Één dag na de 50ste verjaardag van de opening
het Opera House in Sydney werd er opnieuw gevierd met een spetterende
lichtshow.
Omdat de lasers toch al opgesteld waren en het
programma was geschreven en getest op de echte verjaardag, was het een “piece
of cake” om de show op zaterdagavond (en ook misschien de volgende dagen) nog
eens over te doen.
Inwoners blij, toeristen blij, de restaurants aan de kaai blij. Wie zou er tegen kunnen zijn?
“Schaaleffect" noemt dat en het is precies dat
waar de Belgische Prinselijke Missie op zoek naar was : met dezelfde
ontwikkeling, concept en kost, een output creëren die zoveel malen groter was
dan het product of project dan
wanneer het enkel gerealiseerd werd op kleine schaal, voor een specifieke groep
van gebruikers, voor een specifieke tijdspanne of voor een specifiek land.
Als je de omzet verdubbelt met een beperkte
kostenstijging, neemt de winst exponentieel toe.”
Aan een tafeltje op het halfopen terras van het
Harbour Seafood restaurant had Bert vlug het economische tableau gereproduceerd
van de Opera House Light Show.
Het was tenslotte een economische missie en
dus moesten de parameters direct op geld gezet worden.
“Het verschil tussen een origineel schilderij
en een litho” mompelde Willow, de Australische journalist die voor de krant "The
Australian" een reportage moest maken over de Prinsesselijke Belgische missie
:”Hoe meer je iets uniek vermenigvuldigt, hoe minder uniek en minder kostbaar
het wordt.”
“Er zijn toch ook verschillende voorstellingen
van hetzelfde theaterstuk, hetzelfde concert en wat gezegd van de miljoenen
muzieknummers op spotify.” repliceerde Bert en kreeg van Willow terug : “Kijk,
er is maar één diner vanavond met deze verstandige heer en twee lieftallige
dames en zelfs al zou er een tweede versie komen, deze avond is al uniek en zal
dat altijd blijven.
En dat we daarbij nog
het
operahuis in dansende kleur kunnen zien, maakt hem nog meer uniek.”
Bert knikte zonder veel overtuiging en bestelde
voor de tafel een aperitief.
Hij vroeg
wat de dames hier kwamen doen en of ze ook op de vlucht zaten van Emirates
samen met de prinses Astrid, die vermoedelijk langs een geheime gang naar het
eerste
klasse bovendek was begeleid.
“Wij komen van Japan waar we een congres
hebben gevolgd over
Biotechnology.
We zijn in Osaka, Kyoto, Tokyo en Yokohama
geweest en naast de wetenschap hebben we overdadig kunnen proeven van de
Japanse cultuur met zijn typical food en sake, zijn bijzondere architectuur,
zijn stille metro’s en diagonale zebrapaden.
We houden contacten met de hele wereld omdat
onze technologie en onderzoek zeer specifiek zijn en we altijd kunnen leren van
of samenwerken met anderen om ons risico te beperken.”
“Welk risico?”
“We doen voornamelijk fase 1 en fase 2 studies
op onze producten” gaf Inge aan : “in dit geval een geneesmiddel om artrose
tegen te gaan ten
gevolge van veroudering.
Inge had jaren gewerkt bij een pharmaceutisch
bedrijf en had een tijd geleden een Biomed start-up opgericht :
“Fase 3 laten we over aan onze aan grote bedrijven
omdat dit voor ons te kapitaalintensief is.
We moeten nu
de
volgende ronde al 35 miljoen ophalen en
in het
beste geval wordt de business maar winstgevend
binnen 5 à10 jaar.
In onze branche noemen ze dit laagrisico maar
all over zijn dit natuurlijk hoogrisico-investeringen.”
“Hoe halen jullie geld op?”
“Vaak zijn het contacten van jaren. Sommigen
investeren in een vroege fase van ontwikkeling, anderen later en verdunnen zo
de aandelenverhoudingen maar dat wordt allemaal in full confidence afgestemd”
vertelde financieel directeur Louise :” Alleen tijdens covid trok plots
iedereen zijn financiële staart in en hadden we heimwee naar onze vaste job”
“Slapen jullie nog? vroeg Willow?
“Te weinig maar wel goed. We’re going to get
our goals!”
De catch of the day werd vergezeld van een fles
Australische “dream chardonnay” waarbij Bert niet alleen proefde maar ook met
het gezelschap zijn smaak deelde voor private/professional experiences als
deze.
Hij was psychiater van opleiding, had Vlerick
gedaan en was directeur geweest in een 9-tal ziekenhuizen waaronder Gasthuisberg.
In 2017 had hij met 2 andere vennoten Liftin opgericht, een adviesbureau met
als focus interim en coaching in de gezondheidszorg. Ze werkten op dit ogenblik
met 11 zelfstandige medewerkers en hadden opdrachten vervuld in het merendeel
van de Vlaamse ziekenhuizen.
Verder hield Bert van literatuur, mountain
biken en tango.
Hij had samen met Willow, een Aboriginal
journalist, die recent hersteld was van een zware ziekte, de opdracht aanvaard
een blog te schrijven over de reis voor de Voka Health Group die
medeorgansiator was van de prinselijke Missie.
Na het toosten op de netwerking en de
vriendschap, keek iedereen naar Tim die zei dat hij van volleybal hield en
daarbij drie IT-firma’s had opgericht: eentje als support voor grote health care
bedrijven rond bv EPD of de overheid, eentje voor support aan particulieren,
vooral dokterspraktijken, en PatiëntSuportR, een start-up om het eigen medisch
dossier transfereerbaar en meer toegankelijk te maken voor patiënten oa door
vertalingen.
“Ook in Aboriginal language” lachte Willow.
“Enkel als jij partner wordt en mee investeert”
kreeg hij terug.
Nog een issue was de GDPR problematiek binnen
Europa dat niet wilde dat gevoelige persoonsgebonden informatie zou landen op
Amerikaanse
Google, Microsoft of Amazon servers en vandaar mogelijks opgezogen door de NSA.
Waardoor het gezelschap binnenwandelde in de
wereldpolitiek waar Bert een boek over aan het schrijven was dat begon met een wereldoorlog
in Indonesië, met daarna een AI gestuurde totalitaire samenleving in Korea om
te eindigen met een spiritueel verhaal in een Japans Zen-Boeddhistisch
klooster.
Na deze topculinaire catch waarbij de helft van
de wereldproblemen waren opgelost, werd het betaalbonnetje gekopieerd om aan de
fiscus duidelijk te maken dat het een professioneel dinner was geweest.
Op terugweg naar het hotel met als decor de
boten en de laatste, vermoeide lichtflitsen van het Operahouse, ging het over
work life balance en hoe men de komende jaren meer tijd wou maken voor familie,
zwemmen en dansen.
En hoe hun kinderen hen daarin opvoedden ook al
waren die zelf al verdwaald in het woud van de sociale media.
Zondag 22 oktober
Wie gaat er nu om 15u zondagnamiddag voor een
bezoek aan het Opera House in Sydney zonder op internet te checken of er nog
kaarten zijn.
“Neen dus”, zei een geüniformde “opera houser" in
de kelder :”Maar maandag was het ook nog open deur.”
“Neen dus” zei zijn vrouwelijke collega op het
gelijkvloers en maandag waren de festiviteiten en de open deur al afgelopen.”
Zagen Bert en Willow
er
zo knap uit of eerder meelijwekkend dat de dame plots twee kaarten uit haar tas
toverde en hen de overboeking instuurde.
Misschien waren het instructies van prinses
Astrid zelf dat ze de Belgen van de missie in geen geval mocht tegenhouden.
“Wat roept die geometrische gelaagdheid bij je
op?” vroeg Willow aan zijn Belgische vriend.
“Voor mij staat het symbool voor de Prinselijke
Missie”, reageerde Bert
verrassend : “de witte schelpen staan voor de verschillende sectoren en
projecten met een eigen vorm en afgrenzing en toch naadloos gealigneerd met het
geheel van het dak van het Opera House of zeg maar de Missie.
En ook al is het niet gisteren gebouwd, zeker
heeft het iets van de schoonheid van onze prinses.”
“Of jullie prinses heeft iets van de schoonheid
van het House” kaatste Willow terug :
“Maar je moet wel weten dat het in al zijn
pracht en praal voor ons Aboriginals ook een symbool is van de trots en
verspilzucht van de blanke elite zeker als het de Engelse koningin was die het
lint 50 jaar en twee dagen geleden kwam doorknippen.”
Binnenin werden ze opgenomen in een slenterende
slang van bezoekers waarbij een grote struisvogel en een verloren gelopen
ensemble uit de tijd van Louis XIV de bouchon moesten animeren.
De theaterzaal was maar soso maar de concerthal met mini-optreden included, was inderdaad een masterpiece van architectuur en akoestiek hoewel hun gehoor niet het niveau bezat om deze nuances verifiëren.
In de Studio draaide een documentaire over het ontstaan en de bouw van het Opera House waarbij Willow aanvulde dat het monumentale gebouw het eerste grote project was waarbij op grote schaal gebruik gemaakt werd van computertechnologie.
Het was ontworpen door de Deense architect Jørn
Utzon maar toen de kosten de pan uitrezen en Utzon in kleinzielige politieke
tribulaties terecht kwam, nam hij in 1966 ontslag.
Het nodige geld werd bijeengebracht door een
Staatsloterij maar toen het op 20 oktober 1973 werd geopend, had het ruim A$ 102
miljoen gekost of 15 keer zoveel als aanvankelijk was begroot
Twee uur later na het verwijzen van short en
T-shirt naar de reservebank, hoorden ze in The Grand Ballroom van de Four Seasons, de Belgische ambassadeur en vertegenwoordigers van de handelsinstellingen
van de Belgische gewesten, een lans breken voor economische voorspoed die deze
missie voor beide landen moest opleveren.
Het ging ook over de oorlog in Oekraïne waar de
Australiërs de grootse (en in de ogen van Bert misschien wel de enige) sponsor
waren voor Oekraïne buiten de Navo.
“Men vergat er bij te zeggen dat ze in 2021 een
militair bondgenootschap hadden afgesloten met Amerika en Groot-Brittannië,
Aukus genaamd, zeker tot ongenoegen van Frankrijk die zo de bestelling voor 12
duikboten miste voor Australië” vulde Willow aan.
Later op de week waren ook twee ceremonies
gepland voor herdenking van de duizenden Australiërs die in de Eerste
Wereldoorlog aan de Ijzer gesneuveld
waren.
Op de receptie werd aan Bert en Willow het
concept toegelicht van de gele brooddoos : vermits het veel te complex leek om alle
relevante medische informatie over een patiënt op een
gestandaardiseerde en elektronische wijze voor alle hulpverleners aan huis
inzichtelijk te maken, had een thuiszorgorganisatie bij elke patiënt thuis een gele
brooddoos voorzien om alle dossierpapier, attesten en medicatie op te slaan.
Het deed denken aan de heropstanding van de
spaarkous onder het bed toen de banken in 2008 failliet gingen of toen sommigen
tot voor kort negatieve rente moest betalen voor wat er op hun bankrekening
stond.
"Ik dacht dat jullie missie ons iets ging leren
over digital health technology”, lachte Willow.
“Feit is dat we het labyrinth van electronische
medische data en vooral hun transfer tussen de verschillende dossiersystemen
nog niet helemaal in kaart gebracht hebben en nu de Minotaurus van de GDPR
daarin is binnengedrongen, is de doolhof compleet.
Er is recent een wetsvoorstel waarbij het
bijzonder moeilijk zou worden om patiëntendata te delen met commerciële
organisaties wat bv voor research studies vanuit de pharma catastrofaal zou zijn.
“Alle studies naar Estland”, wordt het moto :
simpeler, sneller en even Europees.”
“Of naar Australië” kwam Inge tussen : “Daar
word je financieel veel beter ondersteund”
“Jullie hebben een Theseus nodig om de
Minotaurus te verslaan”, lachte Willow :“En Roel, voel je je geroepen?”
“Alleen als de prinses me de draad van Ariadne
geeft.”
Aan tafel in het hotel Four Seasons, legde Bert
uit dat we in de gezondheidszorg waarschijnlijk afstevenen op een crisis à la
Engeland.
Als je weet dat er de volgende jaren massaal
veel verpleegkundigen op pensioen gaan, dat er steeds meer verpleegkundigen per
bed staan (zij het nog niet zoveel als bv in Nederland), dat er een
voortschrijdende groei is in de dag- en ambulante zorg in de ziekenhuizen, dat
er binnenkort verpleegkundigen zullen verbonden zijn aan de huisartspraktijken
in het kader van de new deal, dat er behoefte is aan meer verpleegkundigen in de
woon- en zorgcentra en de thuiszorg omwille van de vergrijzing , dan moet het
aantal afgestudeerde verpleegkundigen meer dan exponentieel stijgen om dit op
te vangen.
Om nog maar te zwijgen van de budgetten voor
gezondheidszorg die al jaren substantieel meer stijgen dan het BNP binnen een
staatsschuld, bezwaard door een stijgende rente, die langzaam onhoudbaar wordt.
Ivan Illich gaf reeds in 1975 in zijn boek
“Medical Nemesis” aan dat er grenzen zijn aan de groei van gezondheidszorg en
dat meer investeren in eerste instantie een betere gezondheid impliceert (zoals
bv in Afrika) maar dat er ook een optimum is waarbij de curve daarna zelfs naar
beneden gaat.”
“Maar welke politieker durft zeggen dat we het
met de middelen gaan moeten doen die we hebben en keuzes zullen moeten maken.“
“Je wil niet weten wat mijn zeer recent
ontwikkelde kankermedicijnen gekost hebben” kwam Willow tussen :”Maar zonder
dat zou ik hier nu niet staan.”
Met nog een extra glas wijn binnen, kwam een nog
meer gevoelig spoor op tafel : welke medische fouten artsen soms begaan in hun
praktijk en de machteloosheid om er iets tegen te doen, ook gezien de medische
raad de taak heeft artsen te beschermen tegen onrechtmatige sancties.
“Vaak ten koste van de patiënt ” vulde Willow
aan.
“Toch ook wel wat clementie gevraagd voor
artsen” kwam Tim tussen denkend aan zijn partner die chirurg was
:”Ze
staan onder enorme druk en fouten zijn nu éénmaal des mensen. Belangrijk is
hoe je er mee omgaat.”
Toen begon een drilboor in het restaurant te loeien en viel het spreken stil.
“The Australian way om te zeggen dat je beter
maar kan opkrassen” lichtte Willow toe.
Maandag 23 oktober
Hoe kan je artsen overtuigen om hun praktijk en
organisatie meer af te stemmen op data?
Bert had ooit een dashbord ontwikkeld om
medische diensthoofden te ondersteunen in hun sturingstaak.
Het was de bedoeling enkel de relevante data
voor sturing van diensten te distilleren uit de datawarehouse en functionele
systemen van een ziekenhuis en op een zeer gebruiksvriendelijke manier ter
beschikking te stellen van diensthoofden.
Het project landde in een aantal ziekenhuizen
maar de onderliggende software had meer “schaal” nodig gehad om geen stille
dood te sterven.
Bovendien waren de directie, de departementele
diensthoofden en artsen in zeer wisselende mate geïnteresseerd en gemotiveerd
in datamanagement.
“De oplossing ligt hem in de “zwaan en het ei”
methode”, legde Nora hem uit onderweg naar het Alpha Global Center.
Artsen-managers kan je indelen in 4 groepen : “eggs
- die nauwelijks weten dat data bestaan”, “hatchers- die al een belletje hebben
horen rinkelen en enige interesse hebben maar er nog niet echt mee bezig zijn“,
verder “duckets-die occasioneel met data werken maar nog niet erg bedreven”, en
tenslotte “swans - de volleerde data gedreven managers”.
Deze 4 categorieën vereisen een fundamenteel
verschillende aanpak qua bewustmaking en vorming.
De eggs moet je prikkelen met voorbeelden van
succesvolle projecten, aan de hatchers geef je ex cathedra informatie en
guidelines, de duckets geef je oefeningen en complexe cases en de swans laat je
met mekaar discussiëren.”
“Maar je kan die 4 groepen toch niet
samenzetten en dan tegen een arts zeggen dat hij een ei is en zijn collega een
zwaan?”
“Natuurlijk niet, je moet ze zeker niet bijeenbrengen
maar los daarvan heb ik de vier groepen ook een andere een naam gegeven die
staat voor een bepaald type” antwoordde Nora :”Egg wordt Amina die staat voor
“niet bewust, niet geïnformeerd en niet bedreven om met data te werken” :
Hatcher wordt Jonathan die staat voor “bewust
en geïnteresseerd om er meer van te weten maar niet bedreven.”
Duclet wordt Zaïd die staat voor “bewust en geïnteresseerd
om actief deel te nemen aan initiatieven mbt data maar beperkt bedreven.”
Swan wordt Ellen die staat voor “bewust en
bedreven in datamanagement.”
“In welke groep zou je mij zetten” lachte
Willow.
“Je bent geen arts maar zeker geen zachtgekookt
eitje en je leert snel bij.”
“Als het over medische technologie gaat, ben ik
nog een kuiken” antwoordde hij toen ze Alpha Global binnen wandelden : “Maar
met betrekking tot de situatie van zorgbehoevende ouderen hier in Australië,
zwem ik als een zwaan voorop : weet dat de helft van de bejaarden kan geen weg
met computers en smartphones.”
“Precies” antwoordde gerontoloog Ignace : “Er
zijn allerlei devices ontwikkeld voor zorgbehoevende bejaarden, oa voor
monitoring, maar meestal vergeet men hen bij de ontwikkeling te betrekken en
dan stelt men vast dat ze er geen weg mee kunnen. Anderzijds zijn we niet ver weg
meer van slimme robots die AI-gewijs perfect inspelen op wat de bejaarde kan en
nodig heeft.”
Intussen had de Australische gastheer de Belgen
al een kwartier laten wachten nadat vooraf de meeting al was ingekort van 1 uur
tot 30 minuten.
Waarop de delegatie die de halve wereld had
rondgereisd, via Teams in contact gebracht werd met een expert die vanuit zijn
salon vertelde hoe hij als ex- zorgverlener over de hele wereld op zoek gaat
naar nieuwe medische technologie.
“Alpha Global”, zo vertelde zijn “present colleague”
was een privéfirma die fungeerde als distributeur met als specifieke expertise
het matchen van medisch-technologische toepassingen met de nood van de
voorzieningen.
Enigszins onder de indruk van de Belgische
delegatie, stelde hij voor om “later” op een aantal zaken dieper in te zoomen,
hij ging meer dan een kwartier over tijd en maakte alles goed met een
groepsfoto.
“Rare jongens die Aussie’s” mompelde Bert tegen
Willow.
“Good guys” glimlachte hij.
De weg naar het NSW-government in Sydney werd
geïnstrueerd door google maps als old fashioned AI-toepassing, verworden tot
een banaal gebruiksinstrument zoals een telefoon, een tekstverwerker of sociale
media.
“AI heeft natuurlijk zijn plaats in de
beeldvorming en andere diagnostiek en ook prognosemodellen” vertelde professor
Marc :”maar het wordt vooral baanbrekend in het structureren van administratief
werk.
Als je een geavanceerde versie hebt en de
juiste prompts invoert, kan je als arts ontslagbrieven laten schrijven op basis
van je consultatienota’s of je mailbox laten “uitkuisen en prioritiseren “ op
basis van jouw inzicht en smaak.”
“Hoe werkt chat-GPT eigenlijk?”, vroeg Willow.
“Merkwaardig genoeg woord per woord. Er zit
geen enkele redenering achter.
Op basis van jouw input zal het systeem een
woord
invoeren met statistisch de hoogste correlatie en dan het volgend woord en zo
verder. Het was een half mirakel dat het systeem op die manier mooi gevormde
zinnen kon produceren.
Je kan het systeem ook meer vrijheidsgraden
geven zodat het niet altijd de sterkste correlatie neemt en zo wordt het minder
“ exact “ en meer “creatief “”
“Kan ik Chat-GPT vragen of ik kankervrij ben?”,
vroeg Willow.
“Als je een bloedname laat doen en een PET-CT
en indien nodig een NMR en je voedt hem met pdf’en van de resultaten, dan zal
hij je een antwoord geven”
“Dan ben ik slimmer dan die chat robot want ik
weet al onmiddellijk aan welk resultaat de klepel hangt “
Omwille van allerlei controles duurde het
langer om het overheidsgebouw binnen te geraken dan om er naar toe te gaan.
“Ze hebben ons hier binnengehaald” zei Willow
niet zonder enige ironie toen hij de Aboriginal naamplaatjes zag van de
verschillende afdelingen.
De directeur van de dienst Invest NSW had zich
ziek gemeld.
Ze werd vervangen door een wat oudere dame die
met een afgeborstelde presentatie vol cijfers de groep wou overtuigen dat de provincie
New South Wales
aan de kop stond voor medische technologie, niet alleen in Australië maar voor
een aantal facetten ook mondiaal.
Echt interessant werd het toen ze het concept
uitlegde van zogenaamde “precinct”, een soort ecosysteem bestaande uit
faciliteiten voor zorgverlening, onderzoek en onderwijs (de klassieke
universitaire opdracht) maar gecombineerd met bedrijven rond
gezondheidszorg-technologie.
Ze etaleerde tal van financiële incentives en
adviessupport voor bedrijven die zich in Australië en zelfs in de Asia Pacific Region”
wilden vestigen.
Één uur later vertelde een vertegenwoordiger, wiens
zoon een soort technologiebeurs organiseerde in Melbourne, dat ze van de
overheid in dat verband nog niet veel hadden gezien.
Hij had zelf ook niets meer dan dat te zeggen.
In de inkomhal van het Chris O’Brien Life House
hingen overal grote foto’s van Chris O’Brien, blijkbaar een hoofd-en-hals chirurg
bij wie zelf kanker vastgesteld was en die daardoor vanuit een dubbele expertise (chirurg-patiënt)
een bijzonder concept voor dit ziekenhuis had opgezet.
Nergens werd verwezen naar zijn mogelijks
overlijden.
“Ik wil ook wel mijn patiëntenervaring ter
beschikking stellen om een nieuw ziekenhuis te bouwen” sprak Willow, "maar ik ben
maar een simpele first nation journalist".
“Calimero” dacht Bert bij zichzelf zonder het
uit te spreken.
De groep zat een tijdje te wachten op Vlaams minister
Matthias Diependaele vooraleer het medisch diensthoofd van de Hoofd-Hals divisie
niet zonder trots een statistiek toonde waaruit bleek dat ze het grootste
aantal hoofd/ hals tumoren behandelden vermoedelijk van heel Australië (zo’n
200 per jaar).
Bijzonder daarbij was dat ze voor de kaakreconstructie gebruik maakten van de software van het Belgisch bedrijf Materialise en vooral dat ze in het hospitaal zelf een manufacturing point hadden voor de 3D printing van de gesimuleerde modellen.
En passant vernamen we dat O’Brien wel degelijk
overleden was aan zijn tumor.
Toen Peter aan de aanwezige jongens van
Materialise vroeg of dit centrum qua kaakreconstructie vergelijkbaar was met
andere centra in de wereld, kreeg de groep een opsomming van vooral Europese
landen die het goed deden waarbij België merkwaardig genoeg niet bij de beste
leerlingen van de klas werd gerekend ook al begreep niemand wat men hierbij
bedoelde.
“Moeten we dan naar Sydney komen als we een
hoofd/hals kanker hebben?” vroeg Bert.
De UZ Gent crew liet niet op zich wachten om de
puntjes op de i zetten dat Gent en Leuven ook met Materialise werkten
geconfirmeerd door een knikkende account manager.
Bert had gemist dat je voor de prinselijke receptie
“in business” gekleed moest zijn.
Hij had noch das noch vest in zijn valies
gestoken en hij ging het moeten riskeren met een fatsoenlijk blauw hemd en een
Abercrombie&Fitch grijze pull met een V-kraag.
Bij het aanschuiven voor het Museum of Modern
Art, kwam de parabel van het bruiloftsmaal in zijn gedachten waarbij de heer
een gast naar buiten gooide omdat hij zich niet passend had gekleed.
De prinses was milder dan de gastheer uit het
Evangelie en bij een glas wijn en warme hapjes vergat hij langzaam zijn tweederangspositie
tussen de gekostumeerde heren en de gala opgetutte dames.
De opluchting was compleet toen hij “Sven
zonder vest” tegen het lijf liep.
Hij was de partner van Hannelore die vertelde hoe
aan haar turncarrière abrupt een einde gekomen was na een val waarbij ze een cervicale
wervel brak, nog een paar uur onvoorzichtig rondliep en op het nippertje een
dwarslaesie had vermeden.
Momenteel was ze verbonden aan een Westvlaamse hogeschool waar ze onderzoek deed in gezondheidspreventie door middel van gaming-methodologie.
Er was teveel geroezemoes in de zaal om de
speech van de prinses goed te kunnen verstaan.
De dag eindigde met een dineetje met Bart, Tim en
Willow.
Het
drietal maakte een uitstap naar Oost Congo waar de vrouw van Tim als chirurg
ging opereren onder de vleugels van Memisa.
Ook Bert had een 8-tal jaar geleden een
teaching course georganiseerd voor lokale ziekenhuisdirecteurs in de buurt van
Goma en Bukavu tussen het
Kongolese leger, M23 en de Mai Mai.
De Belgen vertelden Willow over de 73-jarige Dr
Reginald Moreels die in Beni, gelegen aan de grens met Oeganda en beschouwd als
de gevaarlijkste stad ter wereld, een ziekenhuis aan het bouwen was om de
verlaten en vergeten mensen daar de elementaire gezondheidszorg te kunnen
bieden.
“Misschien moet de volgende prinselijke missie
naar Oost Congo gaan”, stelde Willow voor.
Dinsdag 24 oktober
De ontvangst in het Ingham Research Institute was in alle opzichten het spiegelbeeld van die in Alpha Global.
De Belgen werden verwacht, verwelkomd, verwend
met ontbijt en verwezen naar een gedreven crew die de jonge organisatie een
ambitieus gezicht gaven.
Het Ingham Research Institute werd gesticht en gefinancierd door een kippenboer die onderzoek en ontwikkeling in gezondheidszorg wou stimuleren in het bijzonder voor de regio van Zuid-West Sydney.
Het was geïntegreerd binnen een zogenaamde precinct met 2 universiteiten, 5 ziekenhuizen, research centra en allianties met farmaceutische en med-tech bedrijven .
Inge en Louise keken begerig naar het paradijs
van de clinical trials dat de ambitie had om nationaal en internationaal te
rekruteren met financiële incentives en lean operations.
Tijdens een rondleiding in de laboruimten,
legde de bazin uit dat er vooral oncologische research plaatsvond met celkweek
waarbij de eigenschappen tijdens hun groei werden bestudeerd om daaruit
tumormarkers of cytostatica af te leiden voor klinisch gebruik.
Bij het bezoek aan het animalium werd de groep
verzocht om niet te schrikken van de muizen en voldoende afstand te houden van
de varkens.
Dit was geen probleem voor Prof Dirk die in
Gent als eerste een bionisch oog had laten plaatsen en die zijn instellingen
kon aanpassen om niet tussen de dieren ingesloten te raken, op voorwaarde
tenminste dat zijn batterij goed opgeladen was.
Willow had een kop voor zijn artikel in “The
Australian”.
Met Uber terug vanuit Liverpool naar de Four
Seasons voor het mega-event van de AI.
In 1995 was Bert naar een psychiatriecongres gegaan
in Miami en had uit nieuwsgierigheid een workshop gevolgd die niets met
psychiatrie te maken had : over “www…”
Nu verliet hij het spoor van de Healthcare om
te horen hoe artificiële intelligentie onze manier van leren fundamenteel aan
het veranderen was.
“Je hebt de euforen, de ontkenners en de sceptici”
zei een academisch icoon terwijl een curve toonde hoe het “leerniveau” in elk
van de groepen evolueerde : het zou worden zoals bij smartphone, internet en
twitterX-LinkedIn-Facebook-Instagram-TikTok: “If you’re not in, then you’re out.”
Willow haastte zich om foto’s te trekken van de
slides van een topfunctionaris van BNP-Paribas die aangaf dat in België meer
dan 40% het peloton van de digitale technologie niet kon volgen en de groep der
gelosten nam eerder toe dan af.
“Vroeg beginnen” was het motto van een
ondernemer die kinderen met behulp van AI door middel van legoblokjes een jeep
liet bouwen om rond te rijden op Mars.
Bemoedigend was het statement van een
onderwijsexpert die aangaf dat AI heel wat leerpatronen kon optimaliseren maar
dat “social learning” met de subtiele communicatie en relationele interacties,
waarschijnlijk het monopolie zou blijven van de human meetings of mind and
soul.
Het hele seminarie werd aan elkaar gepraat door
Aimée, een virtual human, die zich bij het slot persoonlijk richtte tot de
prinses met de conclusies in een mindmap, door Ingmar, één van onze Voka
Health’ers, opgezet.
‘s Avonds was Nora erin geslaagd om zeven
mannen op de boot te krijgen om het afscheid van Sydney te gaan vieren in Manly Beach.
Tussen de Nicole Kidman’s door, zagen ze de zon
ondergaan in Warf, een strandbar recht uit Baywatch geplukt.
Toen neurowetenschapper Ingmar een filosofisch discours opvoerde over het al dan niet bestaan van de vrije wil, vroeg Sam, die naar Australië gekomen was om gehoorapparaten te verkopen :“Hebben we nu bewust beslist om in dit hedonistisch cafeetje een pint te komen drinken of hebben die blonde sirenen ons met hun subliminaal gezang hiertoe verleid?”
“Gemiddeld gezien wordt onze actie 10 seconden
eerder geïnitieerd dan het bewust zijn van onze beslissing” antwoordde de
psycholoog :”maar dat onze move naar deze bar puur reflexmatig is, klopt dan
ook weer helemaal niet want zelfs al is de beslissing nog deels onbewust, toch
zit ze ingebed in een geheel van emoties, herinneringen en principes die op een
zeer complexe manier in onze hersenen interageren.
Dus nee, ik heb het probleem van de vrije wil
niet kunnen ontrafelen en hou me nu bezig met onderzoek naar behandelingsmethoden
voor partiële hersenuitval zoals bv neglect en dit door middel van VR-brillen.”
Tijdens het diner in het restaurant 200 m verder,
vertelde Gerrit over zijn project “Sense Garden”, een tool waarbij demente
bejaarden wekelijks sessies krijgen vanuit een voorgeprogrammeerde box met
beelden en muziek, tot op zekere hoogte gepersonaliseerd naar hun eigen leven.
Was het deze werkwijze die hem deed vragen aan Bert of die van iedereen aan tafel al een diagnose had geconstrueerd?
“Ik denk dat jij over elkeen aan tafel ook al
een bepaald idee
gevormd hebt”, scherpte Bert terug.
“Maar ik heb niet dat professioneel lexicon.”
“Ik ken wel die etiketten maar wat doet iemand
ermee als ik zeg dat hij een dwangneuroticus of een autist is?
Veel belangrijker is de dynamiek die er onder
zit.
Ik geloof dat er in essentie niet zoveel
verschil is tussen alle zogenaamde psychiatrische ziektebeelden als men denkt.
De onderliggende dynamiek heeft bijna steeds te
maken met zelfbeeld, (zelf)vertrouwen, erkenning, respect, gehoord worden.
En mensen hebben vaak de
neiging om patronen te herhalen uit het verleden.
Ook de aanpak zit in die registers.
En welke symptomen je daarbij ontwikkelt, is
van minder belang.
Ik zeg altijd tegen mijn patiënten: “Ik kan je
probleem of symptoom niet wegnemen maar ik zal je helpen om het op de
achterbank te zetten zodat je met de blik vooruit kan verder rijden naar je
doel.”
Boven op het dek van de Ferry die een donkere
waterstreep trok tussen Manly Beach en Circular Quay, borrelden verhalen op uit
achterkamers van vroeger.
Woensdag 25 oktober
Vliegen tussen Sydney en Melbourne is als reizen tussen Barcelona en Madrid : Sydney als de fancy fashion metropool en Melbourne de cozy culture city with a long history.
Op weg naar de luchthaven werden de
ziekenhuisnetwerken door Bert en Dirk als een historische vergissing in de
prullenmand gesleept.
“Maar het zit zo diep in de wettelijke
besluiten verankerd dat we er nooit meer van af geraken”, zei Dirk die als
ziekenhuisbestuurder en kabinetaris met Bert in een sparringsessie dook die
Willow dankbaar capteerde voor zijn krant “The Australian”.
“Vrijblijvende samenwerking is als daten zonder
commitment”, gaf Bert aan :”Alles kan en niets moet. Ofwel trouw je met elkaar
ofwel blijf je vrijblijvend vriendjes.”
“Maar soms ligt het woord fusie -of huwelijk
als je wil- nog te gevoelig”, antwoordde Dirk :”Liefde moet groeien van
onderuit en liefst met zoveel mogelijk stakeholders tegelijk.”
“Tja, liefde is een werkwoord. Waar hebben we
dat nog gehoord?”, lachte Bert.
Later op de avond werden Bert, Tim en Willow voor
dinner uitgenodigd in hotel Intercontinental The Rialto in hartje Melbourne.
“Een gevangenis”, vond Dirk als je links en
rechts naar boven keek naar de met staal afgesloten gaanderijen met daarachter
een bakstenen partij, afgewisseld met Romaanse glazen met mat glas.
“Ik vind het eerder hypermodern, het heeft iets
jong en hip met veel licht van boven en opzij”, vond Tim.
“Het is eigenlijk een restauratie van een vervallen
warehouse”, kwam Bert tussen :” en op die manier wordt er zowel respect opgebracht
voor de historiek als voor de hedendaagse visie op architektuur.”
“Dat zijn de Australiërs nu aan het leren over
de etnische wortels van hun land. “zei Willow niet zonder enige emotie.
“Tja, die 3 statements kan je ook toepassen op
een liefdesrelatie of een fusie.” lachte Bert : “Kan je trouwens afleiden van
de aard van de oorspronkelijke oprichter van het gebouw in de 19de
eeuw 😉”.
“Welk model kies jij voor je ziekenhuis, Dirk?”
Even later kwam reisleider Roel het tafeltje
vervoegen en overschreed daarmee de drempel om nog een tweede fles rode wijn te
bestellen.
“En?” vroeg de coördinator van Voka Health Care
Community :”Tevreden? Het is de eerste keer dat we met Voka Health meegaan met
een prinselijke missie. Er waren wat afstemmingsproblemen met de FIT (Flanders
Investment and Trade) maar we hebben hard (samen)gewerkt om alles gestroomlijnd
te krijgen.”
“Je hebt 2 soorten organisaties” antwoordde
Bert :
”Die met een perfecte planning al maanden op
voorhand maar steriel op papier en niet gecheckt en wanneer je ter plaatse
komt, loopt alles in het honderd en is er geen adaptief vermogen
of anderzijds organisaties die met een soms chaotisch
begin waarbij de reis organisch opborrelt en
de coödinator voortdurend resoneert met de groep en zijn drive, creativiteit en
flexibiliteit zich als covid verspreidt onder de deelnemers.
Ze worden ziek van
geestdrift.”
Donderdag 26 oktober
Op weg naar het Alfred
Medical Center, waren Bert en Willow getuige van een real time afstemming
tussen praktijk en onderwijs met Tim en Katrien, departementshoofd
gezondheidszorg van de HOGENT, in de hoofdrol :
“In het kader van de New
Deal van minister Vandenbroucke met de eerste lijn, werd aan ons bedrijf
gevraagd om de -vooral financiële- evaluatie te doen van het project.”, aldus
Tim :”In essentie gaat het over een gemengde financiering van de huisartsgeneeskunde,
deels forfaitair op capitatiebasis, deels per prestatie en er is tevens een
ondersteuning voorzien van een verpleegkundige. Welk profiel heb je in je mand,
Katrien?”
“Met de klassieke medisch
secretaresse, nu health care manager genoemd, kan je het administratief wel
runnen maar die mag geen verpleegkundige handelingen stellen.
Er wordt gedacht aan
een opleiding als praktijkassistent die een beperkte set medisch-technische
interventies geprotocolleerd mag ondersteunen.
“Is er in België ook een
specifiek profiel voorzien voor het meer technisch aspect van zorg?” vroeg
Willow.
Waarop Katrien : “Je
hebt reeds de opleiding tot laborant en technoloog medische beeldvorming.
En daarnaast is er een
bachelor voor zorgtechnoloog voornamelijk voor het bedenken en ontwikkelen van zorgtechnologische
toepassingen.
We willen nu beginnen met
een opleiding tot medisch technoloog, die de brug moet vormen tussen zorg en technologie
maar dan met het oog op de implementatie van toepassingen ter ondersteuning van
de zorgverlener. Het wordt als het ware een vertaler-tolk met de zorgprofessionals
aan de ene kant en de designers en ontwikkelaars van technologieën aan de andere
kant;”
“En gaan die dan
allemaal verschillende schorten dragen”, vroeg Willow :”zodat ik een beetje kan
weten wie er voor mijn bed staat en wat die kan of mag doen?
Of moet ik mij als patiënt
daar niet mee bezig houden?”
“Goed punt”, antwoordde
Katrien : “Tot welke species ze ook behoren, ik denk dat de medewerkers zich systematisch
aan een patiënt moeten voorstellen.”
“En tegelijk misschien
ook eens kijken of ze niet ondervoed zijn”, veranderde gerontoloog Dieter de
tracking : “met een gemiddelde voedingskost van 2,14€ per bewoner per dag in
2018 in een woonzorgcentrum.”
En inflatiegewijs 6
euro per dag dezer dagen”, vulde Karel aan.
“Hoe weet je dat een
patiënt of bewoner ondervoed is?”, vroeg Tim.
“In Afrika meten ze de
omtrek van de bovenarm van ondervoede kinderen”, wist Bert.
“Ja, metingen van de
omtrek van bepaalde lichaamsdelen en vragenlijsten”, ging Dieter verder.
En toen begon er een
zoektocht naar biologische markers van ondervoeding waarbij een ziekenhuismanager-psychiater,
een gerontoloog , verpleegkundige-IT’er en een universitaire intensivist, uiteindelijk
hun toevlucht moesten nemen tot google search en chat-GPT om te constateren dat
er geen éénduidige marker was.
Maar als albumine en
pre-albumine onder een bepaald niveau belandden en in sommige omstandigheden ook
glucose en cholesterol, kon dat suggestief zijn voor ondervoeding hoewel toch behoorlijk
aspecifiek.
Voer voor een startup
om op basis van minimale diagnostische informatie een AI-algoritme te ontwikkelen
dat je schaal van ondervoeding bepaalt, liefst continu op opvolgbaar op je Apple-watch.
Als het maar niet, net
zoals Ozempic, gecapteerd wordt door een niet-bedoelde doelgroep en zo een
kweekvijver wordt voor eetstoornissen.
Willow
had de prestigieuze meeting over “het gebruik van data in de gezondheidszorg” in
het Alfred Medical Center, uitgekozen om een eerste artikel te schrijven voor
“The Australian “wat we bij het verschijnen dan ook integraal zullen weergeven.
In
het Belgian Beer Café die avond werd minister Diependaele omringd door
zwartgele Vlaamse vlaggetjes.
Hij
gaf er een inspirerende samenvatting van de highlights van de missie.
Daarna
bedankte hij de medewerkers van Flanders Investment Trade waarbij hij het
blijkbaar aan de Voka Health groep overliet om hun coördinator Roel te
bedanken.
Dat
deden ze dan ook met een passende hommage :
Roel,
Je
vervulde een onmisbare rol bij het organiseren van ons recente bezoek aan
Australië, en het is een eer om je bijdragen even te benadrukken.
Een
van je opvallende eigenschappen is je gave om mensen samen te brengen.
Je
bent niet alleen een verbinder;
Je
bent een architect van relaties.
Je
hebt moeiteloos bruggen geslagen tussen onze Belgische delegatie en onze
Australische partners, wat een sfeer van samenwerking en kameraadschap creëerde
die zowel productief als hartverwarmend was.
Daarnaast
was je een logistiek genie.
Je
innovatieve gebruik van WhatsApp als communicatiemiddel was briljant.
Dankzij
jou waren we altijd op de hoogte, van last-minute wijzigingen in het schema tot
reisupdates, en dit zorgde ervoor dat onze reis vlekkeloos verliep.
Maar
het draait niet alleen om logistiek en technologie
Je
charisma en oprechte interesse in mensen schijnen door.
Je
zorgde ervoor dat we geen toeristen waren, maar goodwill-ambassadeurs, door
verbindingen te leggen met de lokale gezondheidsgemeenschap en van elkaar te
leren.
Je
gave om professionele interacties om te zetten in oprechte vriendschappen is
werkelijk bijzonder.
In
essentie zijn we buitengewoon dankbaar dat je deel uitmaakt van ons netwerk
Je
bent meer dan een organisator;
Je
bent een katalysator voor positieve verandering, een meester in het bouwen van
bruggen en een vriend.
Daan,
bedankt voor je inzet.
We
kijken uit naar meer avonturen en samenwerking.
Nora
en Bert dronken nog een laatste glas Australische sauvignon in een restaurant
met Japanse kelners dat gespecialiseerd was in Scandinavische gerechten.
Dan
deed Melbourne zijn glinsterend nachtkleed aan, het laatste voor de “Mission
crew”.
Vrijdag 26 oktober
Toen Bert die morgen zijn “omelet met alles
erin” op het houten tafeltje achteraan zag landen, had hij “The Australian” al
opengeslagen op het blad waar Willow de dataconferentie van de dag voordien had
verinkt.
In
het kader de Belgische Economische Missie naar Australië, vond donderdag een
symposium plaats over het gebruik van data in de gezondheidszorg, in het Alfred
Medical Center,
onder auspiciën van de Monash University,
Vlaams
Minister van Financiën, Matthias Diependaele benadrukte dat Vlaanderen met 3,6 procent van
het bruto nationaal product toonaangevend is in Europa op het gebied van
innovatie. Hij drong erop aan om data op een veilige manier in te zetten voor
een betere gezondheidszorg.
Als voorbeeld stelde professor Helmut Butzkueven, diensthoofd
Neurologie in het Alfred Medical Center, zijn initiatief voor om klinische data
van bijna 100.000 multiple sclerose patiënten op een gestandaardiseerde wijze en
longitudinaal te inventariseren.
Op basis van deze internationale database worden retrospectieve
analyses uitgevoerd van symptomen, medicatie, interventies en medische
outcomes,
Dit kan ook fungeren als alternatief voor de klassieke
prospectieve klinische studies die met een dubbel blind methodologie,
bepaalde behandelingen uittesten.
Maar dit laatste vraagt
een voldoende grote testpopulatie, veel tijd en veel kosten, waarbij de
effecten slechts binnen een beperkt tijdsframe kunnen geanalyseerd worden.
Bovendien krijgt de
helft van de populatie niet de onderzochte behandeling.
Nora Peeters gaf een presentatie over haar multicentrische
gegevensverzameling bij MS-patiënten tijdens de COVID-19-epidemie in 2020.
Reeds 3 maanden na de start, toonden haar bevindingen aan dat MS-patiënten geen
significant groter risico liepen op ernstige COVID-19.
Ze kreeg hierbij felicitaties van Hare Majesteit Prinses Astrid.
Met de vernietigende “data branches” van de laatste jaren in mind,
deelde professor Bart Preneel, van het departement Electrical Engineering van de
KU Leuven verschillende methoden van encryptie zodat medische data
niet zo maar kunnen gehackt worden in de Cloud maar op een veilige manier
worden opgeslagen en geanalyseerd.
Tot slot sprak
professor Bart De Moor van de KULeuven over het initiatief Athumi (Flanders
Data Utility Company) waarbij databestanden van de Vlaamse Overheid
(bijvoorbeeld diploma’s, adres gegevens, vaccinatiegraad…) kunnen worden ontsloten voor allerlei
toepassingen al dan niet door commerciële bedrijven (“data-user”).
Bijzonder is dat al
deze gegevens worden beheerd door de burger zelf (“data-owner”) die zijn toelating
dient te geven voor gebruik van een bepaald type informatie en binnen een
bepaalde tijd tijdspanne.
Een voorbeeld zou
kunnen zijn het matchen van competenties van burgers met vereisten van openbare
vacatures.
In het panelgesprek
werd door de Australische datawetenschappers gevraagd hoe de Belgen hun overheid
hadden kunnen overtuigen om zoveel te investeren in management van big data.
Prof. De Moor
benadrukte hierbij de return on investment van een uniforme, toegankelijke en veilige
data-opslag en analyse.
In de marge van de
discussie over beveiliging van data gaf hij aan dat het vreemd was dat 70% van
de respondenten in een peiling, aangaf dat ze privé firma’s zoals Google en
Facebook niet vertrouwen over wat ze met hun data doen maar toch blijken ze
massaal op de sociale media aanwezig.
“Het is duidelijk dat een samenwerking tussen overheid, wetenschap en de samenleving noodzakelijk is om een betere toekomst voor de gezondheidszorg te garanderen." besloot Chat GPT.
Het was na de middag toen Bert met enige
tegenzin toch zijn commitment vervulde om de sessie over “The Adademy-Industry Nexus”
te volgen hoewel hij bij inschrijving het thema had verward met Nexuz, het
elektronisch medisch dossier van het UZ Leuven/CGK consortium.
Het waren veel grote woorden met veel intenties
en veel cijfers om aan te tonen hoe belangrijk KULeuven en de Universiteit van
Melbourne wel waren.
Maar het werd even stil toen de topman van de
KUL-onderzoekploeg net na deze succesdia, tijdens zijn lezing bleef haperen,
zelfs muisstil tot er terug beweging kwam in zijn stembanden na een glas water.
Het elan was gebroken, de sessie dobberde
verder.
Op de terugweg naar het hotel werden Willow en
Bert in Melbourne Chinatown aangeklampt door Chinese dissidenten die het
terreurbewind van Beijing aan de kaak wilden stellen.
Willow verwees naar een interview met een Russische
dissident die al veel had doorgemaakt en opriep tot mensen in het westen : “Het
is misschien niet nodig dat je je leven riskeert of gevangen gezet wordt of
voortdurend in angst leeft of grote betogingen organiseert of eraan deelneemt
maar als je binnen je veilige context iets klein kan doen voor mensen in
verdrukking, zou je dat dan toch niet overwegen?”
Na enige aarzeling tekende Bert de petitie met
pen op papier want als het elektronisch was geweest, lag zijn naam nu al zwart
omcirkeld op het bureau van Xi Jinping (wat na het publiceren van deze blog ook
wel het geval zou kunnen zijn…)
De gestyleerde, soms grillige en excentrieke
skyline van Melbourne boog zich als een veelkleurig scherm over hun stap,
doorsneden door de duurzame stroom die deze
trip in zijn geheugen verankerde als een stukje Tao naar een betere gezondheidszorg
in een betere wereld.
