren van een vallende steen of een smalle tunnel maar hij begreep dat hij in de huidige omstandigheden geen case had om er een dispuut van te maken.

Misschien was ze gewoon bang van haar eigen gevoelens, zo dacht hij later, in de laatste 24 uur als een yin-yang heen en weer geslingerd tussen passie en woede om de afwijzing.

Taroko Gorge had zich als een marmeren slang ingebed naast de 19 km lange weg van Xinchang aan de kust tot het recreatieve Tianxiang en werd voornamelijk bewoond door Taroko, Ami en Atayal stammen.

200 miljoen jaar geleden waren koraalriffen, laag op laag gevormd, op elkaar geperst tot kalksteen en door de intense hitte van geologische bewegingen omgezet in massief marmer.

Da oorsprong van Taroko Gorge gaat terug tot 4 miljoen jaar geleden toen de Eurazische plaat begon te drukken tegen de Filipijnse zeeplaat en zo de Central Mountain Range vormde.

Door deze druk werd marmer naar de oppervlakte geperst terwijl intussen de Liwu rivier het gesteente erodeerde om zo huidige kloof te vormen.

De combinatie van zware regenval in Taiwan en het feit dat eiland zachtjes naar boven geperst wordt, zorgt ervoor dat gorge uitgediept wordt met 5 mm per jaar.

Met het aanleggen van de autoweg doorheen de kloof werd gestart in 1956, oorspronkelijk bedoeld als militaire weg om snelle troepenverplaatsingen mogelijk te maken moest China de kustroutes afsluiten.

De weg werd handmatig uitgehakt en over 4 jaar lieten meer dan 450 werkers het leven.

Vertel me het verhaal Pew.

Welk verhaal mijn kind?

Het verhaal van Babel Darks geheim.

Het was een vrouw.

Dat zeg je altijd.

Er is altijd ergens een vrouw, mijn kind : een prinses, een heks, een stiefmoeder, een meermin, een goede fee, of één die even boosaardig als mooi is, of even mooi als goed.

Is dat de volledige lijst?

Dan is er nog de vrouw van wie je houdt.

Wie is dat?

Dat is een ander verhaal.

Vanaf Xincheng reed hij weg van de zee, het binnenland in tot een gat in een rots hem toegang verschafte tot de Taroko Gorge.

Toen hij even later de eerste tunnel binnenreed, scheen die de vorm aan te nemen van een ring van licht die steeds sneller en breder rond zijn auto begon te draaien.

Uit de Aleph van Paulo Coelho :

Ik kijk naar  het licht, naar een heilige plek en een golf komt op mij af.

Ik ben in de Aleph, het punt waarin alles samenvalt in ruimte en tijd.

Ik sta in een raam en kijk naar de wereld en zijn geheime oorden, poëzie die verloren is in de tijd en woorden die vergeten zijn in de ruimte.

Gevoelens die opwindend zijn en tegelijkertijd verstikkend.

Ik bevind me voor deuren die een fractie van een seconde openslaan en meteen weer sluiten, maar die het wel mogelijk maken te onthullen wat er achter verborgen ligt – schatten, valkuilen, wegen die onbetreden zijn gebleven en reizen die nooit zijn gedroomd.

Het was alsof zijn geest losgetrokken werd van zijn lichaam dat als een goed geprogrammeerde robot de auto op de juiste koers hield.

Er tekende zich het silhouet af van een brasserie, een tafeltje aan het einde van de toog en een vrouw die hem somber aankeek toen hij bij haar aanschoof : “Ik wil stoppen met ons.”

Hij schoof weer weg en viel in een diepe kloof die zijn geest weer bij zijn lichaam bracht toen hij de tunnel uitreed.

Tijdens de rit door een lange donkergele buis, werd hij overmand door spijt toen een kleine vrouw met een knap maar treurig gezicht de keuken binnenkwam en hem vroeg waarom dit niet bespreekbaar was geweest.

Ze leek hem te willen kloppen met een tennisraket maar de bal kwam als een jokari terug in haar gezicht.

Er kwam geen einde aan de afgesloten buis tot het daglicht hem de brokstukken toonde van wat er van hen geworden was.

Gelukkig werd zijn wagen ook gedragen door een brug die hem deed denken aan het mooiste terras ter wereld waar zij uren naar hem kon luisteren tot zij terugtrad toen ze begreep dat zij voor hem niet de ware was.

Er waren kleine kronkelende tunneltjes met een knappe jonge vrouw die in een kromme tuinzetel begeesterend luisterde naar zijn verhalen.

En eens terug in de groep, deed ze alsof hij niet bestond.

Of met een gehuwde vrouw die hem chocolaatjes bracht en niet begreep dat hij die niet wou proeven.

Een lang stuk tunnel leek de vorm aan te nemen van een smartphonescherm waarbij hij wachtte op haar antwoord maar elke auto die passeerde niet de hare was.

En toen vertelde een kronkelende rivier, gevuld met bekoorlijk witte marmerblokken, hem een verhaal over een koppel duiven, door een bruidspaar de hemel ingestuurd.

Een rotsblokkenpartij bracht hem bij de Marokkaanse kust en een stel met elk hun zonnebril gehesen op hun voorhoofd toen ze elkander in de ogen keken.

De lange draden van een opgehangen brug leken zachtjes te bewegen in de wind tot hij de trillingen voelde van elk vrouwenlijf waarmee hij had gedanst.

Geen enkele keer tijdens zijn kronkelende, gevaarlijke tocht had hij het gezicht van Xi-Yue herkend.

Alles had hij schijnbaar meegemaakt met andere vrouwen en toch had hij ook bijna al die mooie en moeilijke avonturen met haar beleefd.

Hij begreep hoe het voelde om af te wijzen en afgewezen te worden, te troosten en getroost te worden, te wachten en verwacht te worden, te dansen en te vallen, mekaar te vinden en weer te verliezen.

Her was alsof al deze gebeurtenissen tegelijkertijd plaatsvonden op dezelfde plaats, dat al deze vrouwen een verschijningsvorm waren van dezelfde vrouw, dat hij duizend liefdes had gekend en toch maar één en dat alles zich eindeloos herhaalde.

Hij was de Aleph van Borges en Coelho binnengegaan.

‘s Avonds op het dakterras van het hotel, zong een native in een onverstaanbare taal het universeel verhaal van de liefde.

Toen hij de volgende dag vanuit Taroko terugreed, hadden de tunnels en de rotsen en de bruggen hun magie verloren.

Het waren constructen van de natuur en mensenhanden dit tientallen tot miljoenen jaren verleden, zwijgend in zich opgenomen hadden en dit keer nier de intentie vertoonden ook maar de kleinste fractie van hun geheimen prijs te geven.

Hoe sneller Yaolo over de weg raasde, hoe meer hun onverzettelijkheid de tijd leek te doen stilstaan.

Toen hij even later, langs de kustweg de Stille Oceaan zag klotsen tegen de brutale klifpoorten van het vasteland, begreep hij hoe de liefde van de rivier zijn weg gevonden had tussen zijn oevers en langs de keien van de bedding, uiteindelijk was opgezwolgen in de zee en toch terugkerend naar het land om tegen de hoge kliffen van de tijd te pletter te storten.

Het maakte hem triest tot hij zag dat algen en vissen en alle leven onder het wateroppervlak het voorste of het laatste stukje zee inkleurden als een palet van blauwgroene tinten.

Hij vond troost bij de gedachte dat het grootste deel van het water het ruime sop kon kiezen tot het verdampte om als regen neer te dalen over bamboe en andere bomen.

Toen hij bijna in Hualien was aangekomen, werd zijn blik meegezogen door de vuurtoren die aan het eind van een lange strook had postgevat op enkele honderden meter van het hotel.

“Kom, ik wil je iets laten zien”, liep Xi-Yue een half uur later met hem naar buiten, het landtongetje tegemoet.

Binnen in de vuurtoren zat een Chinese man achter een tafeltje wat aantekeningen te maken.

“Wie ben je?” vroeg Yaolo.

Xi-Yue breide het Engels en Chinees van beide mannen aan elkaar.

“Ik ben Dew, sinds 30 jaar de vuurtorenwachter van Hualien.”

“Hebben ze hier nog een vuurtorenwachter nodig?”, vroeg Yaolo wat misprijzend.

“Overal waar er schepen zijn, zal je vuurtorens vinden en waar vuurtorens zijn, zal je wachters vinden en waar wachters zijn, zal je verhalen horen”, antwoordde de man. : ”Ik ben een verre afstammeling van Josiah Dark, een befaamd koopman uit Bristol die in 1828 eeuw de vuurtoren van Cape Wrath heeft gebouwd.

Zijn zoon, mijn betbetovergrootvader, werd in hetzelfde jaar geboren wat hem de ietwat bizarre voornaam Babel opleverde.

Hij was in Bristol verliefd geworden op de beeldschone Molly O’Rourke maar toen deze onverwacht zwanger bleek te zijn, stak hij in zijn hoofd dat ze nog een andere minnaar had.

Hij liet haar in de steek, trouwde met iemand anders “om er vanaf te zijn”, en was intussen dominee geworden in Salts waar de vuurtoren stond die zijn vader had gebouwd.

Toevallig ontmoette hij Molly enkele jaren later opnieuw in 1851 op de Wereldtentoonstelling in Hyde Park in London.

In het geheim begon hij opnieuw met haar een relatie en verdween 2 keer per jaar in april en november uit Salts om bij Molly in Bristol in te trekken.

Zeven jaar zou hij deze “boetedoening” volbrengen en dan zou hij met Molly en hun blauwogige, blinde dochter, naar het buitenland gaan.

Voor zijn echtgenote en hun zoon in Salts zou goed worden gezorgd.

Toen Molly -tegen de afspraken in- hem onverwacht een bezoek bracht in Salts, doorprikte ze zijn dubbel leven en ontmoetten ze elkaar in de vuurtoren waar Molly, vergevingsgezind, hem voorstelde om samen in Frankrijk een nieuw leven te beginnen.

“En?”

“De rest zal je later wel vernemen”, antwoordde de Chinees wat geheimzinnig.

“Waarom vertel je me dit?”

“Wat heb je geleerd uit je tocht door het Taroko-gebergte?”

Yaolo was onthutst dat hij hiervan op de hoogte was. Of misschien had Xi-Yue hem dit verteld zonder dat hij het had opgemerkt.

“Dat de Chinezen niet bang moeten zijn voor vallende stenen”, gaf hij hiermee een sneer naar zijn vriendin.

“Maar misschien wel voor Babel Darks”, kwam het onaangenaam terug : “Wind je niet op, goede vriend, in elk van ons zit er een Molly en een Babel Dark en een ongelukkige echtgenot(o)t(e).

En zelfs Dark had 2 gedaanten : de moralist en de overspelige, net als dr Jekyll and Mr Hyde.

Je bent jezelf toch een paar keer tegengekomen langs de muren van de tunnels en die rotspartijen, mag ik veronderstellen.”

Yaolo zweeg even.

“Inzicht en mildheid ten opzichte van jezelf, kan je helpen om anderen te vergeven”, ging Dew verder : “Dat heb je toch gelezen in de Aleph van Coelho.”

“En jij, hoe kom jij hier terecht?”

Rond 1950 kwam een Chinese schipper Cape Wrath voorbij en een jaar later nog een keer en toen vertrok hij met de dochter van Pew (al mijn voorvader-vuurtorenwachters hadden dezelfde naam) en een klein vuurtorenmannetje naar Taiwan.

Toen men in Hualien een wachter zocht voor de vuurtoren, gaf ik me aan, veranderde mijn naam in Dew wat de Chinezen beter in de oren klonk en naast de verhalen van mijn moeder, had mijn vader mij van jongsaf aan de astrologie met de paplepel ingegoten.

“En wat is dan je dagelijkse bezigheid?”, vroeg Yaolo langs zijn vrouwelijk vertaalmedium om.

“Ik vertel verhalen aan de mensen, ik geef uitleg bij hun sterrenbeeld en ik zwaai met het licht van mijn toren om schippers te gidsen in het donker en bij zwaar weer.”

“Ben jij een schrijver, een consultant of een manager?”

“Eigenlijk is dat alle 3 hetzelfde, het gaat over richting geven aan mensen, misschien noemen ze dat in jouw land psychiater.”

“Verhalen schrijven is mijn beroep”, zei Yaolo :”Van boten heb ik geen verstand maar zou je mijn sterrenbeeld kunnen uitleggen?”

Xi-Yue vertaalde zijn geboortedatum en uur waarop Dew, de “fortune teller”, het blad voor hem begon te vullen met Chinese tekens die al pratend bij stukken en brokken ook op Xi-Yue’s notebook belandden en uiteindelijk, ingepakt in Engels, Yaolo’s oren binnenwandelden.

“Je bent zeer ambitieus, gepassioneerd en welbespraakt”, luidde de eerste diagnose.

Je hebt hoge doelen gesteld en veel gerealiseerd maar misschien wordt het tijd om iets terug te vinden wat je onderweg misschien verloren bent.

Je denkt vaak te veel na, je wil alles perfect maar misschien moet je de lat een beetje lager leggen, iets goed doen voor de mensen, wat complimenten geven…

Je hebt een paar lastige jaren achter de rug maar binnen enkel weken begint het jaar van het varken, jouw Chinees sterrenbeeld.

Als je doet wat ik je gezegd heb, kunnen de volgende jaren de plantjes komen.”

“Welke plantjes?”

“Chinese bamboe, mijn vriend, en zeg niet dat je daar nog nooit van gehoord hebt.”

“Wat is mijn bestemming, wat is het doel van mijn leven?”, probeerde Yaolo Dew tot een existentieel statement te dwingen.

“Verander je naam in Yew en plant een vuurtoren in je tuin aan de Spaanse zee.”

Op de terugweg van Hualien naar Taipé, passeerden ze een lange tunnel in de rots uitgehouwen.

Yaolo zag zichzelf het licht aansteken bovenaan een roodwitte vuurtoren die in het schemerdonker grote en kleine boten de weg wees.

Een prachtige silhouette kwam in zijn richting gevaren.

De boot werd aangelegd, een vrouw stapte uit en ging de vuurtoren binnen.

Net toen hij haar gezicht wou herkennen, reed de trein de tunnel uit.

Vertel me een verhaal, Dew

Wat voor verhaal?

Het verhaal van wat er daarna gebeurde

Dat hangt er van af.

Waarvan?

Van hoe ik het vertel.

Een schip hem dierbaar

Jaren aangemeerd

Dan vertrokken

Lang niet weergekeerd

Een schip hem dierbaar

Teruggekeerd

In zijn verhalen

Niet meer aangemeerd

Zo blijft hij alleen

Een toren in de nacht

Die licht vermenigvuldigt

Voor wie op hem wacht

Schepen komen

Schepen gaan

Tot er misschien één

Bij hem zal blijven staan

Pew,

Waarom is Babel Dark niet met Molly getrouwd?

Hij twijfelde aan haar. Je moet nooit twijfelen aan degene van wie je houdt.

Maar misschien vertellen ze je niet de waarheid?

Dat maakt niet uit. Jij moet hun de waarheid vertellen.

Wat bedoel je?

Je kunt niet andermans eerlijkheid zijn, mijn kind, maar
wel die van jezelf.

Dus wat moet ik zeggen?

Wanneer?

Wanneer ik van iemand hou.

Dan moet je dat zeggen.

Hij had haar een foto gestuurd van een vervallen kasteel dat door een vriendin werd gerenoveerd.

Monica hield niet van onverwachte wendingen zoals die in een gesprek uit het niets alle voorafgemaakte intenties konden torpederen.

Het gesproken woord was voor haar een ongecontroleerde waterval terwijl letters op papier netjes konden worden voorbereid en ingedijkt om hun lezer in de juiste stemming te brengen.

Ze schreef dat ze niet geloofde dat mensen konden veranderen en dus ook hun relatie niet…

Waarom was ze teruggekomen en weer weggegaan?

Was het een onbewaakt moment van nostalgie geweest, verdronken in een zee van tijd die het leven van voordien zachtjesaan had weggespoeld?

Was het een opwelling van spijt geweest, het maandenlang alleen zijn, en de intentie om op zoek te gaan naar die hoogtepunten van weleer om plots weer te verstijven toen hij haar hand nam om op weg te gaan.

Of was zijn laatste afwijzing nog niet verteerd, zocht ze misschien de zekerheid dat ze nog aantrekkelijk voor hem kon zijn?

Of was het een bizarre mengeling van alle drie?

Ze geloofde niet meer in de restauratie van oude kastelen, het stutten van kapotte daken, het herstel van een marmeren trap, de herbestemming van verloren ruimte of het inrichten van een Engelse tuin.

Ze geloofde in de melancholie van witte rozen en de cellosonates van Bach als een treurlied over wat onherstelbaar verloren was.

Uit Lighthousekeeping van Jeanette Winterson :

Babel Dark haalde  zijn notitiecahier te voorschijn, versleten en bekrast, en keek naar de aantekening.

Molly terug naar Bristol. Ik kon haar plan voor ons nieuw leven in Frankrijk niet accepteren. Ik bleef op mijn stuk. Ik bleef op mijn stuk. Ik bleef op mijn stuk.

Hij sloot het cahier en schoof het in zijn zak en liep verder, waarbij hij bemerkte hoezeer de kliffen aan de voet waren weggesleten.

Vertel eens een verhaal, Yew.

Wat voor een verhaal mijn kind.

Een verhaal met een goede afloop.

Zoiets bestaat in de hele wereld niet.

Een goede afloop?

Een afloop.

Vertel me een verhaal, Yew.

Wat voor verhaal, mijn kind?

Eentje dat opnieuw begint.

Dat is het verhaal van het leven.

Maar is het het verhaal van mijn leven.

Alleen als je het vertelt.

Met dank aan :

-Insight Guides Cyprus
-Jeanette Winterson, "Vuurtorenwachten"
-Paolo Coelho, "Aleph"
-Karen Armstrong, "De Grote Transformatie"
-Sheng Ting Tsao voor de organisatie van de trip, de inspiratie en de foto's
-Caroline Geerts voor het bezoek aan het kasteel van Heers
-Lut voor de redactie vanuit voice